Friday 31 July 2009

Ουάααααααα!...



Την κούκλα μου την έβαλα κοντά στο παπαγάλο,

Της έβγαλε τα μάτια της και τώρα τι θα κάνω;

Θα πάω στην μαμάκα μου να μ’ αγοράσει άλλη,

Να μου περάσει ο καημός και η μεγάλη ζάλη.


Thursday 30 July 2009

Δυο ποιήματα του Ανδρέα Λασκαράτου


Γιατί αν εκειό το ράσο που φορείτε

δεν σας δικάει να ζείτε με τιμή,

γιατί δεν το πετάτε να γενείτε

πραματευτάδες ή αμαξοδηγοί;

Κλέφτουν κι εκείνοι, ναι, κλέφτουν και γδυούνε,

μα τουλάχιστον δεν ιεροσυλούνε.


=====


Στο ανάθεμα, στο ανάθεμα να πάνε

Όλοι όσοι φιλοπόλεμοι προδότες

Το αίμα των παιδιώνε μας ζητάνε,

Και του Έθνους όλου τους τιμίους ιδρώτες.


Μα τι… κι αυτό το Έθνος το αμποδάνε

Στον κρεμνό! Πατριώτες Ισκαριώτες

Εσείς να πάτε οι Τούρκοι να σας φάνε·

Εχθροί, τύραννοι, δόλιοι συνωμότες,


Δώστε και σεις ψευτοήρωες μια ρανίδα

Από το απαίσιον αίμα το δικό σας,

Σεις πό’χετε στο στόμα την Πατρίδα,


Και στην καρδιά τον άθλιο εγωισμό σας,

Μα σεις δεν έχετε άλλη επιθυμία,

Παρά του γείτονά σας τη ζημία!...


Ανδρέας Λασκαράτος

(Ληξούρι 1811 - Αργοστόλι 1901)


Friday 24 July 2009

Δημοκρατία


































Το πραξικόπημα και η Τουρκική εισβολή στη Κύπρο ήταν η αιτία να αποκατασταθεί η Δημοκρατία στην Ελλάδα με την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον σημαντικότερον Έλληνα πολιτικό της νεώτερης Ελληνικής ιστορίας που κατάφερε να εντάξει την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.


Η Ελλάς του οφείλει.


Tuesday 21 July 2009

Μια συνταγή μαγειρικής



Κυπριακή Σαλάτα

Υλικά:

- 7 φύλλα φρέσκου κυπριακού μαρουλιού

- 3 αγγούρια φρέσκα του χωραφιού

- 2 ντομάτες, κυπριακές, κόκκινες, ψημένες και σφικτές

- 2 μικρές πράσινες πιπεριές

- ½ δέσμη γλιστρίδα άγρια

- μερικά φυλλαράκια φρέσκια ρίγανη, κυπριακή.

- μερικά φυλλαράκια φρέσκο άνηθο

- 3 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο, κυπριακό, παρθένο, εξαιρετικής ποιότητας

- ½ κουταλάκι γλυκού, θαλασσινό αλάτι από τον Απόστολο Ανδρέα ή από τον Ακάμα.


Για το πλύσιμο:

- καθαρό, τρεχούμενο νερό σε μια λεκάνη

- 1 κουταλιά σούπας ξύδι από κρασί , κυπριακό, είτε λευκό είτε κόκκινο


Εκτέλεση:

- ρίχνουμε το ξύδι στη λεκάνη με το νερό και βάζουμε μέσα όλα τα υλικά, εκτός από το ελαιόλαδο και το αλάτι. Περιμένουμε 3-4 λεπτά για να καθαρίσουν τα υλικά από τυχόν μικροοργανισμούς και τα ξεβγάζουμε. Τα πλένουμε ακόμα 2 φορές με καθαρό νερό.

- Στεγνώνουμε τα υλικά σε ειδικό δοχείο - στεγνωτήρι ή σε μια καθαρή βαμβακερή πετσέτα.

