Είναι Τρελός!

Όταν ένας υψηλόβαθμος έλληνας στρατιωτικός μου είπε επί λέξει, τον απρίλιο του 1974 «εγώ παιδί μου, είμαι τρελός με δίπλωμα» και μου έδειξε το δίπλωμά του για επιβεβαίωση, όχι μόνο τον πίστεψα αλλά περίμενα ότι κάποια μέρα θα κάνει μεγάλο κακό. Και το έκανε, μερικούς μήνες αργότερα, όμως οι λεπτομέρειες δεν είναι του παρόντος.

Τώρα μας λένε όλοι ότι ο gaddafi είναι τρελός, με ή χωρίς δίπλωμα δεν έχει σημασία.  Το ακούσαμε από στενούς του συνεργάτες, από μέλη της οικογένειας του, από γιατρούς και άλλους επιστήμονες που ήλθαν σε επαφή μαζί του πρόσφατα, από τον πρώην άγγλο  πρωθυπουργό tony blair που του μίλησε πριν μερικές ώρες και γενικά είναι γνωστό σε όλους ότι ο εν λόγω κύριος είναι ψυχοπαθής. Ένας ψυχοπαθείς στρατιωτικός είναι ακόμα πιο επικίνδυνος. Τι θα πρέπει να περιμένουμε; Φοβάμαι να το σκεφθώ. Γνωρίζοντας τα μέσα που ακόμα διαθέτει.

Ελπίζω ότι κάποιος νούσιμος του στενού του περιβάλλοντος θα πάρει την πρωτοβουλία να τον εξουδετερώσει με κάποιον τρόπο γιατί, φοβάμαι πως είναι ικανός, προτού φύγει, να κάνει πολύ μεγάλο κρότο.

Σταματείστε το Μακελειό

Αν αληθεύουν οι πληροφορίες που λαμβάνουμε από την δυτική κυρίως Λιβύη, ο ανατραπείς δικτάτορας καντάφι που ακόμα δεν είναι (ούτε και θα είναι ποτέ σε θέση) να δεχθεί την μοίρα που αναμένει κάθε δικτάτορα - τύραννο, με το κύκνειο άσμα του  συντελεί μια γενοκτονία. Και μάλιστα του δικού του Λαού. Είναι καιρός να αναληφθεί επιχείρηση από την διεθνή κοινότητα για την βίαιη απομάκρυνση του για να σταματήσει το μακελειό. Με κάθε κίνδυνο που συνεπάγεται μια τέτοια κίνηση.

Φεύγει με κρότο;

Είπε, τον καιρό της παντοδυναμίας του, ο joseph goebbels, ο περιβόητος υπουργός προπαγάνδας του χίτλερ:

«Εάν φτάσει ποτέ η μέρα που θα πρέπει να φύγουμε, εάν κάποια μέρα αναγκαστούμε να εγκαταλείψουμε την σκηνή της ιστορίας, θα κλείσουμε πίσω μας την πόρτα κάνοντας τόσο κρότο που θα σειστή το σύμπαν και η ανθρωπότης  θα οπισθοχωρεί κατακεραυνωμένη.»

Να πάρουμε την Αμμόχωστο;

Κυκλοφορεί στο διαδύκτιο και ειδικότερα στο facebook, δείτε «ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ» η ιδέα ότι πρέπει οι Αμμοχωστιανοί να μαζευτούν, να διαδηλώσουν, να ενεργήσουν με κάθε τρόπο ώστε να πάρουμε την Αμμόχωστο πίσω. Όπως γίνεται αυτές τις μέρες σε γειτονικές αραβικές χώρες.

Θέλω να πω:-

-         Ναι, θέλω να πάω κι εγώ και όλοι οι Αμμοχωστιανοί μαζί, πίσω στην Αμμόχωστο.

-         Ναι, θέλω να πάω όσο γίνεται πιο γρήγορα

-         Ναι, θα βοηθήσω κι εγώ όσο μπορώ για να πάμε όλοι πίσω στη Αμμόχωστο.

-         Ναι, θέλω να ξανακολυμπήσω ελεύθερα και ελεύθερος στο Αλάσια.

