Καλή Χρονιά και να θυμάστε ότι ο Χρόνος είναι μια ανθρώπινη εφεύρεση για να περιγράψει το σύμπαν. Δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που μετρούν τα ρολόγια.
Saturday, 31 December 2011
Saturday, 24 December 2011
Thursday, 15 December 2011
Έξω Τα Σάπια Μήλα
Δια της παρούσης, εγώ ο Και Να Καθαρίσουμε Τους Κακομούτσουνους, δηλώνω ότι από τούδε και εις το εξής, αρνούμαι να πληρώνω φόρους εις το κυπριακό κράτος εν’ όσο τα χρήματα που πληρώνω χρησιμοποιούνται για την κάλυψη των μισθών, συντάξεων και εφ’ άπαξ των δημοσίων υπαλλήλων του Κυπριακού κράτους. Τούτο διότι, οι περισσότεροι των δημοσίων υπαλλήλων είναι επαναπαυόμενοι χαραμοφάηδες, που όχι μόνον «ήβραν τζαι κάμνουν» αλλά συνάμα εκβιάζουν και όποιον πάει να ζητήσει ίση μεταχείριση, καθώς και όποιον απαιτήσει από αυτούς να κάμνουν την δουλειά για την οποίαν πληρώνονται. Αν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι ενοχλούνται με τους ομολογουμένως ήπιους χαρακτηρισμούς που τους προσάπτω, είτε διότι πραγματικά δουλεύουν και δεν θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται ως χαραμοφάηδες είτε γιατί έχουν «τσίππαν» πάνω τους και προτίθενται να αλλάξουν νοοτροπία, προτρέπονται να μεριμνήσουν έτσι ώστε και οι υπόλοιποι συνάδελφοι τους αρχίσουν να δουλεύουν όπως προβλέπεται από τους όρους εργοδότισής των (που θα έπρεπε να είναι η εξυπηρέτηση του ΠΟΛΙΤΗ της Κυπριακής Δημοκρατίας) ή να φροντίσουν όπως οι πραγματικοί χαραμοφάηδες αποπεμφθούν άμεσα από την δημόσια υπηρεσία.
Επιτέλους, πρέπει να καθαρίσουμε όλα τα σάπια μήλα και όλους τους κακομούτσουνους.
Σημ: Η φωτογραφία είναι δική μου.
Tuesday, 6 December 2011
Την σύνταξή μου ρε!
Εψές εν ετζοιμήθηκα καλά. Μες την μέση της νύχτας επετάχτηκα ίσια-πάνω με μιαν έννοια πας την κκελλέ που με αναστάτωσεν τζαι εν με άφηκεν να ξανατζοιμηθώ. Η έννοια μου είναι πως άμαν σε λλία χρόνια εν να φκώ στην σύνταξη, τα ριάλια που εν ννα πιάννω εν θα με κανούν ούτε για καφέδες. Όμως άλλοι πιό έξυπνοι που μέναν που εγινήκαν δημόσιοι υπάλληλοι, εν ννα πιάννουν μιαν πολλά γερή σύνταξη, τζαι θέμα εν ννα πιάουν τζ΄έναν πασσιήν εφάπαξ για να γοράσουν ενα τζυνούρκον μερσεντές τζαι κανένα σπιτούιν στην αγιάνναπαν. Αλλα τζείνον που μ’ άφηκεν ξάγρυπνον ενι πως ούλλα τούτα εν ννα τα πιάουν χωρίς να δώκουν τζαι τζείνοι κάτι τις μες το ταμείον κοινωνικών ασφαλίσεων. Δηλαδής, πιερώννω τόσα χρόνια ενα καταραμένο ριάλια τζερεμέ στες κοινωνικές ασφαλίσεις για να πιάω στο τέλος κόνναρα τζαι να χαριεντίζουνται άλλοι πας την ράσιην μου. Έλεος!
