Μαλαματένια λόγια

Μαλαματένια λόγια δεν ακούς. Οι χιλιοειπωμένες λέξεις έχουν πια χάσει την σημασία τους. Όχι γιατί πέρασε πολύς καιρός, αλλά γιατί αυτοί που τις έλεγαν τόσα χρόνια τους έδιναν μια δική τους, άκρως υποκειμενική σημασία. Στην αρχή, ο κόσμος τις άκουε και ενθουσιαζόταν ή οργιζόταν, ανάλογα με το τι ήθελε να πετύχει λέγοντας τες αυτός που τις έλεγε και τι καταλάμβαινε αυτός που τις άκουγε. Ήταν οι εποχές της ακατάπαυστης ρητορείας, των μεγάλων «ηγετών» (σε εισαγωγικά, χωρίς μη), των μπαλκονιών και της μεγάλης αφέλειας.

Μετά από κάποια χρόνια άρχισε η ροή πληροφοριών και η δημοσίευση άγνωστων για τους πολλούς γεγονότων. Τότε, όσοι είχαν αυτιά να ακούσουν, μάτια για να διαβάσουν και προ παντός ανοικτό και ανήσυχο μυαλό, κατάλαβαν. Ή μάλλον, αντιλήφθησαν για πρώτη φορά την κοροϊδία και την ψευδαίσθηση μέσα στην οποία για τόσα χρόνια ζούσαν. Μερικοί λένε και την άνευ σημασίας φράση «μα εγώ το έλεγα πάντα»! Προς τι; Γιατί δεν το είπαν τότε; Φοβόντουσαν; Δεν ήταν σίγουροι ότι όσα πίστευαν ήταν πράγματι σωστά;

Είμαι ακόμα γεμάτος απορίες. Απορίες που είχα από τότε που πρωτοξεφύλλισα την πρώτη εφημερίδα και άρχισα να παρακολουθώ τα πολιτικά, αθλητικά και άλλα δρώμενα ανελλιπώς. Ευτυχώς, αυτό το κουσούρι δεν το έχω πια. Μπούχτισα! Για πολλές από τις απορίες μου έχω βρει εξηγήσεις που με ικανοποιούν αλλά που δεν με αφήνουν ακόμα να καταλάβω γιατί τα πράγματα έγιναν όπως έγιναν η γιατί άνθρωποι ενήργησαν όπως ενήργησαν Ευτυχώς, μπορώ να καταλάβω γιατί εγώ ενήργησα όπως ενήργησα σε στιγμές σημαντικές για μένα.

Με τον Σ. και άλλους φίλους βγήκαμε το βράδυ του Σαββάτου. Άμα ήσουν στα δεκαεννιά, καλοκαίρι στην Αμμόχωστο, τότε, περνούσες καλά. Κυριακή πρωί, με πρόσκαιρη παρέα, στη θάλασσα. Το μεσημέρι φαγητό οι τέσσερις μας στο εστιατόριο του αρχαιολογικού χώρου της Σαλαμίνας και μετά για καφέ στη Κώμα του Γιαλού. Το βράδυ, μέχρι αργά, στα συνηθισμένα στέκια. Λέγαμε πως βαρεθήκαμε το στρατό και τα τετριμμένα, ανυπομονούσαμε να τελειώσει αυτή η ανόητη υποχρέωση και να φύγουμε για σπουδές στο εξωτερικό, αυτός στην Αγγλία κι’ εγώ στην Ιταλία. Περάσαμε μια ωραία βραδιά, κοιμηθήκαμε αργά και ξυπνήσαμε πολύ νωρίς, Δευτέρα 15 Ιουλίου για τα πόστα μας.

Συναντηθήκαμε ξανά την επομένη Τετάρτη. Είχε μάθει πού βρισκόμουνα και μια που είχε περισσότερη άνεση κινήσεων, πέρασε να με δει. Μιλήσαμε για λίγο άλλα δεν προγραμματίσαμε τίποτα. Αυτά πού ακούω, μου λεει, δεν είναι καλά. Και όλα τριγύρω είναι χάλια, δεν ξέρει κανείς τι κάνει. Να ελπίζουμε να μην μας έλθει κανένα κακό.

Δεν καταφέραμε να βρεθούμε ξανά, στις 22 του ίδιου μήνα σκοτώθηκε, το έμαθα την μεθεπόμενη.

Γιατί σκοτώθηκε;

Και μην τολμήσει κανείς να μου πει για αριστερούς και δεξιούς γιατί δεν θα πάρω.