Είμαι με την Βερόνικα, μην ενοχλείτε!

Η Βερόνικα ήταν ψηλή, μελαχρινή με κατάμαυρα μαλλιά και με καμπύλες που μόνο ένας θεός μπορούσε να φτιάξει. Μια συλφίδα μέσα στο μαύρο εφαρμοστό της φόρεμα. Με το που την είδα για πρώτη φορά άνοιξα διάπλατα το στόμα και ακόμα προσπαθώ να το κλείσω. Εκτός από το στόμα, άνοιξα και μια σελίδα στη καρδιά μου και την έβαλα μέσα προσέχοντας μην την τσαλακώσω. Μιλούσε πολύ σιγά και οι κινήσεις της ήταν πολύ προσεκτικές. Έμοιαζε να χαϊδεύει τον δρόμο όταν περπατούσε και ότι άγγιζε αποκτούσε μια μυστήρια λάμψη.

Πρώτιστος στόχος μου ήταν να την πλησιάσω για να κάμω αισθητή τη παρουσία μου. Αυτό δεν ήταν πολύ δύσκολο αφού καθόταν στο διπλανό τραπέζι μαζί με δικούς μου φίλους. Το δύσκολο ήταν να βγάλω κάποιον ήχο από το στόμα και να της μιλήσω. Με έβγαλε όμως αμέσως από την δύσκολη θέση η ίδια αφού μόλις πλησίασα μου είπε «γεια, σε ξέρω εσένα, σε βλέπω κάθε πρωί όταν περνάς από το σπίτι μου για να πας στη θάλασσα». Η πρωτοβουλία που πήρε να μου μιλήσει με ξάφνιασε τόσο που μόλις που κατάφερα να σκάσω ένα χαμόγελο και να κουνήσω καταφατικά το κεφάλι.

Η εξέλιξη της γνωριμίας μας ήταν εξαιρετικά γρήγορη και απρόσμενη αφού το ίδιο βράδυ χορεύαμε cheek to cheek στο νυκτερινό κέντρο που τότε συχνάζαμε. Ακολούθησε το πρώτο φιλί και μετά άλλα. Συμφωνήσαμε να βρεθούμε ξανά την Κυριακή το απόγευμα. Ούτε ξέρω τι μέρα ήταν, τι ώρα και πως χωρίσαμε για τα σπίτια μας. Ξέρω μόνο πως από την ώρα που ξύπνησα την επομένη, μετρούσα τις ώρες μέχρι το επόμενο μας ραντεβού.

Ήταν μόλις το μεσημέρι της Κυριακής όταν συνειδητοποίησα πως το ραντεβού μου με την Βερόνικα συγκρουόταν με την καθιερωμένη παρουσία μου στον απογευματινό αγώνα της ποδοσφαιρικής μου ομάδας. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά, ως συνήθως, για τα διαδικαστικά της μετάβασης της παρέας στο γήπεδο. Οπότε, έσκασα την βόμβα, «εγώ δεν θα έρθω, έχω ραντεβού με την Βερόνικα». Το τι άκουσα από τους φίλους δεν περιγράφεται. Μόνο που δεν είμαι σίγουρος αν ήταν για την απουσία μου από το γήπεδο ή για το ότι θα συναντούσα την Βερόνικα.

Από τότε, πέρασαν πολλά χρόνια. Οι φίλοι μου με συγχώρεσαν που δεν ήμουν μαζί τους για να υποστηρίξουμε την ομάδα μας κι’ εγώ, ανελλιπώς, από τότε, κάθε Κυριακή απόγευμα είμαι μαζί με την Βερόνικα!

Σημ: Η φωτογραφία «δανεισμένη» από την εφημερίδα «Πολίτης»