Tuesday, 22 November 2011
Αφαίρεση
Η αφηρημένη ζωγραφική, η αφηρημένη φωτογραφία και προ παντός η αφαιρετική σκέψη είναι το σωσίβιο των ημερών. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, να απομακρύνουμε από την σκέψη μας τα ορατά αντικείμενα για να μη τα μιμούμαστε ώστε να σκεφτόμαστε όσα άλλα δεν προκύπτουν από την εικόνα τους.
Πάρτε ένα παράδειγμα από την αφηρημένη τέχνη του Vassily Kandinsky.
Friday, 18 November 2011
Η Θεωρία της Σχετικότητας
Με τον κύριο Αϊνστάιν δεν έχω διαφωνίες. Ας λεει ότι θέλει για το σύμπαν, αν είναι πεπερασμένο ή μη, ας κάνει τις εξισώσεις του με την μάζα και την ενέργεια και ας λεει ότι θέλει για την απεραντοσύνη της ανθρώπινης βλακείας. Τώρα, για το σωματίδιο του θεού, την αντιύλη και άλλα καινούργια που σέρνονται υπογείως στο Cern και αλλού, δεν θα εκφέρω γνώμη παρά θα αναμένω πιο ολοκληρωμένα αποτελέσματα που ίσους πάρουν και σηκώσουν όχι μόνο τον κύριο Αϊνστάιν αλλά και τον κύριο Νεύτωνα.
Θα εξηγήσω, λοιπόν, την θεωρία της σχετικότητας με απλά λόγια, προτού μας πουν ότι παύει να ισχύει.
Το θέμα είναι πολύ απλό. Όταν κάθεσαι για ένα λεπτό της ώρας πάνω σε μια αναμμένη θερμάστρα, σου φαίνεται πως έχει περάσει μια ολόκληρη ώρα μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο σου. Ενώ, όταν κάθεται στα πόδια σου μια ωραία κοπέλα για μια ολόκληρη ώρα, σου φαίνεται πως δεν έχει περάσει ούτε καν ένα λεπτό. Αυτή είναι η θεωρία της σχετικότητας και δεν σηκώνω αντιρρήσεις.
Πολλά τα παραδείγματα από την καθημερινότητα που την επιβεβαιώνουν. Όταν π.χ. παγώνεις τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων για δύο χρόνια, στους δημόσιους υπαλλήλους φαίνεται πως τους έχουν δημεύσει όλη τους την περιουσία και θα πεθάνουν στην ψάθα. Ενώ για τον κύριο Καζαμία και τον δημόσιο κορβανά, το ποσό που θα εξοικονομηθεί δεν φτάνει ούτε για τους καφέδες στις Βρυξέλλες.
Αυτά, για να μαθαίνουμε και ολίγη φυσική.
Friday, 4 November 2011
Χάος
Το σύμπαν είναι ατελεύτητο και διαρκώς διογκούμενο που αενάως αυτοαντιγράφεται δημιουργώντας με copy-paste άπειρα παράλληλα σύμπαντα.
Αν ποτέ καταφέρω να μάθω σε πιο σύμπαν και πια διάσταση βρίσκομαι, θα σας πω ποιος είμαι και τι γυρεύω.
Για την ώρα, ως θεατής σε τρισδιάστατη ταινία grand-guignol, παρακολουθώ καθήμενος επί της κοινής συνισταμένης απάντων των συμπάντων, χωρίς γυαλιά, την ανεκδιήγητου κάλλους, θράσους και ανοησίας παράσταση μεγαλειώδους ελληνικής τραγωδίας που ως είθισται στα νεώτερα χρόνια, δεν αναμένεται να περιέχει ούτε ίχνος κάθαρσης, παρά μόνον απέραντη βλακεία. Και μια μεγαλοπρεπή κηδεία.
Tuesday, 1 November 2011
Παπανδρέου
Σαν σήμερα πέθανε ο Γέρος της Δημοκρατίας, Γεώργιος Παπανδρέου.
