Πρωινός καφές

-         Ρε Νικόλα, τον καφέ μου.

-         Μα, πρόεδρε, έφερα τον τζ’ είπιες τον.

-         Είπα σου, άμα τον φέρνεις να μου το λαλείς.

-         Μα αφού τον είπιες, πρόεδρε.

-         Τζαι πού θέλεις να το ξέρω ρε Γιαννή; Είπες μου το;

-         Νικόλας, πρόεδρε, όι Γιαννής.

-         Δηλαδή, είπιε τον καφέ μου ο Νικόλας;

-         Όι, πρόεδρε, λαλούν με εμένα Νικόλα, όι Γιαννή.

-         Τζαι τι με κόφτει πως σε λαλούν; Εγιώ εν τον καφέ μου που θέλω.

-         Να σου κάμω άλλον πρόεδρε, δκυό λεπτά.

-         Πασσιά, όι λεπτά. Να βάλεις φετζάνι με πασσιά σιείλει.

-         Τα φετζάνια μας εν του λαϊκού, πρόεδρε, κάμνουσιν;

-         Τα λαικά μόνο ζημιάν κάμνουσι, λάωσε ποτζεί, λάωσε ποδά, εν έμεινεν λάιν να ‘ψουμεν καντήλι.

-         Ε, κάμε νάκκον κράτει, πρόεδρε, άηκε τζαι τίποτις για λλόου μας.

-         Ήντα που ‘μεινε ν’ αήκουμεν, ρε Γιαννή, άφηκεν μας τίποτε ο πίσκοπος; Εσήκωσεν τζαι τα καντήλια.

-         Νικόλας, πρόεδρε, όι Γιαννής.

-         Τζ’ ο Νικόλας, γιατί τζείνος εν καλλύτερος;

-         Όι, πρόεδρε, εγιώ είμαι ο Νικόλας.

-         Ναι, ε ννα μου γελάσεις πάλε πως είπιεν το καφέ μου ο Νικόλας.

-         Πρόεδρε, πάω να φέρω τα φυστούτζια  που σ’ αρέσκουν.

-         Πήαιννε, τζαι φέρμου τζαι τον καφέ μου σαν έρκεσε. Πέρκει έβρεις τον δρόμο τούντη στράτα.

-         Πρόεδρε, σφύρα τζ’ έρκουμε.