Η προηγούμενη φωτογραφία κατέβηκε για να μήν συντείνει στην ηρωοποίηση ληστών. Μ' αρέσει καλύτερα η παρούσα φωτογραφία η οποία, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν υποστηρίζει εθνικιστικές τάσεις!
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=846067&-V=articles
...
Που ‘χε τα χέρια τέσσερα,
Τα πόδια δεκατέσσερα,
Κι’ έβλεπε κι’ απ’ την πλάτη,
Μ’ ένα μεγάλο μάτι.
Τι φταίει που ‘γινες ληστής;
Τον ρώτησε ο δικαστής.
Φταίει που ‘χα χέρια τέσσερα,
Και πόδια δεκατέσσερα,
Μα πιο πολύ το μάτι,
Που έβλεπε απ’ την πλάτη.
...
Μεταξύ μας, αυτός όλα τα έβλεπε. Άλλοι καμώνονται πως τίποτα δεν έγινε. Τίποτα δεν υπήρξε που να μπορούσε να δει κάποιος. Και αφού αυτός μπορούσε και κανείς άλλος δεν έβλεπε, τον κούρντισαν να κάνει τις βρομοδουλειές τους. ‘Ως που έσπασε ο διάολος το ποδάρι και κάποιος που δεν έπρεπε, είδε κάτι. Και βγήκε το ρουφιανολόι να διορθώσει την κατάσταση. Μα πού να πλησιάσουν, καίει το σίδερο κι’ αυτοί για άλλα είναι πλασμένοι. Βάλθηκαν τότες να τον ρίξουν σε λάκκο βαθύ. Μα ποιος θα πλησίαζε να τον σπρώξει, αφού αυτός έβλεπε κι’ απ’ την πλάτη μ’ ένα μεγάλο μάτι; Ας τον εκεί που είναι, σκέφτηκαν υστερότερα, που θα πάει, λαβωμένος βαριά είναι, όπου να ‘ναι θα κακοφορμίσουν οι πληγές, και θεός σχωρέσ’ τον. Έλα όμως που αυτός είχε χέρια τέσσερα και πόδια δεκατέσσερα!
Μα επιτέλους «κύριοι», δεν μας αδειάζετε όλοι την γωνιά να πάτε σπίτια σας; Άστε μας μόνους μας, θέλουμε να ζήσουμ’ ελεύθεροι χωρίς την δική σας προστασία. Είναι άλλοι που πουλούν προστασία, τα παίρνουν βέβαια (όπως κι’ εσείς άλλωστε) αλλά ξέρουν να το κάνουν πολύ καλύτερα από σας. Και με εχεμύθεια, παρακαλώ!
Άει στο διάολο!
17 comments:
Εμέναν η απορία μου είναι το πως οι ληστές, οι ντζογαδόροι, οι κκερχανετζιήες καταφέρνουν τα να συνεννοούνται με τους τουρκοκύπριους χωρίς πρόβλημαν ενώ οι άλλοι τρέμουν με την ιδέαν;
ετσι ηρωοποιουνται οι Λιοντες οι ληστές
Η μεγάλη πρόκληση στη νοημοσύνη είναι πως μόλις αποκαλυφθεί η σήψη αμέσως καταγγέλλεται από τους εκτροφείς της και εξαγγέλλονται μεγαλόστομα σχέδια αναδιοργάνωσης για ένα νέο πεδίο δόξης λαμπρόν!!!
Οπότε συμφωνώ: Άι στο διάβολο.
Μπράβο βρε αντι-κακομούτσουνε!
Εμένα η απορία μου είναι ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΟΟΟΟΣΟ ΒΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΧΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ Μ...ΚΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ".
Γέλασα και νευρίασα ταυτόχρονα όταν είδα τις ειδήσεις στην τηλεόραση και από κάτω έγραφε "σοκ στα θεμέλια της αστυνομίας" επειδή "ανακαλύφθηκε" ότι δύο από τους αστυνομικούς ήταν αναμεμιγμένοι στην διαφυγή του Κίτα στον Άγιο Θεόδωρο.
Το σοκ ήταν επειδή ήταν μόνο δύο; Δεν κατάλαβα γιατί το "σοκ"! Αφού όλοι εμείς οι απλοί πολίτες το ξέραμε ήδη!!!