Σήμερα, ο εγγονός του με το ίδιο όνομα αλλά κατά πολύ μικρότερο, κατάφερε να γεράσει τόσο πολύ την δημοκρατία που σύντομα πιθανότατα να την πεθάνει.
Δεν καταλογίζω στον Γιωργάκη όλη την ευθύνη για την κατάντια της Ελλάδας, ευθύνη έχουν οι πλείστες κυβερνήσεις μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και οι μικροί πολιτικοί.
Καταλογίζω, όμως, στον Γιωργάκη, την τεράστια ευθύνη για τους λανθασμένους κατά συρροή χειρισμούς της τελευταίας φάσης της μεγάλης ελληνικής κρίσης και προ παντός για την μεγάλη ανοησία της προκήρυξης δημοψηφίσματος για την αποδοχή ή μη, της συμφωνίας δανειοδότησης της χώρας. Εκεί, δηλαδή, που λέγαμε ότι έστω και μ’ αυτό τον τρόπο απεφεύχθη η χρεοκοπία (τυπικά μόνο γιατί στην ουσία υφίσταται), νάσου ο Γιωργάκης με την αυτοκτονική του απόφαση περί δημοψηφίσματος.
Αγαπητέ Γιωργάκη,
Όταν κανείς φθάνει στην καρδιά του προβλήματος, ο καταλληλότερος και συντομότερος τρόπος για να το ξεπεράσει είναι να το αντιμετωπίσει καθολικά, σε όλες του τις διαστάσεις και να το διαπεράσει μέχρι τέλους. Όχι να φυγομαχεί δια του δημοψηφίσματος.
Κρίμα.
Thursday, 27 October 2011
Το Κούρεμα
- Καλημέρα Βαγγέλη, τι μου κάνεις;
- Καλά είμαι ρε Δημητρό, να με την πίεση, το ζάχαρο, ξέρεις εσύ. Είναι κι’ η Μαιρούλα στο χωριό, πήγε να δει την μάνα της που είχε ένα εγκεφαλικό την περασμένη βδομάδα, έτσι έμεινα μόνος. Ε, να μην ερχόμουνα στο καφενείο να δω κάνα φίλο;
- Άμα δεν ήταν να λείπει η Μαιρούλα δεν θα σε βλέπαμε δηλαδή. Ούτε και στο κουρείο δεν έρχεσαι πια, καλόγερος έχεις γίνει μ’ αυτό το μαλλί.
- Θα ‘ρχόμουνα να μου κάνεις ένα περιποιημένο κούρεμα προχθές αλλά με φώναξε η μεγάλη μου η κόρη να προσέχω τον μικρό, τον Βαγγελάκη βρε, έτσι πάλι έχασα το κούρεμα. Σήμερα που έχω όλο το χρόνο είναι αργία, δεν κουρεύεις.
- Για σένα βρε και το άγιο Πάσχα πιάνω το ψαλίδι, εδώ έχω την τσάντα μου, σαν γιατρός ένα πράμα. Άμα θες, πάμε να σου ρίξω ένα περιποιημένο κουρεματάκι.
- Να πάμε, αλλά πού;
- Σπίτι σου ή στο δικό μου. Ποιανού είναι πιο κοντά;
- Πού να ξέρω, το δικό μου είν’ από τούτη την μεριά.
- Και το δικό μου απ’ εδώ είναι, δεν παίρνουμε τον δρόμο και όποιο βρούμε πρώτα να κάνουμε και το κούρεμα;
-Και δεν τον παίρνουμε, θα πούμε και τα δικά μας στο δρόμο.
- Ωραίο κηπάκο έχει τούτο το σπίτι.
- Ναι, όλα σε τούτη τη γειτονιά έχουν περιποιημένους κήπους. Να, δες εδώ, αυτό με την χουρμαδιά, σαν τις μικρές Βερσαλλίες είναι.
