Στη γλώσσα του τόπου

Για τον φίλον Ασέρα Ανθρωποφόρουμ που μας θυμίζει την γλώσσα του τόπου μας και γιατί θυμήθηκα τον πατέρα μου που μου το απάγγελλε και τραγουδούσε όταν ήμουν 5 χρονών, το ακόλουθο ποίημα του Μεγάλου μας Δημήτρη Λιπέρτη.

Η κούφη της εληάς

Σγιαν είσαι, Μαρικκού, μεσοτζ'αιρίτισσα
Τζιαι παν ν' ασπρίσουν τέλεια τα μαλλιά σου,
Αξίζεις ό,τι πης, είσαι βασίλισσα,
Στέκεις ακόμα τζι είσαι στα καλά σου.

Τζι οι παίδενες 'που την αζούλαν σπάζουσιν,
Εσ σε χωνευκουν, μάνα μου, αλώπως.
Βάλλεις τες κάτω τζι ούλλες καττουδκιάζουσιν
Τζιαι φταίουν τους τα ρούχα τους τζι ο τόπος.

Που τον τζιαιρόν π' αρμάστης ασυλλόιστα
Τζι άφησες με στον κάμπον απλωμένον,
Κλαμόντα παντουρίζω, ζ'ω τζι ανόρπιστα
Σγιαν με θωρείς τορά κατσουρισμένον.

Τότες που μ' ακλουθούσες, εφανίστην μου
Πως εν είσ'εν καλλίττερον 'πο 'μέναν,
Μμα ταπισόν μιάλον κακόν ωρκίστην μου
Τζιαι τρώω την ζωήν μου ούλον έναν.

Όρη τζιαι παραρά καρτκιοφλοΐζουν με
Πούταν τα κατατόπκια σου, χαρώ σε,
Την μαύρην μου την σόρταν αθθυμίζουν με
Τζιαι πάλ' εγιώ περίτου αγαπώ σε.

Όντας, βρα Μαρικκού, αγαπηθήκαμεν,
Όσον τζι εκαρυδώνναν τα βυζιά σου,
Στην λάππην του βουνού εσυμπλαστήκαμεν
Τζι είσ'ες τζιαι τα ριφούδκια σου μιτά σου.

Εν ειξαίρω ποττέ αν αθθυμήθηκες
Την κούφην της ελιάς τζ'είν' του Βασίλη
Που 'πκιάσαν τα νερά τζι έμπης τζι εκρύφτηκες
Τζι ήρτα τζι εγιώ τζι εφίλουσ σε στα σ'είλη.

Τζ'είν' την ελιάν εβόρασάν την τζι έχω την,
Τ' αθθύμιοσ σου για μεν εν ο καρπός της
Τζιαι 'που το μάλαμαν περίτου βλέπω την,
Γιατί παρηορκά μου εν το σσ'ιος της.