Άρον το καραβάκι
σου, ώ ξείν και λάμνε στο καλό. Εκεί,
στην παγωμένη χώρα σου να πας, εκεί που το βούτυρο είναι πολύ καλύτερο και που
θα μπορέσεις επιτέλους να ξεκουραστείς, να διαβάσεις και κανένα χαλαρωτικό
αστυνομικό μυθιστόρημα του συμπατριώτη σου Jo Nesbo στη πολυθρόνα σου
χωρίς να συλλογίζεσαι πώς θα καταφέρεις να μοιράσεις δυό γαιδάρων άχυρο. Σαν και σένα ήταν κι
άλλοι, πολλοί, μα δεν στέριωσε κανείς. Τί να πταίει, τί να πταίει, που δεν
πήγαμε μπροστά; Όχι εμείς πάντως, οι άλλοι φταίνε. Εμείς στρώσαμε το κόκκινο
χαλί ως έπρεπε, σε κεράσαμε χαλούμι και σεφταλιές και τον καθιερωμένο σουτζιούκκον
με ζιβανία. Αλλά εσύ; Εσύ προτιμούσες να πίνεις αιράνι. Γιατί βρε κύριε; Γιατί
δεν μας ρώτησες αν είχαμε κι εμείς αιράνι να σε δροσίσουμε; Θα φωνάζαμε τον
Επαμεινώνδα, αν δεν τα καταφέρναμε μόνοι μας να το φτιάξουμε. Να ‘σαι καλά εκεί που πας και να θυμάσαι πού
και πού τους φίλους σου. Μπορείς να μας ακούς και στο ραδιόφωνο από το διαδίκτυο
όταν μας πεθυμήσεις, και στην τηλεόραση να μας βλέπεις. Αν όχι εμάς, να βλέπεις
τουλάχιστο τα τρυπάνια μας όταν θα κάμνουμε τον Ερατοσθένη σουρωτήρι. Και να μας
συμβουλεύσεις πώς να αντιγράψουμε το μοντέλο της χώρας σου και στη δική μας θάλασσα.
Και μην ξεχνάς, εμείς ξέρουμε από θάλασσα και πώς να την κατασκευάζουμε!