- Και τούτο, με τις νεραντζιές, όμορφο είναι. Είδες τέχνη ο δικός σου;
- Ά, τώρα κατάλαβα, είσαι ένας μάστορας εσύ!
- Και τούτο το κάγκελο, σωστό καλλιτέχνημα δεν είναι;
- Βέβαια, και ούτε τρίζει άμα ανοίγει.
- Για σπρώξε να δούμε.
- Εντελώς αθόρυβο, ε;
- Μπράβο, μάστορας είσαι.
- Να, ρε Βαγγέλη, σε τούτη την καρέκλα στο χώλ, μια χαρά είναι να σε κουρέψω.
- Καλά λες, κάτσε να ξεκουμπώσω λιγάκι το πουκάμισο μέχρι να βγάλεις τα ψαλίδια σου.
- Θα σου κάνω ένα κούρεμα εγώ!
-Έτσι μπράβο, κόψε και τις φαβορίτες. Και να μην βγαίνει το μαλλί πάνω από τ’ αυτί.
- Καλά, ε; Κούκλο σ’ έκανα.
- Ρε συ, Βαγγέλη, δεν είπες πως είναι στο χωριό η γυναίκα σου;
- Ναι, έτσι είπα.
- Ε, τότες ποιανή είναι η κυρία που έρχεται απ τον διάδρομο;
- Ξέρω γω; Σπίτι σου είμαστε, η γυναίκα σου θα ‘ναι.
- Πιο σπίτι μου, ρε Βαγγέλη, στο δικό σου είμαστε!
- Τι λες, μωρέ, λωλάθηκες;
- Ρε, συ, στο σπίτι σου δεν είμαστε;
- Όχι!
- Και σε ποιανού το σπίτι είμαστε τότε, ρε;
- Που να ξέρω.
- Ρε, συ, σε ξένο σπίτι κουρευτήκαμε!
Friday, 21 October 2011
Wednesday, 19 October 2011
Κοιμάμαι ήσυχα
Στην πραγματικότητα, όταν κάποιος μας βλέπει με ευρυγώνιο φακό, έχουμε πολύ χάζι. Κι ας ζούμε στο χάλι και την κατάντια μας, εδώ και στην Ελλάδα.
Τα κράτη προσπαθούν με μειωμένων δυνατοτήτων και ικανοτήτων ηγέτες να επιζήσουν και όλος ο λαός, ένθεν και ένθεν, πασκίζει να περισώσει τα εισοδήματα του, τα τωρινά και τα μελλοντικά. Όλοι κλαψουρίζουν, φωνάζουν, ζητούν, απαιτούν δικαιώματα και λεφτά, λες και κάποιος τους τα χρωστάει με συμβόλαιο δεόντως χαρτοσημασμένο.
Κυρίες και κύριοι, όπως στρώσαμε, έτσι θα κοιμηθούμε.
Είναι και κάποια καλά συγχρόνως. Τα διάφορα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια έχουν αναδείξει χαμένες και ξεχασμένες μας επιδεξιότητες και γνώσεις. Από τα χρηματιστήρια γίναμε οικονομολόγοι, θεσμικοί επενδυτές, ντήλερς, και μάθαμε το πάτωμα (στην κυριολεξία και για τα καλά). Μετά γίναμε συνταγματολόγοι, αναλογιστές και μάθαμε απ’ έξω κι ανακατωτά το διεθνές δίκαιο, τώρα και το δίκαιο της θαλάσσης. Πυροτεχνουργοί, βεβαίως, εμπειρογνώμονες στην μεταφορά, στοιβασία και συντήρηση εμπορευματοκιβωτίων καθώς και παντός πολεμικού υλικού. Προηγήθησαν γνώσεις περί αεροπλοίας και μηχανισμών ελεγχόμενης πίεσης, αυτοανάφλεξης υγροποιημένων και μη αερίων και άλλων στοιχείων. Πρόσφατα γίναμε τρυπολόγοι, αεριολόγοι, πετρελαιολόγοι και έπονται πολλά άλλα.