- Κόβουμε τα φύλλα μαρουλιού με κοφτερό μαχαίρι στη μέση, κατά μήκος και μετά κατά πλάτος σε τεμάχια πλάτους 2 εκατοστών του μέτρου και τα τοποθετούμε σε ξύλινη κούπα σαλάτας.

- Κόβουμε τις ντομάτες στη μέση, κατά μήκος, αφού αφαιρέσουμε προηγουμένως τα κοτσάνια και μετά κατά πλάτος σε φέτες πλάτους ½ εκατοστού του μέτρου. Ακολούθως τις τοποθετούμε πάνω από τα φύλλα μαρουλιού.

- Κόβουμε τα αγγούρια (ακαθάριστα) σε ροδέλες πλάτους 3 χιλιοστών του μέτρου και τα τοποθετούμε πάνω από τις ντομάτες.

- Αφαιρούμε τους σπόρους από τις πιπεριές και αφού τις κόψουμε σε ροδέλες πλάτους 3 χιλιοστών του μέτρου τις τοποθετούμε πάνω από τα αγγούρια.

- Ψιλοκόβουμε τα φύλλα άνηθου και τα βάζουμε στο κέντρο της κούπας.

- Αφαιρούμε τα φύλλα γλιστρίδας από τα κοτσάνια και τα τοποθετούμε ολόκληρα πάνω από τα άλλα υλικά.

- Προσθέτουμε το αλάτι και μετά το ελαιόλαδο.

- Ανακατεύουμε με περισσή επιμέλεια, με ξύλινα κουτάλια, για τουλάχιστον 4 λεπτά από όλες τις πλευρές της κούπας.

- Ρίχνουμε στο τέλος τα φρέσκα φύλλα ρίγανης.


Σημείωση:

- Είναι απαραίτητη προϋπόθεση όλα τα υλικά να είναι κυπριακά και φρέσκα.

- δεν τοποθετούμε κατ’ ουδένα λόγο λεμόνι γιατί είναι ξινό

- τρώγεται σκέτη μαζί με δύο φρυγανιές ολικής αλέσεως


Πέστε μου αν βρήκατε λάθος.


Monday 20 July 2009


Να ‘χαμε, τι να ‘χαμε,

λίγο μυαλό να ‘χαμε,

και βλέμμα μακρινό,

και τα αυτιά τεντωμένα.

Όχι για να μην κάναμε αυτά που κάναμε,

αλλά για να κάνουμε καλύτερα στο μέλλον.


Friday 17 July 2009

Τρελός με δίπλωμα



Συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση


«Ο «Εσύ» (αυτός είμαι εγώ, είπαμε) «να παρουσιαστεί πάραυτα στο διοικητήριο», ακούστηκε από τα μεγάφωνα ένα πρωινό του Φεβράρη την ώρα που μαζί με άλλους κάτι σκαλίζαμε μέσα στα χωράφια γιατί έτσι μας είπαν να κάνουμε.


Τι δουλειά έχω εγώ με το διοικητήριο, σκέφτηκα. Εκεί πάνε όσοι δουλεύουν στα γραφεία, αυτοί που είχαν τα μέσα δηλαδή και εγώ τέτοια δεν είχα. Ήταν μεν καλό πόστο για να υπηρετεί κάποιος την θητεία του αλλά η δική μου παρουσία εκεί ήταν εντελώς τυχαία. Σχεδόν όλοι οι άλλοι βρισκόντουσαν εκεί γιατί είχαν τα μέσα, εκτός από δύο-τρεις που τους έστειλαν από την άλλη άκρια του νησιού ως δυσμενή τοποθέτηση.


