Μουσείο Μαυρότζικλας

Κάτι που μπορεί να κάνει κάποιος όταν επισκέπτεται μια μεγάλη πόλη στο εξωτερικό, όταν έχει ελεύθερο χρόνο, είναι να επισκεφθεί ένα μουσείο. Το Μητροπολιτικό στην Νέα Υόρκη, το μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα, το Λούβρο στο Παρίσι, το Βρετανικό μουσείο στο Λονδίνο και πάει λέγοντας. Σ’ ένα μουσείο υπάρχει μια λογική στη τοποθέτηση εκθεμάτων, πληροφοριακό υλικό που συνήθως αποτελεί αξιόλογο έντυπο για μια βιβλιοθήκη και προ παντός συνέπεια στην παρουσία αξιόλογων εκθεμάτων που γίνεται από ειδικούς και συνεχώς συντηρείται και ανανεώνεται. Συχνά δίνονται μάχες μεταξύ μουσείων και πινακοθηκών για απόκτηση έργων τέχνης ή έργων ειδικού ενδιαφέροντος.

Στο τόπο μας έχουμε κάποια μουσεία που θα μπορούσαν να γίνουν και πολύ καλύτερα αν δινόταν περισσότερη προσοχή (και χρήματα) από τους ιθύνοντες και τους ειδήμονες.

Άλλο όμως, είναι αυτό που θέλω να πω. Έχετε αντιληφθεί πόσα και τι είδους μουσεία έχουμε; Μια βόλτα στο διαδύκτιο ή και από την ανάγνωση εφημερίδων και περιοδικών ή μια βόλτα στην ύπαιθρο, θα σας δώσει μια ιδέα. Έχουμε ‘μουσεία’ κρασιού, λαδιού, ξιδιού, χαρουπιού, νερού, ππαλουζέ, κοφινιού, μαυρότζικλας και άλλων πτηνών, ορυκτών ή φαγώσιμων που ξεπερνούν τα εκατό, ίσως και διακόσια. Φτιάξε τα, βρε αδελφέ, αλλά είναι ανάγκη να τα ονομάζεις και μουσεία; Ονόμασε τα εκθεσιακούς χώρους, μόνιμη έκθεση, ιδιωτική συλλογή αλλά όχι μουσεία. Τα μουσεία προϋποθέτουν άλλου είδους περιεχόμενο και οργάνωση. Αντιλαμβάνομαι ότι πολλά τέτοια ‘μουσεία’ γίνονται και ονομάζονται έτσι από δήμους, κοινότητες ή ιδιώτες γιατί έτσι μπορούν να αντλήσουν πόρους και επιδοτήσεις από χρηματοδεξαμενές της κυβέρνησης ή της ευρωπαϊκής ένωσης. Μην τα ονομάζουμε όμως μουσεία γιατί αυτός που τα βλέπει περιμένει να δει κάτι άλλο σ’ ένα μουσείο και όχι αυτά που εμείς συνήθως άγαρμπα και αδέξια τοποθετούμε σ’ αυτά.