Sunday 21 November 2010

Ξεραίλα!




Σημ: Ο σιουτζιούκος προορίζεται για τον Ασέρα και την παρέα του.

5 comments:

Aceras Anthropophorum said...

είπες να βρίξω. δεν γίνεται. Εσιόνωσα τα ουλλα τζιαι ας είπα πελλάραν. Αν δεν καούμε μεις, πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;

Ο σουτζιούκκος δεκτός αν μέρος της παρέας τζιαι σύ. Παρέα χωρίς φίλους δεν γίνεται.

Aceras Anthropophorum said...

Πάντως τζιαι η ξεραϊλα έχει την ομορκιάν της τζιαι τη γλύκαν της. Σαν τη ζωή. Θέλει μάτι, τζιαι θέλει τζιαι πομονήν για να είσαι καλά να χαρείς την βροσιήν όταν θα αρκέψει να ππέφτει, τζιαι θα την ρουφά η γη η διψ(χ)ασμένη, τζιαι θα πλυννήσκει τες σκόνες, τζιαι θα μουσσιέφκει τους σπόρους, τζιαι θα τρέχουν οι ποταμοί, τζιαι θα γελούν τζιαι οι μουτσούνες μας, τζιαι θα ξεχωρίζουν καθαρά από αυτές των κακομούτσουνων.

Kai Na Katharisoume Tous Kakomoutsounous said...

...τζιαι θα την ρουφά η γη η διψ(χ)ασμένη...

- Εδώ, πρέπει να ξανασιωπίσω...

- Εβίβα!

stalamatia said...

Οξά εν να μας ταίσουν τες ελιές χωρίς να τες ξεπικρίσουν;

Anonymous said...

Η ξεραίλα έσιει την ομορκιάν της το καλοτζιαίριν.
Μετά που πέντε μήνες χωρίς σταγόνα, δεν υπάρχει καμιά ομορκιά.