Άει στο διάβολο λοιπόν...
Ασέρα, μα αυτοί ξέρουν πολύ καλά ότι μονιασμένοι μπορούν να μεγαλουργήσουν.
Ρόουζ, τους ηρωοποιούν αυτοί που θέλουν τον κοσμάκη να στρέφει το βλέμμα αλλού και αυτοί που θέλουν τέτοιους για να πετύχουν τον σκοπό τους.
Α. Σταύρου, το αυτονόητο, δηλαδή. Λες και η σήψη δεν τους λέει καλημέρα κάθε πρωί.
Ρούθ-λες, μα τους δίνουμε κι' εμείς την ευκαιρεία να μας λένε βλάκες και να μας κράζουν καθημερινά για την αφέλειά μας.
"δεν είχε φταίξει πουθενά,
μήτε χρωστούσε δανεικά;"
Εν τάξει Δοκ, μ' έπιασες στα πράσα:
"μόνο που αυτό το μάτι του,
το πίσω από την πλάτη του,
τήραε τον αγά τον ψεύτη,
τον γεννίτσαρο τον κλέφτη"
"τον κοτζάμπαση", (έτσι πάει)
Δοκ, υποθέτω υπάρχουν ποαραλλαγές, "τον γεννίτσαρο" ξέρω.
Ο τρίτος «μεγάλος» δίσκος που κάνουν οι «Διόσκουροι» Μάνος Λοΐζος και Λευτέρης Παπαδόπουλος κυκλοφορεί τον Δεκέμβριο του 1972, με ερμηνευτές τους βασικούς των προηγούμενων δύο Γιώργο Νταλάρα και Γιάννη Καλατζή. Αποτελεί τη συνέχεια του «Σταθμού» και των «Θαλασσογραφιών» και γνωρίζει την ίδια επιτυχία, αφού βγάζει πολλά γνωστά κι αγαπημένα μέχρι σήμερα τραγούδια.
Εδώ ο Λευτέρης Παπαδόπουλος προσπαθεί να περάσει πιο έντονα πολιτικά μηνύματα, κάνοντας λόγο για «τον Λιόντα το ληστή», τους «χαροκαμένους» και τους «προδομένους» μέσα από το «Ήλιε μου σε παρακαλώ» και τον «Κουταλιανό», όπου μπορεί μεν να αναφέρεται κατ' επίφαση στον «Τζίμη τον τίγρη», αλλά ουσιαστικά μιλά για τον δικτάτορα Παπαδόπουλο που ακουγόταν τότε ότι στεκόταν «σούζα» μπροστά στη γυναίκα του...!
Μια τέτοια προσπάθεια φυσικά και είχε αντίπαλό της τη λογοκρισία. Στον «Λιόντα», το «Απρίλη στην Αργαλαστή» έγινε «Στο Πήλιο στην Αργαλαστή» και ο «κοτζάμπασης ο κλέφτης» έγινε «ο γενίτσαρος ο κλέφτης». Στο ίδιο τραγούδι, το ρυθμικό χτύπημα που ακούγεται στην εισαγωγή οφείλεται στο ...παπούτσι του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος σε κάποιο διάλειμμα των ηχογραφήσεων έπαιζε κάτι στην κιθάρα και χτυπούσε το πόδι του σ' αυτό το ρυθμό. Ακούγοντάς το, ο Λοΐζος του ζήτησε να το βάλει στο κομμάτι κι έτσι έγινε! Όσον αφορά το ...βρυχηθμό του «Λιόντα», ο συνθέτης έβαλε ...εφημερίδες μέσα στο πιάνο και δημιουργήθηκε αυτός ο παράξενος ήχος!
Τα πιο πάνω απο εδώ:
http://www.musiccorner.gr/extras/record/071.html
:-)
βλέπω αναπτύσσεται ενα νεο φολκλόρ
:-))))
Αγαπητή Ρόουζ, και το φολκλόρ καλό είναι, δεν είναι;
έτσι μπράβο, τις πέρασες τις εξετάσεις. Ήντα κλίμακαν είπαμεν ότι είσαι;:PP
Δοκ, ούτε σε κλίμακα είμαι ούτε σε κλιμακτήριο. Εσύ;
https://youtu.be/_lGBHqHhsio
https://youtu.be/_lGBHqHhsio
Post a Comment