Monday 19 January 2009

Αγαπητέ Δημήτρη, καθάρισε!

Αγαπητέ Δημήτρη,


Πάλι ρεζίλι γίναμε. Για πολλά. Μας φεύγουν βαρυποινίτες και μας ξανάρχονται σοφότεροι (και πλουσιότεροι άραγε;) αλλά μας φεύγουν κι’ άλλα όπως εγκύκλιοι, δακρυγόνα και άλλα πολλά.


Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ψηλότερο δείκτη ευφυίας απ’ αυτόν της πατάτας για να αντιληφθεί ότι στην αστυνομία, στα δημόσια έργα, στα κτηματολόγια, στα υπουργεία στους ημικρατικούς οργανισμούς και γενικά σ’ όλους τους δημόσιους και ημιδημόσιους οργανισμούς είναι πολλοί που είτε χρηματίζονται είτε χρησιμοποιούν τη θέση τους στο δημόσιο για όφελος των ιδίων, της οικογένειάς τους και των κολλητών τους. Και πως οι περισσότεροι απ’ αυτούς που αποτελούν το εκπληκτικό 38% (περίπου) του πληθυσμού που εργοδοτείται από το κράτος θεωρούν την υπηρεσία τους τσιφλίκι δικό τους.


Ήταν πάντα γνωστό ότι κράτη και κυβερνήσεις ανά την υφήλιο, μετέρχονται πολλές φορές ανόμων μεθόδων για εξυπηρέτηση, όπως είναι πάντοτε ο ισχυρισμός τους, του δημόσιου συμφέροντος. Αλλά εμείς, εδώ στην νήσο των αγίων, όλα αυτά τα κάνουμε κι’ ας μην έχουμε γίνει καλά-καλά κράτος ακόμα. Τί κράτος, που οι περισσότεροι πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί είναι ακόμα μαθητευόμενοι. Κυβερνήσεις όμως είχαμε και έχουμε με την διαφορά πως καμία από αυτές (ναι, καμία) από της ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας μέχρι σήμερα, δεν κατάλαβαν τον ρόλο τους που είναι η χρηστή διοίκηση σ’ ένα κράτος δικαίου που ποιεί και δίκαια για όλους του τους πολίτες.


Αστυνόμοι αγοράζουν και πουλούν ναρκωτικά για σκοπούς δημοσίου συμφέροντος. Διευθυντές αναθέτουν έργα με στημένες και απυρόβλητες προσφορές και παίρνουν χοντρές μίζες. Νυν και πρώην υψηλόβαθμοι δημόσιο υπάλληλοι έχουν γίνει ντηβέλοπερς αφού χρησιμοποίησαν πληροφορίες ή έκαμαν ρουσφέτια με το αζημίωτο. Και άλλα πολλά.


Τι χρειαζόταν τώρα η εγκύκλιος που εξέδωσε ο υπουργός παιδείας; Και αν ακόμα όσα έγραψε είναι ορθά γιατί έπρεπε να τα πει τώρα; Αν αφορμή ήταν η ονομαστική γιορτή του Μακαρίου, πού κολλά η εγκύκλιος; Δεν βλέπω κανένα λόγο εκτός κι’ αν είναι διεργασία που εμπίπτει σ’ έναν ευρύτερο σχεδιασμό πολιτικής που μόνο εσύ ξέρεις. Και δίνεται έτσι έναυσμα για κάθε λογής συζητήσεων σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων και άλλων πολιτικοποιημένων φορέων που καταντά γελοία αλλά και ζημιογόνα. Η ιστορία δεν γράφεται ούτε από πολιτικούς ούτε από επιστήμονες. Η ιστορία είναι εκεί και την αφηγούνται τα γεγονότα.


Θέλω να πιστεύω πως κάνεις καλά την δουλειά σου μέσα στις υπάρχουσες συντεταγμένες, όσον αφορά στις συνομιλίες με τους τουρκοκύπριους και περιμένω κάποια μέρα να μας πεις πως φθάσαμε σε συμφωνία και να μας πείσεις κιόλας ότι είναι συμφωνία που συμφέρει όλους. Αλλά να δεις και την δημόσια διακυβέρνηση. Να καθαρίσεις επιτέλους τον στάβλο του αυγείου. Καταλαβαίνω, βέβαια ότι κι’ εσύ φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τα πλοκάμια της κυβερνητικής μηχανής γιατί έτσι σου λένε οι σύμβουλοί σου. Μπορείς να με πείσεις πως έχω άδικο; Θα χαρώ και μαζί μου θα χαρούν πολλοί που δεν τους αρέσει να βλέπουν την σαπίλα.


Οι κυβερνώντες έρχονται και φεύγουν (καμία ομοιότης, παρακαλώ, με τον πηγαιμό και ερχομό του βαρυποινίτη) και γρήγορα ξεχνιούνται. Αν θέλεις να σε θυμούνται και να σ’ ευγνωμονούν, καθάρισε αυτό τον στάβλο. Γράψε την δική σου ιστορία, μπορείς!


ΥΓ. – Αν σε προβληματίζει το πως θα καθαρίζεις, δες πιο κάτω την συνταγή για να φτιάξεις μόνος σου μια καλή σαρκά, όπως την περιγράφει ο φίλος Aceras Anthropophorum σε σχόλιο του στο μπλόκ της Δοκησίσοφης, στου οποίου την επιείκεια ελπίζω για την χωρίς έγκριση αντιγραφή.


