Thursday 28 May 2009

Και στα δικά σας!


Να σας ζήσουν, να σας ζήσουν, να ζήσετε (να και το φακελάκι), να ζήσετε, χλαπ (το λουκούμι), και στα δικά σας!


Κάπως έτσι πάει η σειρά των λέξεων που εκστομίζουν οι ταλαιπωρημένοι καλεσμένοι στους πολυπληθείς γάμους κάθε εβδομάδα. Και εδώ τελειώνει ο δικός τους ρόλος. Όμως για να παίξουν αυτό τον ρόλο που κάνει τους νεόνυμφους περήφανους (και κατά κάτι πλουσιότερους) προϋποτίθεται ότι θα χάσουν τουλάχιστο 3-4 ώρες από τον χρόνο ξεκούρασης τους, θα αναβάλουν ή θα ακυρώσουν κάποια προγραμματισμένη εκδρομή ή άλλη δραστηριότητα, θα δυσκολέψουν και θα δυσκολευτούν και οι ίδιοι με την κυκλοφορία στους δρόμους και στη στάθμευση του αυτοκινήτου και θα επιβαρύνουν σημαντικά το περιβάλλον με ρύπους από τα αυτοκίνητα τους και σπατάλη ενέργειας και χρημάτων.


Παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν πάω σε γάμους εκτός και αν είναι κάποιος πολύ στενά συνδεδεμένος με μένα άνθρωπος και σ’ όποιον αρέσει. Αν δεν θέλουν ... ας μην έρθουν στο δικό μου!


Άστε τα λεφτά που ξοδεύουν για εντελώς αχρείαστους λόγους για να ετοιμάσουν ένα γάμο (τώρα βέβαια μπορούν να πάρουν και ειδικό δάνειο γάμου από την τράπεζα για τα έξοδα! Αν είναι δυνατόν!)


Γι’ αυτό προτείνω οι μελλόνυμφοι, στο προσκλητήριο γάμου να αναφέρουν τον αριθμό του τραπεζικού τους λογαριασμού για να τους στέλλει ο κόσμος τα «δώρα» τους και να αποφεύγουν όλοι αυτήν την αβάστακτη και αχρείαστη ταλαιπωρία. Αφού γι’ αυτό γίνεται όλος ο καυγάς.


Μετά, αν οι νεόνυμφοι θέλουν, μπορούν να στείλουν με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και καμιά φωτογραφία τους για να δουν κι’ αυτοί που τους έστειλαν το δώρο τις φάτσες τους γιατί πολλοί ούτε καν τις φάτσες τους ξέρουν αλλά πάνε στο γάμο γιατί «έχουν υποχρέωση»!


Δεν με παρατάτε λεω εγώ!


Wednesday 27 May 2009

Συνέχισε τη ζωή σου




Πολλοί φίλοι, ειδικά παλιοί, από την Αμμόχωστο αλλά όχι μόνο, κάθε φορά που συναντιόμαστε κάνουν την ρητορική ερώτηση «πότε θα πάμε στο Βαρώσι;» Και οι απαντήσεις των παρευρισκομένων ποικίλουν:-


- Όπου νάσαι

- Σάς την βαλίτσα σου

- Έχω έτοιμη την βαλίτσα

- Ώς το τέλος του χρόνου

- Το πολλύν αρχές του άλλου χρόνου

- Εν έσιει ξανά Βαρώσι

- Ξίαστο

- Έτσι που τα εκάμασιν, κάτσε γύρευκε

- Την κότσινην Πέφτην

- Μα τζαμαί είσαι ακόμα;

- Πουν να θέλουν οι Τούρτζιοι

- Πουν να θέλουν οι Αμερικάνοι

- Πουν να θέλουν οι Εγγλέζοι

- Πουν να θέλει ο Ερτογάν

- Πουν να θέλει ο Απόστολος Αντρέας

- Μόνον ο Θεός ξέρει

- Ίνσιαλλαχ

- Εν να πάμεν κάποτε

- Εν να τα κανονίσει όπου νάσαι ο Χριστόφκιας τζι’ ο Ταλάτ.