Δεν πρόλαβα να ανέβω τα σκαλιά όταν ένας παλιός συμμαθητής, γραφέας ήτανε, μ’ έστειλε στο γραφείο του ιδίου του διοικητή ενώ μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι. Ο διοικητής καθότανε με κάποιον στον οποίον λεει « νάτος, ο δικός σου». «Εσύ», μου λεει, «θα πάς με τον κύριο». Ο κύριος, ένας ψηλός γύρω στα 45, άρτι αφιχθείς, με βαθμό κατώτερο του διοικητή, με παίρνει στο διπλανό γραφείο, το γραφείο του όπως μου είπε και με καθίζει σε μια καρέκλα. «Εγώ», μου λεει ενώ άνοιγε τον χαρτοφύλακα του από τον οποίον έβγαλε ένα κιτρινισμένο χαρτί, «είμαι τρελός με δίπλωμα!» Και μου δίνει να το διαβάσω. Ήταν ένα χαρτί με κίτρινη μπορντούρα που είχε τίτλο ‘Ιατρικό Πιστοποιητικό’. Έγραφε πολλά αλλά αυτό που συγκράτησα ήταν δύο λέξεις, ‘ψυχική διαταραχή’.


«Τώρα σήκω», μου λεει. «Ξέρεις τι είναι αυτό που κρατώ», και τράβηξε κάτι που ήταν πίσω από την πόρτα. «Ένα σπαθί, ένα ξίφος», του λεω. «Ωραία, τώρα γονάτισε» Τι να ‘κανα με τον τρελό, γονάτισα. Ακουμπάει το σπαθί στον ώμο μου και λεει «από αυτή τη στιγμή, σε χρίζω υπασπιστή μου!». Όπα, σκέφτηκα, τι είναι πάλι τούτο. «Τελείωσες το σχολείο», μου λεει, «άρα ξέρεις να διαβάζεις και να γράφεις». «Ναι» του απαντώ, «αυτό είναι σωστό». «Ωραία, από τώρα και στο εξής, θα κάθεσαι στο γραφείο που είναι πίσω από το δικό μου και όταν σου λεω να διαβάζεις, θα διαβάζεις και όταν σου λεω να γράφεις, θα γράφεις». «Α! Και που ‘σαι», μου λεει «αύριο θα πάρεις τον οδηγό μου και θα πάρεις την ‘μικρή’ στη πόλη για ψώνια». Η ‘μικρή’ όπως σύντομα έμαθα, ήτανε η γκόμενα που είχε ήδη εγκαταστήσει σ’ ένα σπίτι κάπου εκεί κοντά.


«Και τώρα, πάρε μου στο τηλέφωνο τον διοικητή», μου λεει. «Μα δεν έχουμε τηλέφωνο» του απαντώ. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! «Να τσακιστούν όλοι να μου βάλουν τηλέφωνο. Αμέσως! Και πού ‘σαι, δύο τηλέφωνα, το ένα να είναι πράσινο». Την άλλη μέρα, όταν γύρισα από την πόλη, το γραφείο του είχε δύο τηλέφωνα, ένα μαύρο και ένα πράσινο. Τέτοια και πολλά άλλα, ακόμα πιο τρελά, είχαμε κάθε μέρα.


Έμεινα μαζί του, σ’ εκείνο το γραφείο για περίπου έξι μήνες. Σ’ αυτό το διάστημα, δεν θυμάμαι να μου είχε ποτέ δώσει οτιδήποτε να διαβάσω ή να γράψω εκτός από δελτία ‘Προ-Πο’. Ένα πρωινό στις αρχές Ιουλίου με φωνάζει και μου λεει « Εσύ», «τώρα λεω να σε στείλω να δουλεύεις εκεί με τον ‘τάδε’ γιατί θέλω να μείνω λιγάκι μόνος» και μ’ έστειλε να κάθομαι σε μία αποθήκη.


Τον είδα ξανά από κοντά σε περίπου δύο εβδομάδες, εκείνο το πρωινό που γινόταν η επιλογή όταν με δική του επιμονή και οδηγίες με τοποθέτησαν στην 3η ομάδα. Ήταν ο «αρχηγός» που λέγαμε. (Βλέπε την αμέσως προηγούμενη ανάρτηση πιο κάτω).



Thursday 16 July 2009

Σημάδια μιας ζωής


-Μαζεύτε τα ρε, πάμε πίσω στη βάση μας!