Τώρα ακούστε και αυτό για να κοιμάστε ήσυχοι. Οι πολιτικοοικονομικοί συσχετισμοί στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πλέον τέτοιοι που δουλεύουν για μας χωρίς εμάς. Το Ισραήλ, η Ρωσία, Γαλλία και Αμερική, λόγω των δικών τους συμφερόντων, μας προστατεύουν πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά (με το αζημίωτο βεβαίως). Η τουρκική διπλωματία, όσο και αν σας παραξενεύει, έχει πέσει σε λάθη τακτικής τα τελευταία χρόνια, πράγμα που δεν έκανε στο παρελθόν και αυτό λόγω ανικανότητας προσώπων, πολιτικών και διπλωματών. Αυτή είναι η δική μου αυθαίρετη ερμηνεία των πραγμάτων και δεν επιθυμώ να πείσω κανένα άλλο.
Όπως πάντα, κάνω υπομονή, περπατώ, ποδηλατώ, κολυμπώ, ψαρεύω, τρώω υγιεινά (αλλά πίνω το κρασάκι μου) και δεν αναμένω τίποτα.
Monday, 17 October 2011
Στο καλό!
Σήμερα: Δεν απεργούν οι άνεργοι.
--- οοο ---
Τα γυναικόπαιδα, πρώτα τα γυναικόπαιδα να μπουν στις βάρκες και μετά οι γέροι, οι ανίκανοι κι αν υπάρχει χώρος να μπουν και οι μαλάκες. Εμείς, δεν μπαίνουμε με τίποτε στις βάρκες, θα μείνουμε τελευταίοι, γαντζωμένοι στο κατάρτι και θα βουλιάξουμε μαζί με το καράβι. Είδες ποτέ καπετάνιο να εγκαταλείπει το καράβι; Ποτέ των ποτών!
(αυλαία – χειροκρότημα παρατεταμένο από τους θεατές και το πλήθος που παρεισέφρησε)
Τα υπόλοιπα στην ίδια παράγραφο από το τέλος της προηγούμενης φράσης μέχρι και το τέλος του κειμένου, να απαλειφθούν, δηλαδή, από το «μα καπετάνιε, δεν υπάρχει πια καράβι, βούλιαξε εδώ και ώρα και μόνο εμείς μπήκαμε στην βάρκα», μέχρι και την φράση «σκάσε ρε μαλάκα, για ν’ ακουστεί το λεω, όχι για να το συζητάμε»
Friday, 7 October 2011
Πρωτίστως Νομιμότητα
Θεωρώ πολύ λανθασμένη και άκρως επικίνδυνη την προσπάθεια πολλών να εντοπίσουν στο σύνταγμα και τους νόμους άρθρα και κανονισμούς που να επιτρέπουν είτε την απομάκρυνση του προέδρου από το αξίωμα του είτε την άρση της ασυλίας του. Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος έχει πρωτίστως την πολιτική και θεσμική ευθύνη για την τραγωδία στο Μαρί, όπως δυνατόν και για άλλα θέματα. Όπως συμβαίνει και συνέβαινε και προηγουμένως και εξ υπαρχής της υπάρξεως της κυπριακής δημοκρατίας, και με άλλους κρατικούς αξιωματούχους. Τούτες όμως είναι ευθύνες που αναλαμβάνονται από τον ίδιο λόγω ευθιξίας, όταν και όση υπάρχει. Ούτε με την βία ούτε με νομικές τεχνικές δεν επιτρέπεται η απομάκρυνση του προέδρου. Ισχύει βεβαίως και το ρητό «απ’ εν αντρέπεται ο κόσμος εν δικός του» αλλά τούτο είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αυτά, για να μην ξεχνούμε πως τούτο το κράτος πρέπει πάση θυσία να διατηρήσει την αυστηρώς ομιλούμενη νομιμότητα του.
