Εδώ που φτάσαμε, για να επιβιώσουμε, πρέπει να μπούμε σε χειμερία νάρκη. Μακρόχρονη και αδιάλειπτη. Και μόλις πάει να ανοίξει το βλέφαρο, να κατεβάζουμε μερικά βάλλιουμ για να ξαναπηγαίνουμε στις αγκάλες του Μορφέα. Με τα όνειρα να ζούμε, σε κόσμους μαγικούς, με μυθικά πρόσωπα και άλλα όντα. Οι ξύπνιοι, ας λένε ότι θέλουν. Εμείς, μόκο! Τι, άλλωστε, να πει κανείς και ποιός ν’ ακούσει; Ότι πεις, υπόκειται σε ερμηνεία κατά το δοκούν. Σκάσε ρεεεεεεε!
Το τζαίρατον του το ζαβρί τζαι το βερνικωμένο.
Τα τζαίρατα στην πόρτα του κάμνουν περικοκλάδες.
Αχ, ρε Βρούτοι, πως τον καταντήσατε.
Η μεγάλη μας ΚΑΤΑΝΤΙΑ!
Ωιμέ!
3 comments:
διαμαρτύρομαι εντονότατα!
με την αναρτηση αυτή διακρίνω μια αλληλεγγύη προς το Αγρινό στο βαθμό που επιχειρείται η απαλλαγή του απο την υποχρέωσή του ως κερασφόρος να περιγράψει την κατάσταση !
μας έχετε συνηθίσει σε γαιδούρια!
πότε τους κάνατε μονόκερους δεν ξέρω!
Τα τζέρατα περικοκλάδες εν για το αμμάτιν, εν'εν;
νομιζα οτι είναι που δεν το πιστευα και δεν ματιαζόμουν...
!!!
παλι τελευταία το κατάλαβα;
Post a Comment