Wednesday 15 July 2009

Πώς;



‘Ε, εσείς...


Με τα ρούχα τα παλιά, τα παλιομοδίτικα,


με τις τραγιάσκες και τα καλυμμαύχια:


Δώστε μου πίσω την ζωή που μου κλέψατε.


Και μην ξεχνάτε: Να μου φέρεται πίσω τον φίλο μου.



6 comments:

rose said...

"ω! μια ζωή που χάνεται και με τον ήλιο πάει"

δεν γυρίζουν πίσω οι φίλοι που χάθηκαν

μονο τα χαλυμαύχια μένουν

Eva Neocleous said...

Έχει δίκιο η rose.
Ποιος ακούει,ποιος νοιάζεται;

rose said...

Ευα, απόψε ήμουν σε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ και ήταν εκει κάποιοι από τους γερασμένους πολιτικους που κάποτε ψηφιζαν ναι, αγωνιζονταν κλπ..

επαναλαμβαναν σαν μάντρα βουδιστών - λες και είχαν όλοι συνενοηθεί μεταξύ τους - "αν δεν πιστευαμε ότι θα λυθει δεν θα αγωνιζόμαστε"

το έλεγαν με απάθεια, σχεδόν κοιμισμένα, σαν να τους ταραξε κάποιος από το βαθυ ύπνο και θυμιθηκαν ότι έπρεπε να πουν κάτι...

ακόμα και οταν τους ακούω αποφασίζω οτι πρεπει και εγω να αρχίζω να μη νοιαζομαι ...

να ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά

ακόμα και εκείνο το 2-3% που πιστευει ακόμα...

ruth_less said...

Όλοι αυτοί οι κλέφτες κάνουν ετήσιες συγκεντρώσεις για να μας πείσουν ότι δεν ξεχνούν... Δυστυχώς ξέχασαν από την στιγμή που τα έκαναν και μετά. Ένα μαύρο πέπλο κάλυψε τα μάτια και τις ψυχές τους... Κι εμείς, όσοι μένουμε, έχουμε μόνο τις αναμνήσεις των τόπων και κυρίως των φίλων που χάσαμε.

Kai Na Katharisoume Tous Kakomoutsounous said...

- Ρόουζ, Εύα, Ρούθ-λες: Αλοίμονο αν περίμενα άλλους να μου φτειάξουν την ζωή!

stalamatia said...

Ήταν να μην τα πάρουν δυστυχώς.