Όμως:-

-         Όταν πετύχουμε και πάρουμε την Αμμόχωστο πίσω, πως θα ενεργήσουμε; Τι θα κάνουμε την πόλη αν αυτή δεν δοθεί με επίσημη συμφωνία και με την τεχνική και οικονομική βοήθεια από την διεθνή κοινότητα (συμβούλιο δωρητών) που απαιτείται για την ανοικοδόμησή της;

-         Τι θα κάνουμε αν κάτω από πίεση πραγματικά πουν οι κατακτητές, πάρτε την κι αφήστε μας ήσυχους. Θα είναι αυτή η λύση του κυπριακού προβλήματος; Τι θα γίνει με τα άλλα κατεχόμενα μέρη; Τι θα γίνει με την Καρπασία, Μόρφου, Κερύνεια; Θα βρίσκονται απλά σ’ ένα γειτονικό αυτόνομο και αναγνωρισμένο πια από την διεθνή κοινότητα κράτος;

-         Πώς θα ανοικοδομηθεί και επιβιώσει η πόλη χωρίς οικονομικούς πόρους (λιμάνι, βιομηχανία, τουρισμός); Με τα λεφτά της κυπριακής δημοκρατίας μήπως;

Τώρα θα μου πείτε: Και πως περιμένεις ότι θα επιστρέψεις ελεύθερα στην Αμμόχωστο; Αν δεν ενεργήσεις; Περιμένοντας την εξέλιξη των συνομιλιών και ελπίζοντας πως σ’ ένα δεύτερο δημοψήφισμα οι ελληνοκύπριοι θα αποδεχθούν το προτεινόμενο σχέδιο λύσης; Ποιος έχει κατάλληλα κατατοπίσει και προετοιμάσει τους κατοίκους των μη κατεχομένων περιοχών, και όχι μόνο, για να δεχθούν να συζήσουν σ’ ένα κοινό, ομοσπονδιακό κράτος μαζί με τους τουρκοκύπριους;

Τελικά, ίσως η πιο πάνω κίνηση να είναι μια λύση. Δεν ξέρω, σκέφτομαι.

Το δείπνο

Ύστερα περάσαμε στην τραπεζαρία για το δείπνο. Το τραπέζι ήταν λιτά στρωμένο αλλά δεν του έλειπε κάτι. Μια νεαρή που δεν είπε τίποτα σερβίρισε το ορεκτικό που ήταν φιλετάκια παστού ψαριού με φρέσκια σαλάτα από μικρά φύλλα ρόκας και σπανακιού γαρνιρισμένα με σπόρους από κόκκινο ρόδι και σουσάμι. Ο οικοδεσπότης γέμισε όλα τα ποτήρια με λευκό ξηρό κρασί που θύμιζε άνθη από εσπεριδοειδή και που όταν το έβαζες στο στόμα σου ερχόταν μια μαλακή γεύση σαν από φρέσκο βούτυρο. Έπειτα φέρανε δυο πήλινα ταψιά που το καθένα είχε από ένα μεγάλο ψάρι ανοιγμένο στη μέση απ’ όπου είχαν αφαιρεθεί όλα το κόκαλα. Γύρω-γύρω από το ψάρι υπήρχαν δέσμες από μικροσκοπικά άγρια σέσκουλα που είχαν ψηθεί στον ατμό και ήταν περιχυμένα με λάδι κτυπημένο μαζί με φρέσκο χυμό από νεράντζια και χοντρό θαλασσινό αλάτι. Μας σερβίρισαν και άλλο κρασί, σε άλλα ποτήρια, που έμοιαζε με το προηγούμενο μόνο που αυτό είχε μια μυρουδιά από καβουρδισμένα αμύγδαλα και βανίλια. Αφού φάγαμε, περάσαμε στον κήπο για γλυκό και καφέ.

Σύννεφα στο μυαλό

Ούλλον το Κύπρις δκιά γυρόν, όπως το καπνιστήρι,

γυρεύκει την στραβάραν του,

ξαμώνει την πελλάρα του,

τζαι τάσσει φούρνους εις τους λαάς, τζεί που το σημηντίρι.

Τα δικοτυλήδονα

Καινούργιος αέρας στην αίγυπτο, αέρας ανήσυχης ελευθερίας, σαν το χαμσίνι,  ζεστός, ξηρός, γεμάτος σκόνη από την έρημο της σαχάρας, αλλά και από λόγια πολιτικών, ντόπιων και ξένων. Δρυός πεσούσης...