Τι να μαζεύαμε δηλαδή, τα ρούχα μας τα φοράγαμε, όπλο δεν είχαμε εκτός απ’ αυτά που ήταν μόνιμα στα σημεία φυλάξεως (σκοπιές τα λέγανε ή κάτι άλλο, δεν θυμάμαι) και τα έπαιρναν στα χέρια όσοι είχαν υπηρεσία. Να περιγράψω τα όπλα δεν χρειάζεται, μόνο να πω ότι ήταν Enfield no. 3 ή 4, όπως άκουσα να λένε, ιδέα δεν είχα, ούτε τότε ούτε και τώρα.


Φτάνοντας το βράδυ της Παρασκευής στην βάση μας είδα για πρώτη φορά μετά από 5 μέρες τους άλλους συναδέλφους. Είχαν φτάσει πριν από εμάς, εμείς επιστρέψαμε τελευταίοι. Περνώντας έξω από την τραπεζαρία τους είδα όλους εκεί να βλέπουν τηλεόραση. Κάτι έλεγε, σαν δελτίο ειδήσεων μου φάνηκε αν και η ώρα δεν ήταν η συνηθισμένη για την εκφώνηση του. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τηλεόραση, από μακριά εννοείται, μέσα στις 5 μέρες και μου φάνηκε κάπως διαφορετική, παράξενη. Αρκετοί είχαν ξεσπάσει σε επιφωνήματα-βρισιές, που δεν καταλάβαινα γιατί τα λέγανε και σε ποιόν απευθύνονταν.


Τα πρόσωπα όμως των συναδέλφων, των φίλων μου καλύτερα, και ιδιαίτερα τα μάτια τους, ήταν αλλιώτικα, όχι όπως τα ήξερα από την περασμένη βδομάδα. Φόβο! Μεγάλο φόβο και τρόμο, αυτό έβλεπα στα μάτια τους. Από μικρός είχα την ιδιότητα να καταλαβαίνω τι ένοιωθε ο άλλος κοιτώντας τα μάτια του και αυτή την ιδιότητα την έχω πάντα, είναι ίσως το καλύτερο μου όπλο στη διπλωματία που καθημερινά εξασκώ, όπως και ο καθένας μας, στη καθημερινή δουλειά και την ζωή γενικότερα.


Είχε προηγηθεί η επιλογή και αναχώρηση προς διαφορετικές κατευθύνσεις 5 μέρες νωρίτερα.


- Να είστε έτοιμοι σε 5 λεπτά, λεει ο αρχηγός της παρέας, φεύγοντας για το γραφείο όπου τον φώναξαν να απαντήσει σ’ ένα τηλεφώνημα:-


- «Εσύ» (αυτός είμαι εγώ), έλα δω, λεει ο υπαρχηγός, σ’ αυτή την ομάδα, την 1η.

- «Εσύ», όχι εκεί, έλα στη 2η ομάδα.

- «Εσύ», γιατί έφυγες απ’ εκεί; Γύρνα στη 1η ομάδα.

- «Εσύ», φύγε απ’ εδώ, τράβα στη 3η ομάδα.

- «Εσύ», τράβα πίσω στη 1η ομάδα και μην το κουνήσεις όποιος κι αν σου το ζητήσει.


Οπότε επανέρχεται ο αρχηγός και βάζει τις φωνές και τα πράγματα στη θέση τους:-


- «Εσύ», μόνο εμένα θα υπακούεις, να πας αμέσως στη 3η ομάδα και να κάτσεις εκεί. (Αυτός, κάτι ήξερε!).


Και έτσι συνεννοηθήκαμε και τράβηξαν οι πρώτες δύο ομάδες για εκεί και εμείς της 3ης ομάδας για αλλού. Αυτό που ξέρω καλά, είναι τι κάναμε εμείς: Καθόμαστε στη σκιά για 5 μέρες φυλάσσοντας «Θερμοπύλες» δηλαδή τα γυναικόπαιδα της υψηλής ομάδας πού παραθέριζαν στη θάλασσα. Χαμπάρι δεν πήραμε από το τι γινότανε αλλού.


