Δεν πουλάνε παγωτό στον παράδεισο.

Χιλιοειπωμένη ιστορία. Όποιος βάζει το δάκτυλο στο μέλι, δεν αποφεύγει να το γλύψει. Να μου πεις, εδώ το γλύφουν κι αυτοί που το βάζουν και σ’ όποιο άλλο μέρος καταφέρουν να το μπήξουν, με το μέλι θα είχαν πρόβλημα;

Για χρόνια είσαι σημείο αναφοράς, σε έχουν για παράδειγμα και σε εκτιμούν αυτοί που σε διαβάζουν και όσοι ακούν για σένα, ασχέτως πολιτικού προσανατολισμού. Η αξία σου επιβραβεύεται όταν πλησιάζει η συνταξιοδότηση και χειροκροτείται ο άξιος διορισμός σου σε σπουδαίο πόστο. Να και ένας άξιος διορισμός. Μπράβο!, λένε.

Είναι όμως πολύ γλυκό το μέλι, και άμα δεν σε εμποδίζει ο σακχαρώδης διαβήτης (βλέπε συνείδηση), θα το γλείψεις το δάκτυλο. Και θα προχωρήσεις και στο κυρίως γεύμα, αφού τίποτα δεν σε ενόχλησε όταν έτρωγες τα ορεκτικά. Και θα πουλήσεις και την εξυπηρέτησή σου, ακριβά σε νέους πελάτες, φτηνά σ’ αυτούς που έχεις μια υποχρέωση. Δεν φταις όμως εσύ, δεν είναι παράδεισος αυτό που ζούμε. Αν ήταν, όλα θα ήσαν ήρεμα και δροσερά, γύρω από γάργαρα νερά που κυλούν κάτω από πυκνόφυτη βλάστηση γεμάτη παραδείσια πτηνά. Ποιος θα  αγόραζε παγωτό στον παράδεισο; Στην κόλαση όμως...!