Το Περί Δικαίου Τράνταγμα, Οι Όρχεις του Αρχηγού και πως φτιάχνεται η Σπανακόπιτα

Καθημερινά κλονίζεται ή θα έπρεπε να κλονίζεται το περί δικαίου αίσθημα των εν τη νήσω τούτη παροικούντων πλην όμως, για πολλά και σοβαρά οι περισσότεροι σιωπούμε. Έπρεπε λοιπόν να τρανταχθεί το αίσθημα τούτο με μια νομικίστικα εκδομένη δικαστική απόφαση για να φέρει έστω εκατό άτομα στους δρόμους να διαμαρτύρονται και τους πλείστους άλλους συμπολίτες μας να διαμαρτύρονται γραπτώς, προφορικώς και σιωπηρώς. Τι είναι που έκαμε την διαφορά; Ότι μας δέρνουν, τους βλέπουν όλοι, τα δικαστήρια τους αφήνουν να πάρουν το καπελάκι τους και να φύγουν και τώρα να δείτε που θα μας ζητούν και τα ρέστα σε αποζημιώσεις. Και φυσικά θα τα δώσουμε. Και όταν οι παραπονούμενοι θα μας πάρουν στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα δώσουμε κι’ άλλα.

Θα μπορούσε κάποτε (μα πότε;) ένας αρχηγός αστυνομίας με αρχίδια να μην ανεχόταν μύγα στο σπαθί του και να καθάριζε τον στάβλο του από τα περιττώματα και τα αποστήματα. Μα πως να γίνει αυτό αφού όταν διοριστεί ένας αρχηγός του λεει το σύστημα «σε διορίσαμε γιατί έχεις αρχίδια. Και αφού έχεις, πρέπει να τα κόψεις και να τα βάλεις σ’ αυτή την γυάλα όπως και οι προηγούμενοι σου για να φαίνονται». Και πλέον δεν έχει αρχίδια. Απλά πράγματα.

Το δικαστήριο, παίρνοντας βεβαίως αφορμή από κάπου, βασίστηκε στο νόμο και αθώωσε τους κατά το βαθύ αίσθημα του κόσμου εγκληματίες. Δεν έχω αμφιβολία ότι η απόφαση που πήρε έχει νομικό στήριγμα γιατί έχουν μελετήσει οι δικαστές την υπόθεση καλά. Όπως δεν έχω αμφιβολία ότι η απόφαση τους μπορεί κάλλιστα να προσβληθεί και να πέσει στο ανώτατο δικαστήριο γιατί και γι’ αυτό το λόγο υπάρχει νομικό υπόβαθρο και νομικό στήριγμα.