1. Πάεις σε έναν τραχώνιν τζιαι συνάεις 6 ρίζες μαζιά. (sarcopoterium spinosum). Έχει που πιάννουν θρουμπιά αντίς μαζιά αλλά παρόλον που μυρίζουν δεν είναι το ίδιον κατάλληλα. Χρειάζεσαι τσάππαν για να τα ξιριζώσεις. Δεν χρειάζεται να φκάλεις τέλλια όλον το φυτόν, αφήννεις το μισόν για να πολίσει τζιαι σε 3-4 χρόνια να ξαναγίνει όπως ήταν.

2. Βρίσκεις έναν ξύλον διαμέτρου περίπου 2 πόντους με διχάλιν στην νάκραν. Κόφκεις το τζιαι καθαρίζεις το που τα κλωνούθκια για να αποτελέσει το σαρόξυλον.

3. Πιάννεις ττέλλιν φτανόν τζιαι βάλλεις τα μισά μαζιά πρώτα, μετά το διχάλιν του σαρόξυλου τζιαι μετά τα άλλα μισά πατώντας τα (να φορείς ποήνες να μεν σε τσιμπήσουν). Δίννεις τα μαζιά όσον πιό σφιχτά πας το διχάλιν περνώντας το ττέλλιν πολλές φορές πουκάτω, πουπάνω ώστε τα μαζιά να γινούν έναν σώμαν με το σαρόξυλον.

4. Πιάννεις έναν ρότσον τζιαι τσιλλάς τα δρουμπιά για 2-3 εφτομάδες να μείνουν πιττακωτά.

Η μαζοσαρκά σου είναι έτοιμη. Πιάννεις την τζιαι σαρίζεις όλες τες τσιλλάρες που σου αφήννουν διάφορες όρνιθες τζιαι πετεινάρκα.



Sunday 11 January 2009

Πιάσαν τον Λιόντα τον Ληστή!

Η προηγούμενη φωτογραφία κατέβηκε για να μήν συντείνει στην ηρωοποίηση ληστών. Μ' αρέσει καλύτερα η παρούσα φωτογραφία η οποία, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν υποστηρίζει εθνικιστικές τάσεις!



http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=846067&-V=articles






...

Που ‘χε τα χέρια τέσσερα,

Τα πόδια δεκατέσσερα,

Κι’ έβλεπε κι’ απ’ την πλάτη,

Μ’ ένα μεγάλο μάτι.


Τι φταίει που ‘γινες ληστής;

Τον ρώτησε ο δικαστής.

Φταίει που ‘χα χέρια τέσσερα,

Και πόδια δεκατέσσερα,

Μα πιο πολύ το μάτι,

Που έβλεπε απ’ την πλάτη.

...


Μεταξύ μας, αυτός όλα τα έβλεπε. Άλλοι καμώνονται πως τίποτα δεν έγινε. Τίποτα δεν υπήρξε που να μπορούσε να δει κάποιος. Και αφού αυτός μπορούσε και κανείς άλλος δεν έβλεπε, τον κούρντισαν να κάνει τις βρομοδουλειές τους. ‘Ως που έσπασε ο διάολος το ποδάρι και κάποιος που δεν έπρεπε, είδε κάτι. Και βγήκε το ρουφιανολόι να διορθώσει την κατάσταση. Μα πού να πλησιάσουν, καίει το σίδερο κι’ αυτοί για άλλα είναι πλασμένοι. Βάλθηκαν τότες να τον ρίξουν σε λάκκο βαθύ. Μα ποιος θα πλησίαζε να τον σπρώξει, αφού αυτός έβλεπε κι’ απ’ την πλάτη μ’ ένα μεγάλο μάτι; Ας τον εκεί που είναι, σκέφτηκαν υστερότερα, που θα πάει, λαβωμένος βαριά είναι, όπου να ‘ναι θα κακοφορμίσουν οι πληγές, και θεός σχωρέσ’ τον. Έλα όμως που αυτός είχε χέρια τέσσερα και πόδια δεκατέσσερα!


Μα επιτέλους «κύριοι», δεν μας αδειάζετε όλοι την γωνιά να πάτε σπίτια σας; Άστε μας μόνους μας, θέλουμε να ζήσουμ’ ελεύθεροι χωρίς την δική σας προστασία. Είναι άλλοι που πουλούν προστασία, τα παίρνουν βέβαια (όπως κι’ εσείς άλλωστε) αλλά ξέρουν να το κάνουν πολύ καλύτερα από σας. Και με εχεμύθεια, παρακαλώ!


Άει στο διάολο!

Saturday 10 January 2009

Βρέσιει ρε πας τα βουνά!



Έχω ενθουσιαστεί από τα σχόλια για το μπλόγκ μου από γνωστή μπλόγκερ που ψυχογραφεί την κυπριακή μπλογκόσφαιρα. Την εκτιμώ για το θάρρος της γνώμης της αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί νομίζει ότι όλοι ασχολούνται μαζί της και γιατί όλοι πρέπει να είναι υπόλογοι σ’ αυτήν για το τι κάνουν και πως το κάνουν.

Για αποφυγή άλλων σχολίων, πληροφορώ όποιον ενδιαφέρεται πως εδώ γράφω ότι θέλω και όποτε θέλω χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανένα. Το ότι ασχολούμαι αυτή την στιγμή με τα γραφόμενά της είναι γιατί έτσι θέλω. Επίσης, την πληροφορώ ότι αγαπημένο μου μόττο είναι το «καθ΄ ένας που το δώμα του όποθεν θέλει κατεβαίνει».
Περαιτέρω πλροφορίες:-
- Δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος και ούτε ήθελα ποτέ να ήμουν.
- Δεν είμαι ελέφαντας