Wednesday, 5 October 2011
Αγαπητέ Δημήτρη: Να προτείνεις την κα. Χρυστάλλα Γιωρκάτζη
Αγαπητέ Δημήτρη,
Πάει καιρός από το τελευταίο σημείωμα που σου έστειλα. Εν τω μεταξύ, έχουν γίνει πολλά και μας έχουν μείνει πολύ λίγα. Ξεμείναμε από λεφτά, αξιοπρέπεια, εμπιστοσύνη, υπομονή και χάσαμε ανθρώπους, στο Μαρί, στα νοσοκομεία. Δεν μας παίρνει να χάσουμε κι’ άλλα. Μα πολύ φοβάμαι πως θα χάσουμε. Στο εθνικό θέμα, στην οικονομία, στη πολιτική και γενικώς παντού θα χάνουμε.
Το κόμμα σου, σου απαγορεύει να παραιτηθείς, πράγμα που όπως πιστεύω εσύ ήθελες να πράξεις αμέσως μετά την τραγωδία στο Μαρί. Τόσον για λόγους ευθιξίας όσον και για λόγους υγείας (περισσότερο).
Δημήτρη, σου το έχω πει πολλές φορές. Έχεις λάθος συμβούλους. Κι εσύ, σαν χάννος κάνεις ότι σου πουν χωρίς να σκεφτείς, χωρίς την δική σου θέληση, πολλές φορές. Όπως την εμφάνιση σου στα εγκαίνια κάποιου σωματείου το βράδυ της ημέρας που σου έδωσε ο Πόλυς το πόρισμα. Αυτό κι αν ήταν γκάφα ολκής.
Άκουσε τώρα κι εμένα, και δεν θα χάσεις. Ξέγραψε όλα όσα σου λένε από το κόμμα (αυτό, εξ’ άλλου, σ’ έχει ξεγράψει προ πολλού και σε θεωρεί αναλώσιμο υλικό που το εξυπηρετεί). Απέβαλε τον τίτλο του Προέδρου Π.Ε. (Περιορισμένης Ευθύνης) που σου έχουν κολλήσει, πες πως για λόγους εθνικού συμφέροντος, εθνικής συμφιλίωσης, και άλλα τέτοια, αναλαμβάνεις εξ ολοκλήρου την ευθύνη για όσα έγιναν (έτσι θα ηρωοποιηθείς κι εσύ) και δέξου να γίνει μια νέα κυβέρνηση καθολικής αποδοχής. Θα σου συνιστούσα επίσης, να προτείνεις το άτομο που θα αναλάβει αυτή την κυβέρνηση. Και να προτείνεις την Κα. Χρυστάλλα Γιωρκάτζη, την γενική ελεγκτή για πρόεδρο, που χαίρει καθολικής εκτίμησης και που εξ άλλου έχει προ πολλού αποδείξει πως είναι νούσιμος άνθρωπος, με ψηλό αίσθημα ευθύνης και πού κάλλιστα μπορεί να περιμαζέψει ότι περιμαζεύεται. Κάνε το και δεν θα χάσεις. Θα ξανακερδίσεις αυτό που έχασες, την αξιοπρέπεια σου. Και αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Tuesday, 4 October 2011
Et tu, Brute?
Τώρα, όλοι ξέρουμε γιατί παραπονέθηκε ο πρόεδρος πως τον κερατώνουν.
Κουράγιο, καλύτερα κερατάς, παρά δαρμένος.
Κίμινο, κίμινο, κίμινο
μας παλάβωσες,
φόρτε το μαντολίνο
Πόλυ, μας σκλάβωσες.
μας παλάβωσες,
φόρτε το μαντολίνο
Πόλυ, μας σκλάβωσες.