- και άλλα πολλά...


Μήπως θέλει να πεί κανείς κάτι;



«...

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.»



Προχώρα, συνέχισε τη ζωή σου, η Αμμόχωστος θα είναι πάντα δική σου.

Thursday 21 May 2009

Capparis spinosa


Καππάρι

(πολύ πρωινή φωτογραφία από τον κήπο)

Wednesday 20 May 2009

Αποκέντρωση, τώρα!




"αποκέντρωση"

η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του αποκεντρώνω, απομακρύνω, αφαιρώ από το κέντρο διάφορες εξουσίες, αρμοδιότητες, δραστηριότητες και τις μεταφέρω στην περιφέρεια

διοικητική / οικονομική / πολιτιστική / πληθυσμιακή αποκέντρωση
για τη μείωση της γραφειοκρατίας χρειάζεται διοικητική αποκέντρωση
η τόνωση της πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής στην επαρχία δημιουργεί την ανάγκη πλατιάς πολιτιστικής αποκέντρωσης


Παραδείγματα Κυπριακής Αποκέντρωσης

1) Αρχή Λιμένων Κύπρου

Διεύθυνση:
Κρήτης 23, 1061 Λευκωσία
Τ.Θ. 22007, 1516 Λευκωσία


2) Τμήμα Αλιείας και Θαλασσίων Ερευνών
Διεύθυνση:
Βηθλεέμ 101, 1416 Λευκωσία


Σημείωση (Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του εμπορικού επιμελητηρίου)

Λευκωσία

Η Λευκωσία βρίσκεται στο κέντρο της Κύπρου και έχει μια πλούσια ιστορία ξεκινώντας από την εποχή του χαλκού. Έγινε η πρωτεύουσα του νησιού τον 11ο αιώνα Μ.Χ. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της χώρας. με σχεδόν 260.000 κατοίκους, σχεδόν το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού.
Σήμερα, η Λευκωσία είναι μια σύγχρονη και κοσμοπολίτικη πόλη, κέντρο επιχειρήσεων και πολιτιστικό κέντρο. Εκτός από τα κυβερνητικά γραφεία στη Λευκωσία βρίσκονται οι ξένες διπλωματικές και άλλες αποστολές, όλοι οι χρηματοδοτικοί οργανισμοί, οι εμπορικές εκθέσεις, το κέντρο διαλέξεων, κ.λπ.


Κάποιος, παρακαλώ, να ενημερώσει αυτούς που γράφουν λεξικά για να προβούν στην αναγκαία διόρθωση.


Tuesday 19 May 2009

Ιδού η Ρόδος!



Αγαπητέ Δημήτρη,


Μέσα στον επόμενο μήνα πρόκειται να γίνει αλλαγή ονομάτων των διοικητικών συμβουλίων των πλείστων ημικρατικών οργανισμών. Όλοι αναμένουν, ως είθισται, να ξανακάνεις την μοιρασιά με τον ίδιο τρόπο που και οι προηγούμενοι σου συγκάτοικοι στο προεδρικό μέγαρο έπραξαν. Να παραλάβεις δηλαδή λίστες ονομάτων από το κάθε κόμμα, πρωτίστως της συγκυβέρνησης, κι΄ εσύ να διαλέξεις τα τελικά ονόματα διατηρώντας τις συμφωνημένες αναλογίες και ποσοστά.


Με την υπάρχουσα συνταγή, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και πάλιν θα έχουμε, λόγου χάριν, ένα κτηματομεσίτη πρόεδρο των κυπριακών αερογραμμών συνεπικουρούμενο από ένα κτηνοτρόφο, ένα εισαγωγέα αυτοκινήτων, ένα λογιστή και ίσως και μία οικοκυρά. Στην αρχή λιμένων ένα ξενοδόχο από τις ορεινές περιοχές, μαζί με ένα ιδιοκτήτη υπεραγοράς, ένα πράκτορα στοιχημάτων και άλλα παρόμοια.