Το τι έκαναν οι άλλες δύο ομάδες που λάμνησαν γι αλλού με τον αρχηγό και τον υπαρχηγό τα έμαθα, η τουλάχιστον έμαθα μερικά απ’ αυτά από τις εφημερίδες και βιβλία πολλά χρόνια αργότερα.


Κανείς από τους φίλους και συναδέλφους μου δεν μίλησε ποτέ για ότι έγινε. Ο φόβος που είδα στα μάτια τους εκείνο το βράδυ διακρίνεται ακόμα και σήμερα στα μάτια τους.


Την επομένη, πρωί – πρωί, ήχησαν οι σειρήνες για μία ακόμα φορά. Ήταν η 20η Ιουλίου.



Wednesday 15 July 2009

Πώς;



‘Ε, εσείς...


Με τα ρούχα τα παλιά, τα παλιομοδίτικα,


με τις τραγιάσκες και τα καλυμμαύχια:


Δώστε μου πίσω την ζωή που μου κλέψατε.


Και μην ξεχνάτε: Να μου φέρεται πίσω τον φίλο μου.



Thursday 9 July 2009

Νεφέλες ... καλοκαιριάτικα!


Τα ακόλουθα είναι από την εφημερίδα "Καθημερινή" των Αθηνών (την Κυπριακή έκδοση αρνούμαι να την διαβάσω...) χωρίς άλλα σχόλια.



Αριστοφάνης και ευκολία

Tης Ολγας Σελλα

Aρκετοί εξοικειωμένοι θεατές, κατέβαιναν με βαριά καρδιά την περασμένη Παρασκευή στην Επίδαυρο. «Βαριέμαι πάρα πολύ να βλέπω Αριστοφάνη», ήταν η φράση που ακούστηκε αρκετές φορές το βροχερό και ψυχρό απόγευμα της περασμένης Παρασκευής, από εκείνους που ανηφόριζαν προς το θέατρο της Επιδαύρου.

Κι ας έθιγαν οι «Νεφέλες» ένα πολύ επίκαιρο θέμα, ας είχαμε ζωντανή μπροστά μας τη σύγκρουση που αφορά κάθε εποχή: του σήμερα με το χθες, της παράδοσης με τον νεωτερισμό, της συντήρησης με τον εκσυγχρονισμό και τις διαδρομές της παιδείας.

Ασφαλώς ο φταίχτης δεν είναι ο Αριστοφάνης. Τότε ποιος έχει κάνει αναμενόμενο και προβλέψιμο αυτό το είδος του θεάτρου με τη μεγάλη ιστορία; «Δεν θυμάμαι από πότε έχει να μου αρέσει μια παράσταση Αριστοφάνη», έλεγε θεατής, μάλλον από εκείνους που έχουν δει πολλές παραστάσεις στη ζωή τους. Και συμφώνησαν πολλοί μαζί του.

Πράγματι τα τελευταία χρόνια οι κωμωδίες του Αριστοφάνη «φροντίζουν» να έχουν μερικά κοινά σημεία: έναν δημοφιλή πρωταγωνιστή, ευφάνταστα και πλουμιστά κοστούμια, εντυπωσιακή μουσική επένδυση, την ίδια θεατρική άποψη που ακολουθεί ευλαβικά το δρόμο της επιθεώρησης, και μια μετάφραση-διασκευή που με μεγάλες δόσεις ελευθεριότητας, βωμολοχίας και «σύνδεσης με την επικαιρότητα». Ελάχιστα προσέχουμε το κείμενο, ελάχιστα προσπαθούμε ν’ «ακούσουμε» τα μηνύματά του. Σχεδόν συνηθίσαμε όλοι άλλα πράγματα να προσέχουμε στις αρχαίες κωμωδίες, τις οποίες συχνότατα ανεβάζουν ελληνικοί θίασοι -ίσως γιατί ξέρουν ότι λίγο ως πολύ τα εισιτήρια είναι εξασφαλισμένα, όπως και οι περιοδείες ανά την Ελλάδα.

Αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει με την τραγωδία, η οποία εξακολουθεί να εμπνέει τους σκηνοθέτες, να προκαλεί νέες προσεγγίσεις και νέες αναγνώσεις, ο Αριστοφάνης φαίνεται ότι έχασε από έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο: την ευκολία. Είναι πολύ εύκολο να βάλεις μεγάλες δόσεις σεξουαλικών υπονοουμένων (που συχνά δεν υπονοούνται καθόλου), είναι πολύ εύκολο να εντάξεις στο κείμενο σάτιρα για τους σύγχρονους πολιτικούς ή την επικαιρότητα, είναι πολύ εύκολο να παίζουν οι ηθοποιοί σαν τις υστερικές καρικατούρες των τηλεοπτικών σειρών, είναι πολύ εύκολο να εντυπωσιάσουν τα κοστούμια και τα σκηνικά. Με όλα αυτά τα καρυκεύματα χάνεται το ίδιο το κείμενο. Οπως και η σχέση μας με το έργο του Αριστοφάνη, η οποία συνήθως είναι αρνητική γιατί έχει καταντήσει στρεβλή.

Χρόνο με το χρόνο, εκτός από τους θεατές κουράζονται και τα έργα. Κι ίσως θέλουν κι αυτά το... ρεπό τους. Την απόστασή τους: κι από το κοινό που έχει εθιστεί σ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο παρουσίασης της αρχαίας κωμωδίας και από τους δημιουργούς. Και ίσως ο χρόνος μας δείξει κι άλλα: ότι μερικά πράγματα έχουν κάνει ήδη τον κύκλο τους. Ή ότι χρειάζονται ριζική ανανέωση.

Hμερομηνία : 7/7/09
Copyright: http://www.kathimerini.gr



===================



Οι «Νεφέλες» του... Κραουνάκη
Με μουσική και χορό ο ΘΟΚ άνοιξε τα φετινά Επιδαύρια παρουσία του Δημήτρη Χριστόφια

Της Ολγας Σελλα

ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ. Οι νεφέλες του ουρανού κόντεψαν να αποβούν μοιραίες για τις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη την περασμένη Παρασκευή, ημέρα έναρξης των Επιδαυρίων 2009. Δύο ώρες πριν από την παράσταση έβρεξε πολύ και δυνατά και κατατρόμαξε τους υπεύθυνους του Φεστιβάλ. Πάντως, κάτι ο καιρός, κάτι ο κορεσμός από τον Αριστοφάνη, η Επίδαυρος την περασμένη Παρασκευή είχε πολύ... απλοχωριά. Γύρω στους 2.000 το βράδυ της Παρασκευής, σχεδόν οι διπλάσιοι το Σάββατο.

Ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου εγκαινίασε φέτος το Φεστιβάλ Επιδαύρου και μάλλον ικανοποίησε το κοινό που αποφάσισε να κάνει τη διαδρομή. Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είδαμε τις «Νεφέλες» του Σταμάτη Κραουνάκη, αφού ήταν εξαιρετικά έντονη η σφραγίδα του ταλαντούχου συνθέτη, ο οποίος φαίνεται ότι τελικά διέσωσε τον ΘΟΚ και την πρώτη φετινή παράσταση. Και η σφραγίδα αυτή μάλλον δεν περιορίστηκε μόνο στη μουσική και τα χορικά των «Νεφελών», αλλά στο συνολικότερο ύφος και την αισθητική της παράστασης.