Thursday, 22 September 2011
Mano de Dios
Εδώ που τα λέμε, ένα χέρι από θεό το χρειαζόμαστε τούτες τις μέρες.
Σνίφαρε, που λέτε την Λεμεσό ο Maradona και μας έρχεται αύριο, για ιδιωτική επίσκεψη. Ο λόγος; Γιατί τούτη την φορά χρειάζεται αυτός το χέρι κάποιου άλλου!
Wednesday, 21 September 2011
À cheval sur mon bidet
Να μετράς τ’ αστέρια.
Κάθε βράδυ.
Κι όταν τα βρίσκεις λειψά, να κλαις.
Μ’ αν είναι παραπανίσια,
να κόβεις λίγα και να τα χαρίζεις.
Και να θυμάσαι πως είναι πάντοτε δικά σου.
Εσένα και μόνο.
Γιατί, εσύ τα είδες πρώτος.
Ανόητε!
À dada sur mon baudet
quand il marche, il fait des pets
quand il trotte, il fait des crottes
quand il galope, au galop, au galop, au galop
Monday, 19 September 2011
Tuesday, 13 September 2011
Τρία πουλάκια κάθονταν
Δεν είχαμε χρήματα για στέγαστρο. Βρήκαμε κάτι παλιές κουβέρτες, τις δώσαμε στις μανάδες των στρατιωτών και μερικές σε μανάδες των ναυτών να τις ράψουν αλλά δεν πρόλαβαν να τελειώσουν. Είχαν ράψει μερικές δωδεκάδες αλλά λίγες ήτανε, θέλαμε κι άλλες. Πότε να προλαβαίναμε; Άστα, μπάχαλο σου λεω. Μας χάλασε και μια ραπτομηχανή και που να βρεις μάστορα τέτοιες μέρες. Γαζώναμε, γαζώναμε μα δεν τελειώναμε. Έμεινε και το συνεργείο χωρίς δουλειά. Τους είχαμε φέρει από νωρίς να είναι έτοιμοι να πιάσουν δουλειά μόλις τελείωνε το ράψιμο. Τι να κάναμε, να τους αφήναμε να κάθονται; Τους βάλαμε να μπογιατίσουν το κουρείο. Βάφανε τρεις μέρες, τελείωσε κι αυτή η δουλειά και τους πήγαμε στο χωριό να βοηθάνε τους αγρότες. Άλλος βοήθαγε στο άρμεγμα των αγελάδων, άλλος στο όργωμα των χωραφιών, άλλος στα χοιροστάσια. Ήταν και μερικοί που ζήτησαν από μόνοι τους να βοηθήσουν τους αγρότες να ετοιμάσουν και να στήσουν τα ξόβεργα για τα αμπελοπούλια. Δεν κατάλαβα τότε γιατί τόση προθυμία, όταν όμως με κάλεσαν το βράδυ να φάμε, όλα ξεκαθάρισαν. Το πλιγούρι ήταν άπαικτο. Φάγαμε μερικές δωδεκάδες για δοκιμή και τα βρήκαμε μικρά ακόμα. Ένας που ήξερε από τέτοια, έλεγε πως θα παχύνουν σε μια-δυό βδομάδες και θα είναι πολύ καλύτερα. Τώρα να τον πιστέψω; Δεν είχαμε τέτοια στο χωριό μου να ξέρω. Μόνο σαρδέλες τρώγαμε τέτοιο καιρό και κανένα κολιό, άμα βρισκότανε. Σ΄ ένα τραπέζι από πίσω καθόντουσαν πέντε-έξη πρωτευουσιάνοι που ήρθαν με δύο μερσεντές κι μια πόρσε απ’ αυτές που είναι σαν τζιπ. Τρώγανε όλο το βράδυ και πίνανε ουίσκι, χρωματιστό, μπλε, όπως λέγανε. Δεν ήξερα από χρωματιστά