Περί κοκόρων

Ο κόκορας είναι πτηνό που ίσως κάποτε, όταν ζούσε στη κόκορα-λαντ, να είχε πολύ μυαλό, αλλά όχι πλέον. Βλέπετε, όταν παλαιότερα εξελίχθη σε τετραπέρατο ον, άρχισε να απλοποιεί την ζωή του και την απλοποίησε σε τέτοιο βαθμό που δεν του ήταν πια χρήσιμο τοοόσο πολύ μυαλό. Έτσι, η φύση περιόρισε το μέγεθος του κεφαλιού του τόσο, μόλις που να χωράει ένα κουκούτσι μυαλό. Μη ψάξετε σε εγκυκλοπαίδειες και επιστημονικά συγγράμματα για να επαληθεύσετε όσα σας λεω, αρκεστείτε στα γραπτά μου.

Αυτά συνέβαιναν την τότε μακρινή εποχή. Τι να συμβαίνει άραγε στην σημερινή κόκορα-λαντ; Να σας εξηγήσω αμέσως. Κατ’ αρχήν, όπως κάθε πρωί, λαλούν τα κοκόρια. Κάπου-κάπου, λαλεί και κανένας Γιάννης, ή ο Συλλούρης.

Κατά το μεσημέρι, ο αρχι-παπάς, ελάλησε και με στόμφο εκατό κοκόρων είπε: Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουμε στο πρόεδρο της δημοκρατίας να παρακάθεται σε συνομιλίες και να συζητά συνταγματικά θέματα με τον Ταλάτ αφού δεν είναι δικηγόρος εγνωσμένου κύρους; Και συνεχίζει, πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουμε στο πρόεδρο της δημοκρατίας να παρακάθεται σε συνομιλίες και να συζητά στρατιωτικά θέματα με τον Ταλάτ αφού δεν είναι μέγας στρατιωτικός και σε πολέμους δεν έχει ανδραγαθήσει; Αυτά είναι σοβαρά πράγματα, δεν μπορούμε να αφήνουμε τον κάθε μας πρόεδρο να καταβαραθρώνει (η λέξη δική του) το μεγάλο μας πρόβλημα με την ασχετοσύνη του. Πρέπει να λαλούμε καθημερινά για να μας ακούει και να συμμορφώνεται.

Ας αρχίσουμε λοιπόν, κατά τον μέγα αρχι-παπακόκορα, να ενημερώνουμε κάθε κότα, κάθε κοτούλα, κάθε κοκόρι αλλά και κάθε πετεινό για την ανάγκη να ακούσουμε με πολλή προσοχή και να ενεργήσουμε σύμφωνα με τα όσα ο μέγας πατριώτης, μέγας δικηγόρος, μέγας στρατιωτικός, μέγας συνομωσιολόγος, ο μέγας Κόκκορας (προσέξτε παρακαλώ τα δύο κάπα στο όνομα, δεν είναι τυχαία) μας κράζει από την γύστη του να πράξουμε.

Το δε κοκκοράκι, κι-κι-ρι-κι-κίιι...!

«... και βγαίνει ο μέγας τράγος, ο πρωταγωνιστής, μ’ ένα πριόνι στο χέρι...».

Σας θυμίζει κάτι; Α, μπα, σύμπτωση!