Από τις «Νεφέλες» του ΘΟΚ και του Σταμάτη Κραουνάκη, εκτός από τη μουσική, κρατάμε τις δύο εύστοχες παραβάσεις (την πρώτη για τη λειψυδρία - θέμα που καίει την Κύπρο. Τη δεύτερη με την αποκάλυψη του ταλαντούχου 12χρονου Γιώργου Ιωαννίδη, που συμπύκνωσε το δίλημμα της παράστασης, φορτίζοντας παραλλήλως το κοινό για το θέμα της Κύπρου: «Με το έργο του Νεφέλες/ βάζει θέμα ο ποιητής./ Την κουλτούρα, τη θολούρα/ άμα γίνουνε δεσμός/ βάλε μαύρα, βάλε σκούρα/ κρίση ο πολιτισμός» (...) «Κάποτε καίγαν τα βιβλία/ τώρα καίνε τα μυαλά/ πάτε καλά;» ρωτούσε χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των εφήβων για να εκφράσει το άγχος τους. Για να καταλήξει τους στίχους: «Κύπρος χρυσή/ Κύπρος νησί/ Ελλάδα». Κάποιες από τις ερμηνείες των ταλαντούχων Κύπριων ηθοποιών και τα κοστούμια του χορού είναι επίσης στα συν της παράστασης.

Σε μια από τις σημαντικότερες και πλέον επίκαιρες κωμωδίες του Αριστοφάνη, που θίγει τη σύγκρουση ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο, ανάμεσα στο νέο και το παλιό, θέλουμε να ξεχάσουμε την ευκολία με την οποία διανθίζονται με βωμολοχίες όλες πλέον οι αριστοφανικές κωμωδίες, που από ένα σημείο και ύστερα φαίνεται να δίνουν τον τόνο στην κάθε παράσταση. Οι «Νεφέλες» που είδαμε ήταν προβλέψιμες μεν, αλλά αξιοπρεπείς. Και από τις παραστάσεις που θα μπορούσαν να κάνουν εισιτήρια, αν έκαναν περιοδεία.

Παρών στην παράσταση και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας με τη σύζυγό του για να στηρίξει όχι μόνο τον ΘΟΚ, αλλά και την κόρη του, ηθοποιό Χριστίνα Χριστόφια. Μόνο που δεν ήταν κανείς από την ελληνική κυβέρνηση να τον υποδεχτεί και να τον συνοδέψει στο θέατρο Επιδαύρου (ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μπήκε συνοδευόμενος από τον πρέσβη της Κύπρου στην Αθήνα Γιώργο Γεωργή και τον διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ, Γιώργο Λούκο). Ο υπουργός Πολιτισμού δεν κατέβηκε στην έναρξη των Επιδαυρίων. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο κ. Χριστόφιας ήταν από τους αρχηγούς κρατών που πήγαν στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης.

Hμερομηνία : 7/7/09
Copyright: http://www.kathimerini.gr

===============

Το greek dream του κυρίου προέδρου

Tου Στεφανου Κασιματη

...
Ως πότε;

Με δικαιολογημένη υπερηφάνεια, καθώς στην παράσταση έπαιζε και η θυγατέρα του Χριστίνα, ο πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας παρακολούθησε το περασμένο Σάββατο στην Επίδαυρο την παράσταση των Νεφελών του Αριστοφάνους από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Μεγάλη στιγμή, πράγματι, για τον πρόεδρο, για τη θυγατέρα του και για τον ΘΟΚ. Οχι όμως και για πολλούς άλλους, φοβάμαι. Διότι όσοι βρέθηκαν εκεί και έκαναν τον κόπο να μετρήσουν τους θεατές, θα διαπίστωσαν ότι το πολύ πολύ καμιά εξακοσαριά άτομα (άντε 650) είχαν έλθει για να παρακολουθήσουν μια παράσταση σε ένα θέατρο χωρητικότητας σχεδόν δώδεκα χιλιάδων! Βέβαια, ανάμεσά τους ήταν προσωπικότητες, όπως η Ζωζώ Σαπουντζάκη (με ροζ τουαλέτα, που έκανε έντονο κοντράστ με τα κατάμαυρα μαλιά της...), καθώς και το ζεύγος Πέτρου Τατούλη. Ωστόσο, δεν πρέπει κάποτε να τελειώσει το καθεστώς της παραχώρησης της Επιδαύρου στον ΘΟΚ για τις αδιάφορες παραστάσεις του; Εχουν ανάγκη από «καλλιτεχνική ελεημοσύνη» οι αδελφοί μας;
...