Και μετά, θα έχουμε και την αφελή απαίτηση όλα να πηγαίνουν καλά σ’ αυτούς τους οργανισμούς και να λειτουργούν όσο καλύτερα γίνεται. Η δε επιτροπή δημόσιας υπηρεσίας, που και αυτή θα αντικατασταθεί, θα ξανα-κρίνει άριστους όλους τους δημόσιους υπαλλήλους όπως έπραξε και φέτος.


Μα τέλος πάντων, πόσον νουν κουλιαντιρίζουμε;


Αγαπητέ Δημήτρη,


Αν γνωρίζεις από υπερβάσεις, ιδού η Ρόδος. Πήδηξε!



Friday 15 May 2009

Στη γλώσσα του τόπου

Για τον φίλον Ασέρα Ανθρωποφόρουμ που μας θυμίζει την γλώσσα του τόπου μας και γιατί θυμήθηκα τον πατέρα μου που μου το απάγγελλε και τραγουδούσε όταν ήμουν 5 χρονών, το ακόλουθο ποίημα του Μεγάλου μας Δημήτρη Λιπέρτη.


Η κούφη της εληάς

Σγιαν είσαι, Μαρικκού, μεσοτζ'αιρίτισσα
Τζιαι παν ν' ασπρίσουν τέλεια τα μαλλιά σου,
Αξίζεις ό,τι πης, είσαι βασίλισσα,
Στέκεις ακόμα τζι είσαι στα καλά σου.

Τζι οι παίδενες 'που την αζούλαν σπάζουσιν,
Εσ σε χωνευκουν, μάνα μου, αλώπως.
Βάλλεις τες κάτω τζι ούλλες καττουδκιάζουσιν
Τζιαι φταίουν τους τα ρούχα τους τζι ο τόπος.

Που τον τζιαιρόν π' αρμάστης ασυλλόιστα
Τζι άφησες με στον κάμπον απλωμένον,
Κλαμόντα παντουρίζω, ζ'ω τζι ανόρπιστα
Σγιαν με θωρείς τορά κατσουρισμένον.

Τότες που μ' ακλουθούσες, εφανίστην μου
Πως εν είσ'εν καλλίττερον 'πο 'μέναν,
Μμα ταπισόν μιάλον κακόν ωρκίστην μου
Τζιαι τρώω την ζωήν μου ούλον έναν.

Όρη τζιαι παραρά καρτκιοφλοΐζουν με
Πούταν τα κατατόπκια σου, χαρώ σε,
Την μαύρην μου την σόρταν αθθυμίζουν με
Τζιαι πάλ' εγιώ περίτου αγαπώ σε.

Όντας, βρα Μαρικκού, αγαπηθήκαμεν,
Όσον τζι εκαρυδώνναν τα βυζιά σου,
Στην λάππην του βουνού εσυμπλαστήκαμεν
Τζι είσ'ες τζιαι τα ριφούδκια σου μιτά σου.

Εν ειξαίρω ποττέ αν αθθυμήθηκες
Την κούφην της ελιάς τζ'είν' του Βασίλη
Που 'πκιάσαν τα νερά τζι έμπης τζι εκρύφτηκες
Τζι ήρτα τζι εγιώ τζι εφίλουσ σε στα σ'είλη.

Τζ'είν' την ελιάν εβόρασάν την τζι έχω την,
Τ' αθθύμιοσ σου για μεν εν ο καρπός της
Τζιαι 'που το μάλαμαν περίτου βλέπω την,
Γιατί παρηορκά μου εν το σσ'ιος της.


