Επιδοτημένη Βλακεία.

Χρειαζόμαστε τους ήρωες, μας είναι αδιαμφισβήτητα αναγκαίοι. Όπως είναι αναγκαίο ένας πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του να αναφέρεται στον Μακάριο όποτε θέλει να προσδώσει ιδιαίτερο κύρος στα λεγόμενά του. Έτσι, όταν δεν έχουμε φρέσκους ήρωες, τους φτιάχνουμε. Χωρίς πολλά κύριε-ελέησον, απλώς με την βλακεία μας. Ποιους να πιάσεις, ποιους ν’ αφήσεις. Τους ευφάνταστους και εσαεί μαθητευόμενους πολιτικούς μας, τους αναγνωρισμένους για την υψηλή ευφυία τους στρατιωτικούς μας ή μήπως τους αρρωστημένα φανατικούς οπαδούς πολιτικών ή ποδοσφαιρικών ομάδων; Λέω να μην κάνουμε διακρίσεις, αυτό άλλωστε απαγορεύεται ρητώς από τη Ε.Ε. και να αναφερόμαστε γενικώς σε ‘κράτος’ όπου κατοικούν υπαρκτοί βλάκες. Όχι μυθολογικά όντα, αλλά βλάκες, χωρίς μυαλό, με φτερά όπως του μέρμηγκα άλλα φανταχτερά σαν του παγωνιού, με περικεφαλαία κόκκινη σαν του κόκορα και με ουρά γαιδάρου (χωρίς αυτιά γαιδάρου γιατί αν είχαμε, κάτι θ’ ακούγαμε) και μ’ ένα κεφάλι τόσο μικρό που αποδεδειγμένα δεν χωρεί σ’ αυτό ούτε ένα δράμι μυαλού.

Και να σκεφτείτε πως όλη αυτή την βλακεία, την επιδοτούμε. Με χρήματα, με ιδρώτα και προ παντός με ζωές συνανθρώπων μας, κατά τακτά διαστήματα, λες και πρέπει μ’ αυτό να πληρώσουμε τον μινώταυρο που συντηρούμε ευλαβικά μέσα στο σπίτι μας και που δεν μας περνά από το μυαλό πως αν τον διώχναμε, αν τον σκοτώναμε, αν τον βγάζαμε από την μνήμη μας θα μπορούσαμε να ζήσουμε καλύτερα.

Άραγε, υπάρχει ελπίς;

Εγώ, δεν πρόκειται να απαντήσω. Δυό τσιγάρα δρόμο η ζωή, πόσες εκρήξεις ν’ αντέξει κανείς; Ας ασχοληθεί μ’ αυτό η επιστήμη.