Τι θέλουμε όμως να κάμνουν οι δικαστές άμα έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές φορές ανεπαρκείς δημόσιους κατήγορους. Δεν θέλω να μειώσω ποσώς το κύρος πολλών που υπηρετούν την γενική εισαγγελία με ήθος και πάθος. Ούτε και αυτούς που είχαν άμεση σχέση με την υπόθεση του ξυλοδαρμού. Υπάρχουν αξιολογότατοι δικηγόροι και λειτουργοί αλλά έχω την εντύπωση, παρόλο που δεν έχω προσωπική επαφή με τον χώρο αυτό, οι ικανοί δεν είναι αρκετοί και πως οι επικρατούσες συνθήκες δεν αφήνουν πολλά περιθώρια να διαπρέπουν όπως θα έπρεπε. Βλέπετε, ένας πολύ καλά καταρτισμένος και φιλόδοξος νέος δικηγόρος δεν θα επιδιώξει πρώτα να βρει δουλειά στη νομική υπηρεσία της Δημοκρατίας γιατί τέτοια θέση δεν πληρώνει όσα μπορεί να πληρώσει ο ιδιωτικός τομέας ούτε του παρέχει πολλές ευκαιρίες για περαιτέρω ανέλιξη. Πόσοι θα γίνουν γενικοί εισαγγελείς ή βοηθοί τους; Στον ιδιωτικό όμως τομέα, για κάποιο που προσπαθεί, υπάρχουν συνθήκες και για να βγάλει πολλά λεφτά και για να ανελιχθεί. Θα ασχοληθεί και με εγγραφές εταιρειών, αγοραπωλησίες ακινήτων και άλλων, με το εμπορικό δίκαιο, την σύνταξη συμβολαίων, παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών και άλλα. Όλα αυτά δεν μπορεί να τα κάμει κάποιος που βρίσκεται στη νομική υπηρεσία του κράτους. Αυτά που μόνο μπορεί να κάμνει είναι να παρέχει κάποτε πληροφορίες σε κάποιους που δεν θα έπρεπε με το αζημίωτο, να κάνει τα στραβά μάτια σε κάποιες περιπτώσεις πάλιν για τον ίδιο λόγο και άλλα τέτοια μικρά και μικροπρεπή και φυσικά παράτυπα και ίσως και παράνομα. Ένας όμως νομικός που σέβεται τον εαυτό του δεν θα έκαμνε κάτι τέτοιο. Τι του μένει λοιπόν να πράξει; Μα ότι και πλείστοι τόσοι δημόσιοι υπάλληλοι, να έχει μια δεύτερη δουλειά (τα κτηματομεσιτικά παίζουν πολύ τελευταίως) και να κάνει όσα μπορεί λιγότερα και στο λιγότερο χρόνο. Γιατί να σκοτίζεται περισσότερο, τώρα το Σύστημα δουλεύει γι’ αυτόν και όχι αυτός για το σύστημα! Στο μόνο θέμα που δεν πρόκειται ποτέ να μην είναι άριστα καταρτισμένος είναι τα δικαιώματα του σαν δημόσιος υπάλληλος. Εδώ, πραγματικά, τους βγάζω το καπέλο. Ξέρουν τα πάντα που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν και το κάνουν με απαράμιλλη δεξιοτεχνία.

Τι περιμέναμε λοιπόν όταν η κατηγορούσα αρχή έπρεπε να αντιμετωπίσει έναν αριθμό επωνύμων αντιδίκων δικηγόρων με γραφεία και προσωπικό που είναι σε θέση να βρίσκουν και να παραθέτουν ότι είναι δυνατό για να υποχρεώνει ένα δικαστή που πρέπει να κάνει σωστά την δουλειά του σε αυστηρή συνέπεια με την κειμένη νομοθεσία, να αθωώνει ένα βιαστή ή δέκα-είκοσι αστυνομικούς που δέρνουν ανυποψίαστους και αθώους πολίτες; Αφού οι δημόσιοι μας κατήγοροι δεν έφτιαξαν καλά την σπανακόπιτα. Γιατί μια σπανακόπιτα για να γίνει καλή χρειάζεται μεράκι, φαντασία και τέχνη που δεν σηκώνει μειώσεις. Πρέπει μαζί με το φρέσκο και τρυφερό σπανάκι να βάλεις στη ζύμη και πολλά άγρια αρωματικά χόρτα, όπως ζοχούς και καυκαλήθρες και άγριο σπανάκι και τα σωστά μπαχαρικά και φέτα βαρελίσια πρώτης ποιότητας. Παρθένο ελαιόλαδο εξαιρετικής ποιότητας, βιολογικής παραγωγής από κορωνέικες ελιές και μ΄ αυτό θα πρέπει να αλείψεις πολύ καλά όλα τα φύλλα ζύμης που πρέπει απαραιτήτως να ζυμώσεις και να πλάσεις μόνος σου. Ούτε πολύ χοντρά ούτε πολύ λεπτά μα όπως πρέπει. Να βάλεις τρία φύλλα κάτω στο ταψί, μετά να βάλεις την γέμιση και μετά αλλά δύο φύλλα ζύμης από πάνω, όλα καλά αλειμμένα με το εξαιρετικό λάδι. Και να μην ξεχάσετε πως το πρώτο φύλλο κάτω–κάτω στο ταψί πρέπει να είναι μεγαλύτερο από το μέγεθος του ταψιού, να εξέχει μερικά εκατοστά για να το φέρεται στο τέλος πάνω από όλα τα άλλα φύλλα ζύμης για να δέση καλά η σπανακόπιτα.

Πάω για σπανακόπιτα.