Thursday 14 May 2009

Ένα λουλούδι για την Βερόνικα



Επειδή με ενοχλεί να βλέπω την φωτογραφία στην προηγούμενη μου ανάρτηση , είπα να χαρίσω ένα λουλούδι στη Βερόνικα.

Monday 11 May 2009

Είμαι με την Βερόνικα, μην ενοχλείτε!


Η Βερόνικα ήταν ψηλή, μελαχρινή με κατάμαυρα μαλλιά και με καμπύλες που μόνο ένας θεός μπορούσε να φτιάξει. Μια συλφίδα μέσα στο μαύρο εφαρμοστό της φόρεμα. Με το που την είδα για πρώτη φορά άνοιξα διάπλατα το στόμα και ακόμα προσπαθώ να το κλείσω. Εκτός από το στόμα, άνοιξα και μια σελίδα στη καρδιά μου και την έβαλα μέσα προσέχοντας μην την τσαλακώσω. Μιλούσε πολύ σιγά και οι κινήσεις της ήταν πολύ προσεκτικές. Έμοιαζε να χαϊδεύει τον δρόμο όταν περπατούσε και ότι άγγιζε αποκτούσε μια μυστήρια λάμψη.


Πρώτιστος στόχος μου ήταν να την πλησιάσω για να κάμω αισθητή τη παρουσία μου. Αυτό δεν ήταν πολύ δύσκολο αφού καθόταν στο διπλανό τραπέζι μαζί με δικούς μου φίλους. Το δύσκολο ήταν να βγάλω κάποιον ήχο από το στόμα και να της μιλήσω. Με έβγαλε όμως αμέσως από την δύσκολη θέση η ίδια αφού μόλις πλησίασα μου είπε «γεια, σε ξέρω εσένα, σε βλέπω κάθε πρωί όταν περνάς από το σπίτι μου για να πας στη θάλασσα». Η πρωτοβουλία που πήρε να μου μιλήσει με ξάφνιασε τόσο που μόλις που κατάφερα να σκάσω ένα χαμόγελο και να κουνήσω καταφατικά το κεφάλι.


Η εξέλιξη της γνωριμίας μας ήταν εξαιρετικά γρήγορη και απρόσμενη αφού το ίδιο βράδυ χορεύαμε cheek to cheek στο νυκτερινό κέντρο που τότε συχνάζαμε. Ακολούθησε το πρώτο φιλί και μετά άλλα. Συμφωνήσαμε να βρεθούμε ξανά την Κυριακή το απόγευμα. Ούτε ξέρω τι μέρα ήταν, τι ώρα και πως χωρίσαμε για τα σπίτια μας. Ξέρω μόνο πως από την ώρα που ξύπνησα την επομένη, μετρούσα τις ώρες μέχρι το επόμενο μας ραντεβού.


Ήταν μόλις το μεσημέρι της Κυριακής όταν συνειδητοποίησα πως το ραντεβού μου με την Βερόνικα συγκρουόταν με την καθιερωμένη παρουσία μου στον απογευματινό αγώνα της ποδοσφαιρικής μου ομάδας. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά, ως συνήθως, για τα διαδικαστικά της μετάβασης της παρέας στο γήπεδο. Οπότε, έσκασα την βόμβα, «εγώ δεν θα έρθω, έχω ραντεβού με την Βερόνικα». Το τι άκουσα από τους φίλους δεν περιγράφεται. Μόνο που δεν είμαι σίγουρος αν ήταν για την απουσία μου από το γήπεδο ή για το ότι θα συναντούσα την Βερόνικα.


Από τότε, πέρασαν πολλά χρόνια. Οι φίλοι μου με συγχώρεσαν που δεν ήμουν μαζί τους για να υποστηρίξουμε την ομάδα μας κι’ εγώ, ανελλιπώς, από τότε, κάθε Κυριακή απόγευμα είμαι μαζί με την Βερόνικα!



Σημ: Η φωτογραφία «δανεισμένη» από την εφημερίδα «Πολίτης»