Monday 27 October 2014

Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου

Φύλακες των θεσμών, των αξιών και των φυλακών, φυλαχθείτε! Φυλακίζεται σήμερα ένας άμεμπτος υπερπατριώτης αγωνιστής, εκ των πρωταγωνιστών της αφύλακτης κυπριακής δημοκρατίας από ιδρύσεώς της. Που αφού έριξε τες σσιεπεδκιές του, κουτσούφλησε, τελικά, σε ρότσον που ο ίδιος έστησε, έτσι όπως στα κοκκινοχώρια στήνουν τα βερκά. Για άλλους προορίζετο ο ρότσος και άλλος τον κλώτσησε και έπεσε. Μα πώς έτσι κυρία δικαστής μου, οδηγείτε μίαν εκ των κολώνων της κυπριακής δημοκρατίας, έναν που αφού έμαθε και γράμματα, έμαθε να εκφωνεί και πανηγυρικούς κατά τας εθνικάς εορτάς, τας προς τιμή του εορτάς δηλαδή, αυτού και πολλών τόσων άλλων αγωνιστών που ευτυχώς που τους είχαμε οδηγούς και προστάτες τόσα χρόνια για να γνωρίσουμε ποια είναι τα χειρότερα ώστε να φυλαγόμαστε και να αναμένουμε ή ακόμα καλύτερα, να φτιάξουμε, εμείς, μόνοι μας τα καλύτερα. Ποιος βάζει το δάκτυλο στο βάζο με το μέλι και δεν το γλείφει; Είπε, περίπου. Και έχει δίκιο ο άνθρωπος γιατί αυτό δίδαξε, όπως  και άλλοι συναγωνιστές , αφού τούτα όλα που κερδίσαμε από τους αγώνες των είναι στην ουσία δικά τους, δικό τους τσιφλίκι του καθενός και αν δεν τους το δώσουμε το παίρνουν οι ίδιοι, με δικούς τους νόμους, με το εσιέκκιπι, δηλαδή, όπως τόσα χρόνια έκαμναν. Και με την ανοχή και επιδοκιμασία όλων των άλλων, ακόμα και των αντιπάλων πατριωτών και υπερασπιστών του λαού που αρκέστηκαν στο δόγμα που λέει «αφήστε τους να φάνε να χορτάσουν καλά και άμα φτιάξουν κοιλιά και χαλαρώσουν αφήνοντας αφύλακτα τα τσιφλίκια, τότε τα αρπάζουμε εμείς και ασελγώντας μεθοδικά τα ξεζουμίζουμε και αφήνουμε πίσω μας ψαροκόκαλα πού ούτε ψαρόσουπα δεν μπορούν να δώσουν πια. Είναι, μήπως, μια κάποια αρχή, τέλος πάντων, κάτι που θα αρχίσει να οδηγεί τον δύσμοιρο τούτον τόπον σε καλύτερες εποχές; Βεβαίως είναι και αν οι νεώτεροι συνεχίσουν να αυτό-οδηγούνται και να μην ανέχονται την αδικία, τότε είναι δυνατό να ανοίξουμε πανιά για μια πλεύση σε ρότα δύσκολη αλλά με σαφή προορισμό και υπολογίσιμους κινδύνους.