Hμερομηνία : 7/7/09
Copyright: http://www.kathimerini.gr



================

... οι υπερασπιστές του ΘΟΚ

Tου Στεφανου Κασιματη

...

Επιστολή Κραουνάκη

Με αφορμή το σχόλιο και τη φωτογραφία της χθεσινής στήλης, σχετικά με την παράσταση του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου στην Επίδαυρο, ο Σταμάτης Κραουνάκης, που συνέθεσε τη μουσική της παράστασης, γράφει:

«Κύριε Κασιμάτη, καλημέρα. Αλήθεια, στο ίδιο φύλλο η συνάδελφός σας Ολγα Σελλά μιλάει για 2.000 θεατές και αλλού, στα “Νέα”, ο κύριος Αγιαννίδης για 2.500. Σύμφωνα με τη γνώμη όλων των συντακτών της Αθήνας, η παράσταση του ΘΟΚ δεν ήταν αδιάφορη. Οσο για τη φωτογραφία μου με τον Τατούλη, είναι πασίγνωστο ότι δεν είμαι ομοϊδεάτης του, αλλά είμαι ευγενικός... Νομίζετε ότι αν υπήρχαν δημοσιογράφοι την εποχή του Αριστοφάνη εσείς θα είχατε γλιτώσει; Πάτε καλά; Φιλούθκια! Που λένε και οι Κύπριοι...»

Εχω την εντύπωση ότι οι συνάδελφοι μου είναι τόσο ευγενικοί με τον ΘΟΚ όσο και ο κ. Κραουνάκης με τον κ. Τατούλη...

Επιστολή Κυριαζή

Και ο σκηνοθέτης της παράστασης του ΘΟΚ, Βαρνάβας Κυριαζής, εκφράζει τις διαμαρτυρίες του για το χθεσινό σημείωμα:

«Μάλλον ο σχολιαστής σας παρατηρούσε τα ροζ ή τα μωβ της κυρίας Σαπουντζάκη, γιατί μόνον έτσι εξηγείται το “άντε 650 θεατές”. Δυστυχώς όμως για το σχόλιο του ότι “πρέπει κάποτε να τελειώσει το καθεστώς της παραχώρησης της Επιδαύρου στον ΘΟΚ για τις αδιάφορες παραστάσεις του”, το λιγώτερο που έχετε να κάνετε είναι να απολογηθείτε. Γιατί οι “αδερφοί” δεν έχουν ανάγκη “ελεημοσύνης”, άλλοι μάλλον χρήζουν ελεημοσύνης σωστής πληροφόρησης και δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Είκοσι επτά παραγωγές αρχαίου δράματος έχει αυτό το Κρατικό Θέατρο, το τρίτο του μείζονος Ελληνισμού, εάν ενδιαφέρει κάποιον. Λυπούμαι πραγματικά για την “ευκολία”».

Ουκ εν τω πολλώ το ευ. Είναι γνωστό ότι παραστάσεις του ΘΟΚ στην Επίδαυρο θα είχαν διακοπεί προ πολλού, αν δεν συνέτρεχαν «εθνικοί» λόγοι, τους οποίους πάντα επικαλούνται κάποιοι Κύπριοι επίσημοι, όταν ασκούν τις γνωστές πιέσεις κάθε χρόνο, χωρίς ποτέ όμως να μπαίνουν στον κόπο να μας τους εξηγήσουν καθαρά. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω ποιος εθνικός λόγος δικαιολογεί την ύπαρξη μιας σειράς αδιάφορων παραστάσεων! Φιλούθκια, που λένε και στην Κύπρο, όπως με πληροφορεί ο κ. Κραουνάκης...

...

Hμερομηνία : 8/7/09
Copyright: http://www.kathimerini.gr