Δίπλα, οι ιουδαίοι σκεφτικοί, αενάως κινούμενοι εν κρυπτώ φροντίζοντας να μην χαλαρώσουν τα παλαμάρια που δένουν σύμφωνα και φωνήεντα.

Αέρας και στην κύπρο, νοτιοδυτικός, νοτιοανατολικός, φρέσκος ή κουπανιστός. Με αέρια φυσικά ή φυτικά, ελεύθερα ή δεσμευμένα, από τα έγκατα της γης ή της θάλασσας, από κοιλότητες άνθρακα ή από κοιλιές πολιτικών μέσα ή έξω από την βουλή. Χρειαζόμαστε πλατφόρμες για εξόρυξη εκτός κι αν αρκεστούμε στο φυτικό αέριο που παράγεται ανέξοδα μετά από κατανάλωση δικοτυλήδονων ψυχανθών.

Λογική Εξέλιξη

Σε προηγούμενες αναρτήσεις παρέθεσa απόψεις άλλων σχετικά με την λύση του κυπριακού προβλήματος, με ή χωρίς σάλτσα.

Τώρα θα σας πω για την λύσει που πραγματικά επέρχεται και που είναι όπως την θέλω. Προνοεί πως όλα θα γίνουν όπως πριν από το 1974 με την διαφορά πως δεν πρέπει να υπάρχουν οι πολιτικοί που προϋπήρξαν, ούτε μακάριος ούτε γρίβας ούτε αζίνας ούτε βενζίνα ούτε καν ο συλλούρης. Οι τουρκοκύπριοι και όλοι οι έποικοι θα έχουν αποδεχθεί να μεταναστεύσουν με το αζημίωτο, έτσι στο νησί θα βρίσκονται μόνο ελληνοκύπριοι και θα εξουσιάζουν τα πάντα. Δεν θα υπάρχει κανένας στρατός και οι αγγλικές βάσεις θα φύγουν. Επειδή θα υπάρχει ειρήνη και σταθερότητα με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, θα κοντοσυναχτούν στο νησί πολλές χιλιάδες ξένων επενδυτών από την κίνα, ιαπωνία, αμερική, ινδία, βραζιλία, την τουρκία και όλη την άλλη ευρώπη και φυσικά από τα αραβικά εμιράτα. Γενικώς, από όλες τις φυλές και όλες τις θρησκείες, συμπεριλαμβανομένων των ιουδαίων. Το πετρέλαιο, τα δολάρια και τα ευρώ θα ξυσιηλούν που τα ποηνάρκα μας. Κανείς δεν θα θυμάται τον κ. Ανάν και τα σχέδια του, ούτε τον κ. Ντάουνερ ούτε τον κ. Άτσεσον. Τέτοια ονόματα δεν θα υπάρχουν ούτε στα βιβλία ιστορίας παρά μόνο σε βιβλία επιστημονικής φαντασίας και σε νοσταλγικά ντοκιμαντέρ.  Όλα αυτά θα γίνουν απλώς και μόνο γιατί έτσι θέλουμε, αυτή είναι η πραγματική βούληση του κυπριακού λαού. Και οι πάντες θα μεριμνήσουν ώστε όλα αυτά να γίνουν χωρίς κόπο, χωρίς ιδιαίτερες θυσίες και χωρίς απώλειες. Κι εγώ θα ψαρεύω δράκαινες στην αμμουδερή παραλία της αμμοχώστου.

Δεν έρχεται η λύση

Υπάρχει ένας σοβαρός λόγος για τον οποίον η λύση του κυπριακού δεν θα έλθει (και πάλι). Είναι ότι δεν την θέλουμε, ποτέ δεν την θέλαμε, ποτέ δεν την επιδιώξαμε. Απεναντίας, όποτε κάποιος προσφερόταν να βοηθήσει για να έλθει είτε τον διώξαμε με κλωτσιές είτε τον είπαμε αναίσχυντο ξένο πράκτορα, ξένο δάκτυλο και πολλά άλλα παρόμοια. Επίσης, οι κάτοικοι αυτής της νήσου δεν είχαν ποτέ διάθεση να σκοτίσουν το μυαλό τους για να αποφασίσουν αν και τι τους συμφέρει, τώρα, στο μέλλον, γι’ αυτούς ή για τα παιδιά τους. Βαρκούνται σιόρ! Ένναιν καλλύτερα να κάθουνται αχάπαροι τζαι ότι έρτει; Τόσα χρόνια, τόσους αιώνες τούτον εμάθαμεν, τούτον κάμνουμεν. Άξιοι της τύχης μας.

