Διθαλάσσου

Όταν πάρεις στα χέρια σου την συλλογή ποιημάτων του Νίκου Νικολάου – Χατζημιχαήλ με τον τίτλο «Διθαλάσσου» (*),  θα θυμηθείς τι είναι το καλό βιβλίο. Θα θυμηθείς τον καιρό που χάιδευες και μύριζες ηδονικά ένα υπέροχο βιβλίο προτού αρχίσεις,  με κατάλληλο χαρτοκόπτη, να σκίζεις με περισσή προσοχή τις σελίδες του, οριζοντίως και καθέτως. Αφού θαυμάσεις τον περίτεχνο ρόδακα που κοσμεί το εξώφυλλο μαζί με το σγαρτίλι και περάσεις με άνεση και προσμονή τις πρώτες άδειες σελίδες, ένα μπλε χρώμα σε πλημυρίζει, αυτό το χρώμα που σου θυμίζει την θάλασσα της Καρπασίας αλλά και το χρώμα από τα ξωπόρτια της. Για όσους τα θυμούνται…

Η συλλογή των ποιημάτων, δεν είναι μεγάλη. Είναι όμως αρκετή  για να χωρέσει τα αρώματα και τα χρώματα της Καρπασίας, τα κελαιδίσματα των πουλιών της, τους ανθρώπους της, τα δάση με τους αόρατους και τα πεύκα, αυτά τα πεύκα που με τον Κάρβα Άνεμο ευλαβικά γονατίζουν, πάντοτε ατενίζοντας βορειοανατολικά, εκεί που είναι το μοναστήρι του Αγίου της.

Γεννημένος στο Βασίλι της Καρπασίας ο Νίκος, μια αναπνοή από την Κανακαριά και τα ξακουστά ψηφιδωτά της, μας βάζει στο τιμόνι ενός τρακτέρ και μας ξεναγεί σε μέρη γνωστά και αγαπημένα, της μικρής πατρίδας, της Καρπασίας.

Μα και την Αμμόχωστο χωράει το βιβλίο του αγαπητού Νίκου, με την θάλασσα, την χρυσή αμμουδιά της, την καμήλα, τα δελφίνια του δημόσιου κήπου, την Σαλαμίνα και τα άλογα του άρχοντα της. Στο τέλος του βιβλίου, οι Σημειώσεις, ένας επιπλέον θησαυρός, αναπόσπαστο μέρος της σπουδαίας αυτής ποιητικής συλλογής.

Διαβάστε δείγματα:

ΑΟΡΑΤΟΣ

Εδώ γεννήθηκα

Σ’ αυτήν εδώ την άκρη τραγουδώ

Ανάμεσα σε δυο πέλαγα

Αείφυλλος, αόρατος μοσχοβολώ

Κι απλώνω τα κλωνάρια μου στον Κάρβα

Και τους άλλους ανέμους που φυσούν.

Κι ο ήλιος που βλέπει από ψηλά

Κοντοστέκεται για λίγο

Και μ’ απορία με ρωτά

Ποιός σ'  έμαθα να τραγουδάς γλυκά

Τις ουράνιες τούτες νότες;

Κι εγώ του απαντώ απλά

Βρίσκω γοργόνες τζιαι φιλώ τες.

ΜΙΚΡΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ

Αυτό εδώ, το κτήριο με τους κίονες

   και τις πέντε του καμάρες

Που βλέπει στη θάλασσα του νότου

Είναι το σπίτι που γεννήθηκα

Είναι το σπίτι που γεννήθηκε ο πατέρας
Είναι το σπίτι που γεννήθηκε ο παππούς.

Αυτό εδώ το δέντρο το ψηλό είναι μια μαυρομάτα

Κι αν κοιτάξετε προσεχτικά  μέσα στις φυλλωσιές του

Θα δείτε μια μικρή ακατοίκητη φωλιά

Που έφτιαξαν με τέχνη και αγάπη δυο σγαρτίλια.

Απ’ εδώ ξεκινήστε με τρακτέρ

Ή με αγροτικό αυτοκίνητο

Ή με τον νου

Ή ακόμα με το Google Earth

Και στο σημείο Ύψιλον σαν φτάσετε

   -έτσι το λέγαμε γιατί έμοιαζε με το γράμμα-

Θα δείτε πως ένα μικρό δρομάκι ξεχωρίζει

Παράνομα εισέρχεται στον διπλανό αγρό

Και σε μεγάλης χαρουπιάς τον ίσκιο χάνεται.

Απ’ εκεί τρέχαμε γρήγορα στη θάλασσα

Αφού τρυπώναμε για λίγο πρώτα

Σε μιας αιωνόβιας σκινιάς τη δροσερή σκιά

Γιατί τα πόδια έκαιγε η πυρωμένη άμμος.

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Πες πορτοκάλι ...

Και το δελφίνι θα τιναχτεί ψηλά

Μέσ’ από τα γαλανά νερά της λίμνης

Θ’ αναστατώσει τον παπαγάλο του κήπου

Θα ξεσηκώσει τα σπουργίτια στους ευκαλύπτους

Θα ξαφνιάσει του γυμνασίου τους μικρούς μαθητές

Θα τη σηκώσει επάνω στ' ανοικτά φτερά της μνήμης

Και θα πετάξει για να τη φέρει στου νού  την πύλη

Με ολόχρυσες κορδέλες ν’ανεμίζουν

Με το φόρεμά της το θαλασσί

Με το μυρωμένο μαγιάτικό στεφάνι της

Μ’ ένα πορτοκάλι στο ένα χέρι

Κι ένα καράβι στο άλλο

Όπως την άφησες

Απαράλλαχτη.

Ή, αρκεί να πεις τ’ όνομά της

Και να θαυμάσεις με πόση χάρη

Μέσ’ από την άμμο που είναι χωσμένη

Η πόλη θα ξεπροβάλει ξανανιωμένη

Στης χαλκοφόρου το στερέωμα

Να ξαναλάμψει.

(*) Νίκος Νικολάου – Χατζημιχαήλ, «Διθαλάσσου», ποιήματα, Κάρβας Εκδόσεις, ISBN 978-9963-7433-0-8

Δείτε επίσης: http://bloglogios.blogspot.com