Wednesday 9 July 2014




Ένας πολύ καλός φίλος από το διαδίκτυο παρατήρησε ορθώς ότι δεν έχω γράψει οτιδήποτε για αρκετό καιρό και με προέτρεψε να γράψω κάτι. Φίλε, τι να σου πω; Το μυαλό μου έχει γίνει κουρκούτι, πώς να δουλέψει επιτελώντας την ευγενή λειτουργία του γράφειν; Οι λόγοι πολλοί και επί διαφόρων επιπέδων, εντός, εκτός αλλά πάντοτε επί τα αυτά. Και όχι μόνο το γράψιμο παραμέλησα, έχω «γράψει» δεόντως και πολλά άλλα που με ευχαριστούν. Κακώς, βέβαια. Τι  σας τα λέω όμως αυτά;  Η οκκά εν τετρακόσια: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΝΕΑ! Ναι, καλά ακούσατε, δεν υπάρχουν νέα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μην βλέπεις την αδικία, μην προσπαθείς να δημιουργήσεις άμα χρειάζεται να αποταθείς σε κυβερνητικές υπηρεσίες, μην βλέπεις το περιβάλλον γύρω σου, μην ακούς τους ανθρώπους που όλο παράπονα έχουν, δίκαια πολλές φορές αλλά και άδικα άλλες, που αν και βγάζει μάτι η αδικία, φωνάζουν τόσο δυνατά για να πετύχουν το σκοπό τους που τους βαρέθηκαν οι ακροατές των ραδιοφώνων, οι τηλεθεατές, (αναγνώστες εφημερίδων δεν υπάρχουν πια), ακόμα και τα κατοικίδια ζώα που καταλαβαίνουν από την χροιά και την ένταση της φωνής ποιος έχει άδικο και ποιος δίκαιο, ποιος προσπαθεί να κάνει κάτι καλό και από ποιόν απειλούνται. Ευτυχώς που υπάρχει και η θάλασσα - αυτήν προσπαθώ να μην την παραμελώ -  και κάποιοι πολύ καλοί φίλοι που με την κουβέντα και την κατανόηση που δείχνουν μου ανεβάζουν την διάθεση και με σπρώχνουν πάρα κάτω. Προς θεού, μην παρεξηγηθώ, καλά είμαι και ευχαριστιέμαι ότι και όσο μπορώ. Και από υγεία, σκίζω. Έκοψα τις αναλύσεις και βρήκα την ησυχία μου.  Καλά μπάνια.





Monday 7 April 2014

Όνος νομιζόμενος λέων είναι. (επανάληψη βελτιωμένη!)



Ὄνος ἐπεθύμει λέων εἶναι δοκεῖν. Καὶ μεταθεῖναι τὴν φύσιν οὐκ ἔχων ἐπὶ τοῦ σχήματος ἀνεπλήρου τὸν πόθον, καὶ λεοντῆν περικείμενος, οἷα λέων τοὺς τῶν γεωργῶν ἐλυμαίνετο πόνους. Καὶ πνεύσας βιαιότερος ἄνεμος γυμνοῖ μὲν αὐτὸν τοῦ προκαλύμματος, φανέντα δὲ ὄνον ῥοπάλοις ἀνῄρουν ὧν τοὺς πόνους κατήσθιεν.

Κόσμος ἐπείσακτος τοῖς χρωμένοις γίνεται κίνδυνος.

(Αισώπου Μύθοι)



Μετάφραση: Σταματήστε τους λεονταρισμούς και, ως συνήθως, ανακρούσατε πρύμνα!

Monday 10 February 2014

Επανάληψη, επιβεβλημένη!

(επανάληψη)

Friday, 4 February 2011

Δεν έρχεται η λύση

Υπάρχει ένας σοβαρός λόγος για τον οποίον η λύση του κυπριακού δεν θα έλθει (και πάλι). Είναι ότι δεν την θέλουμε, ποτέ δεν την θέλαμε, ποτέ δεν την επιδιώξαμε. Απεναντίας, όποτε κάποιος προσφερόταν να βοηθήσει για να έλθει είτε τον διώξαμε με κλωτσιές είτε τον είπαμε αναίσχυντο ξένο πράκτορα, ξένο δάκτυλο και πολλά άλλα παρόμοια. Επίσης, οι κάτοικοι αυτής της νήσου δεν είχαν ποτέ διάθεση να σκοτίσουν το μυαλό τους για να αποφασίσουν αν και τι τους συμφέρει, τώρα, στο μέλλον, γι’ αυτούς ή για τα παιδιά τους. Βαρκούνται σιόρ! Ένναιν καλλύτερα να κάθουνται αχάπαροι τζαι ότι έρτει; Τόσα χρόνια, τόσους αιώνες τούτον εμάθαμεν, τούτον κάμνουμεν. Άξιοι της τύχης μας.

Εγώ, προσωπικά, έχω λύσει το πρόβλημα μου. Έφτιαξα, όπως ξέρετε, μια δική μου χώρα, με δικές μου πόλεις, χωριά, δρόμους και ανθρώπους απ’ όπου έχω αφαιρέσει όλους τους κακομούτσουνους. Βλέπω μόνο όσα και όσους μου αρέσουν. 

