Αμετροέπεια

Επαναλάβετε μετά από μένα:

- Νε-ρά-κι,

πέστε το ξανά,

- Νε-ρά-κι,

Μπράβο-μπράβο, καταφέρατε να πείτε το νερό νεράκι! Και εις ανώτερα.

Με τον καιρό θα μπορέσετε ίσως να καταλάβετε και την σημασία που έχει για την διατήρηση της ζωής σ’ αυτόν τον πλανήτη.

Ας αρχίσουμε με το τι συνέβη κάποτε σ’ ένα νησί που το λένε Κύπρος. Μπορείτε να το δείτε στο χάρτη, είναι ένα ομόσπονδο κράτος στην Ανατολική Μεσόγειο, μέλος της Ευρωπαικής Ένωσης με πληθυσμό διακόσες πενήντα χιλιάδες. Κάποτε στο νησί υπήρχαν γύρω στο ένα εκατομμύριο κάτοικοι αλλά οι περισσότεροι μετανάστευσαν σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, κυρίως τις παραδουνάβιες όπου υπάρχει ακόμα νερό.

Οι κάτοικοι της Κύπρου, κατάφερναν πάντοτε να επιβιώνουν χωρίς λεφτά και χωρίς νερό. Όλα τα χρήματα που χρειάζονταν ή νόμιζαν πως χρειάζονταν, τα έπαιρναν δανεικά από τις τράπεζες και όλο το νερό που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν για οποιοδήποτε λόγο, είτε για τις πισίνες τους είτε για τα γήπεδα γκόλφ, το πλύσιμο των πεζοδρομίων, των αυτοκινήτων και των γαιδάρων τους, το έπαιρναν από όποια τρύπα έβγαζε νερό.

Είχαν όμως μιαν σημαντική βροχόπτωση κάθε χειμώνα χάρις στις εβδομαδιαίες δεήσεις που έκαμνε ο μέγας αρχιερέας. Ως που μια μέρα, ο μέγας αρχιερέας, επειδή φορολόγησε η κυβέρνηση τα έσοδα από τις επιχειρήσεις του σε ξενοδοχεία, μεταλλεία, τράπεζες, κτήματα, κ.α., τα μάζεψε όλα κι’ έφυγε για το Μονακό όπου κανείς δεν του ενοχλούσε την περιουσία. Η μόνη προυπόθεση που του έθεσε το πριγκηπάτο ήταν να παρευρίσκεται κάθε χρόνο στο γκραν-πρι του Μονακό και να παίζει τουλάχιστο μια φορά την βδομάδα στο τοπικό καζίνο φορώντας την μεγάλη του στολή και υπογράφοντας τις τραπεζικές επιταγές, όταν έχανε, με κόκκινο μελάνι.

Το χριστεπώνυμο τότε πλήρωμα της εκκλησίας, πρωτοστατούντων των καλογριών και καλογήρων που ήδη διοικούσαν τα πλείστα χρηματοοικονομικά ιδρύματα του νησιού, αφού ναύλωσε αεροσκάφη από την Emirates, δημιούργησε αερογέφυρα που μετέφερε περί τις επτακόσιες χιλιάδες κατοίκους στο Μονακό, το Λιχτενστάιν, τον Άγιο Μαρίνο και τις Ανδόρες. Α! Ξέχασα να σας πω, ότι μόλις δημιουργήθηκε το ομόσπονδο κυπριακό κράτος, όσοι φοβόντουσαν ότι οι συγκάτοικοι τους της άλλης εθνότητας και θρησκείας, θα τους έπαιρναν μέρος της περιουσίας τους σε φόρους, αφού θα μετείχαν κι’ αυτοί της διακυβέρνησης του νέου κράτους, άρα και του γραφείου είσπραξης φόρων, αποφάσισαν σιγά-σιγά και ταπεινά, να χρισθούν κληρικοί ή να γίνουν καλογριές και καλόγηροι, με αυξημένα, εννοείται δικαιώματα που απορρέουν από τον νέο και βελτιωμένο μοναστικό κώδικα συμπεριφοράς. Γέμισε τότε η Κύπρος με Άγιες Τράπεζες, Άγια Χρηματιστήρια, Άγια Καμπαρέ, Καφέ, Εστιατόρια, Αγιο-εγκεκριμένους λογιστές και δικηγόρους και Πανάγιους βουλευτές. Απ’ εκεί, μετά την ομαδική μετανάστευση, ξαπλώθηκαν σ΄ όλη την Ευρώπη, γι’ αυτό και σήμερα οι κάτοικοι της Ευρώπης μόλις δουν Κύπριο του αρχίζουν τις χριστοπαναγίες.

Στο νησί έμειναν μόνο όσοι την είχαν πολύ βαθιά την διάτρησή τους και μπορούσαν να αντλούν νερό, όπως κατάφερναν κάποτε να αντλούν ψήφους από τους βαθιά γηρασμένους και από τους βαθιά πλούσιους. Αυτό αποτελούσε εκπλήρωση των μακροχρόνιων σκοπών και στόχων του βαθέος κυπριακού κράτους που επί χρόνια ποδηγετήτο από την συγκεκριμένη όμάδα, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζαν ο εκ τράκκας λαθροβιών Άσσος Δόπουλος μετά της οικογενείας του, τους κουμπάρους, συγγενείς και άλλους σφογκοκωλάριους και οι οποίοι είχαν σαν κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα την υπεροψία, αλαζονεία, μεγαλομανία και προ παντός την αμετροέπεια.