Εγώ, προσωπικά, έχω λύσει το πρόβλημα μου. Έφτιαξα, όπως ξέρετε, μια δική μου χώρα, με δικές μου πόλεις, χωριά, δρόμους και ανθρώπους απ’ όπου έχω αφαιρέσει όλους τους κακομούτσουνους. Βλέπω μόνο όσα και όσους μου αρέσουν. 

Ο Φόβος των Ιουδαίων

Φίλοι μου, το κυπριακό πρόβλημα έχει (σχεδόν) λυθεί. Και αυτό οφείλεται στον φόβο των ιουδαίων.

Να σας εξηγήσω: Οι καιροί που οι ιουδαίοι πάντα φοβόντουσαν έχουν φθάσει. Ο γειτονικός τους αραβικός–ισλαμικός κόσμος αναταράσσεται ανοίγοντας τον δρόμο στα τοπικά ισλαμικά κινήματα που όλο και δυναμώνουν. Η αίγυπτος, η κυριότερη αραβική φίλα προσκείμενη χώρα προς αυτούς αλλάζει ρότα. Με την τουρκία οι σχέσεις παίρνουν αρνητική τροπή κι αυτό όχι χωρίς λόγο. Είναι γνωστό ότι η τουρκία θέλει να υποσκελίσει την αίγυπτο και αυτοαλείφεται ως η μητρόπολις του ισλαμικού κόσμου της εγγύς ανατολής. Αυτό δεν πολυαρέσει στους ιουδαίους. Βλέπουν ότι ο ισλαμικός κλοιός  σφίγγει γύρω τους και τους καθιστά μια κηλίδα στο μέσο της ισλαμικής περιοχής.

Μοναδικό μή ισλαμικό επίνειο για τους ιουδαίους παραμένει ο χώρος της κύπρου και της ελλάδας. Εξ’ ού και οι πρόσφατες εξάρσεις υπέρμετρης φιλίας που αναπτύσσονται μεταξύ ιουδαίων, κυπρίων και ελλήνων με ανταλλαγές ηγετικών επισκέψεων, συνεταιρισμούς στην ενεργειακή πολιτική και διάφορα άλλα. Το έχουν πει κατά καιρούς και σε ανύποπτους χρόνους οι ιουδαίοι ότι δεν θα επιτρέψουν ποτέ να γίνει η κύπρος ισλαμική χώρα και αν υπάρξει τέτοια προοπτική αυτοί θα την ανατρέψουν. Και ξέρουμε ότι έχουν και το πείσμα και τα μέσα και την υποστήριξη που χρειάζεται για να το πετύχουν.

Δια ταύτα, όλο το σύμπαν «συνωμοτεί» για να λυθεί το κυπριακό πρόβλημα. Και όταν λέμε σύμπαν, εννοούμε τα συμφέροντα των ιουδαίων, αμερικανών και τούρκων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στις συνομιλίες χριστόφια-έρογλου συζητούνται πρωτοφανείς ιδέες όσον αφορά το εδαφικό, περιουσιακό και την διακυβέρνηση. Προσπαθούν να βρουν αυτό το κάτι που θα κάμει την διαφορά και θα πείσει τους ελληνοκύπριους να δεχθούν το προετοιμαζόμενο σχέδιο λύσης και να ψηφίσουν «ναι» αυτή την φορά. Να δούμε αν και εμείς θα ενεργήσουμε προς το συμφέρον μας καμιά φορά. Γιατί πάντοτε, ανά τους αιώνες, περιμέναμε κάποιον να μας λύνει τα προβλήματα αντί να προσπαθούμε να τα λύνουμε μόνοι μας. Εκτός από την εποχή του βασιλιά Ευαγόρα της Σαλαμίνας της Κύπρου. Τότε, το βασίλειο ήταν κυρίαρχο και δυνατό.