5 comments:

Λεμέσια said...
Ακόμη και όταν η λύση έρχεται και μας κτυπάει την πόρτα, οι υπεύθυνοι δεν της ανοίγουν. Έχουν άλλες προτεραιότητες...
the Idiot Mouflon said...
Εεε... δαμέ ρε...

Ρε, δαμέ....

Δαμέ λαλώ σου...

Μα 'εν με θωρείς;
Anonymous said...
οχι στην λυση.ναι στην απελευθερωση.ποσα πληρωνεσαι για να κατηγορεις την κυπρο?πεφτει πολυς παρας απο τις ΜΚΟ
Aceras Anthropophorum said...
Όποιος εν θωρεί τι μπορεί να ερτει σύντομα έσιει λόγους να μεν θέλει να δει.

Με κακομούτσουνους η με χώρις, η Κύπρος θα είναι πολλά διαφορετική του χρόνου που ότι είναι σήμμερα.
rose said...
πάλι μια θλιβερη μειοψηφία (πόσο το υπολογίζεις εσύ αντικακομούτσουνε, 1,5-2%???)


όσο για τα υπόλοιπα...

λα σουσουρελά
λα σουσουρελά

Tuesday 7 January 2014

Καλόν Νέον Έτος



Καλόν Νέον Έτος. Έφυγαν και οι καλικάντζαροι, θα πρέπει κι εμείς να μαζευόμαστε πίσω στα κάτεργά μας σιγά-σιγά. Με ή χωρίς κρίση – οικονομική ή ηθική – η κραιπάλη κτύπησε και πάλιν ρέστα. Όπως γίνεται πάντα, χωρίς μεγάλες διαφοροποιήσεις. Καταστενοχωρηθήκαμε και λυπηθήκαμε αφάνταστα - όσοι έχουμε την δουλειά μας - τους άνεργους συμπατριώτες μας, δώσαμε στον Ερυθρό Σταυρό και αλλού από το υστέρημα μας,  αυτό να λέγεται,  επικροτήσαμε και χειροκροτήσαμε όλους όσοι βοηθούν στα κοινοτικά παντοπωλεία, στα γεύματα και τα ροφήματα των απόρων μαθητών και είπαμε πως αν μπορούσαμε θα κάναμε κάτι και εμείς οι ίδιοι. Πλην όμως, το πνεύμα πρόθυμον, αλλά λίγο ο καναπές, λίγο το ότι κι εμείς πτωχοί είμεθα,  λίγο ότι άλλοι θα πρέπει να κάνουν περισσότερα, δεν κάναμε τίποτα σπουδαίον. Συμπονούμε, όμως, συμπάσχουμε αμέριστα.

Και τώρα πίσω στην επιτέλεση των σημαντικών για την υφήλιο σκληρών καθηκόντων μας, που βεβαίως, μόνον εμείς γνωρίζουμε πόσο σημαντικά και απαραίτητα είναι για τον τόπο μας, για την Ευρώπη, για όλο τον κόσμο (ρε γαμώτο!). Μα όλα σε μας πέφτουνε; Γιατί δεν δουλεύουν λιγάκι και οι άλλοι, οι ακαμάτηδες, ανίκανοι τεμπελχανάδες που περιμένουν από εμάς να τους ξελασπώσουμε με τις καταθέσεις μας, τα δάνειά μας, τις μίζες και τα μπόνους που θα δώσουμε και την σκληρή μας δουλειά, πάνω απ’ όλα. Δεν είναι εύκολο να είσαι ο ομφαλός της γης, θέλει δουλειά πολλή. Από τα πρώτα της χρόνια, η ανθρωπότητα, πάνω μας στηριζότανε. Για την επιβίωσή της, ακόμα και για την διασκέδαση της αφού είμαστε «οι πρώτοι οίνον ποιούντες». Να, τώρα δα μάθαμε ότι ακόμα και ο Νίξον εξ αιτίας μας παραιτήθηκε αφού χρειάστηκε να σκαρφιστούν ολόκληρο Watergate για να δικαιολογήσουν τέτοια πράξη.

Ας είναι, αυτή είναι η μοίρα μας.