ουίσκι αλλά ούτε και γύρισα να το ιδώ. Εμείς στο χωριό, ρακί πίναμε που είναι άχρωμο. Ρώτησα χαμηλόφωνα τον βοηθό που είναι ντόπιος και μου είπε πως τα χρωματίζουν για φορολογικούς σκοπούς, μην πάθουνε κι αυτοί όπως την ελλάδα που τρέχει να εισπράξει φόρους από τον λογαριασμό του ηλεκτρικού. Χρωματίζουν, λεει το ουίσκι για να το ξεχωρίζουν από άλλα οινοπνευματώδη και να το φορολογούν. Θα βάλουνε, λεει, και φόρο στα αμπελοπούλια, με το ένα όμως, όχι με την δωδεκάδα. Αυτό, έλεγε ένας του υπουργείου οικονομικών που ήταν μαζί μας, θα δυσκολέψει πολύ τους φοροθέτες γιατί τα μαγαζιά πουλάνε με την δωδεκάδα και βάζουνε κι’ ένα-δυό δωρεάν σε κάθε δωδεκάδα άμα παραγγέλνεις πιο πολλές από τέσσερις, και άντε τότε να βρεις άκρη πόσα πουλήσανε. Άσε που κάνουν και κάμποσα τουρσί και τα βάζουν σε κάτι βάζα αδιαφανή. Που να βρεις άκρη αν είναι τόσα όσα γράφουν απ’ έξω. Καλύτερα, έλεγε, να βάζανε φόρο στα σουβλάκια. Για σεφταλιές, δεν ξέρω, δεν είπε τίποτα. Μπάχαλο, σου λεω.
Monday, 12 September 2011
Η Μέγιστη Παρακμή
Υπάρχουν σελίδες της κυπριακής ιστορίας που δεν θα τις βρείτε σε κανένα βιβλίο που διδάσκεται στα σχολεία. Λίγοι τις έχουν διαβάσει και πολύ λιγότεροι μίλησαν για τα όσα εξιστορούν. Αρπαγές, ληστείες, ανομβρία, πλημμύρες, έλη, ελονοσία και άλλες θανατηφόρες ασθένειες, λοιμός, πανούκλα, φίδια και όρνεα, πείνα, δουλεία, τυραννία, εξαθλίωση, αφανισμός, ο απόλυτος εξευτελισμός της ανθρώπινης ζωής. Και επιζήσαμε. Όχι μόνοι, αλλά σαν υποτελείς και αποδεχόμενοι ελεημοσύνη, έχοντας όμως εργατικότητα, καπατσοσύνη, πίστη και πείσμα.
Υπάρχει, βέβαια, και η εποχή των βασιλείων της Κύπρου και του βασιλιά Ευαγόρα της Σαλαμίνας όπου δημιουργήσαμε πολιτισμό αυτοδιοικούμενοι.
Τώρα, ο εξευτελισμός των θεσμών και των αξιών, η μικρότητα και η ανικανότητα, η παρακμή που αφαιρεί από τον κύπριο το δικαίωμα να ονειρεύεται. Απομένει να τοποθετήσουμε, μόνοι μας, το κερασάκι στην τούρτα που επιμελώς φτιάχνουμε τα τελευταία χρόνια.
Μην βλέπεις, μην ακούς, σκάσε και κολύμπα. Μια μέρα, ίσως κάπου να φτάσεις. Αν προλάβεις κι αν δεν σε πάρουν κάπου αλλού.
Στο δικό μου δρόμο, όπου μου αρέσει να περπατώ, δεν υπάρχουν όλα αυτά. Έχω αφαιρέσει όλους τους κακομούτσουνους και συναντώ μόνο ωραίους και ευχάριστους διαβάτες που με κάνουν να νοιώθω αισιόδοξα.
Εβίβα!
Friday, 9 September 2011
Πρακτικά Υ. Συμβουλίου (*)
- Γιώργο, πού εν η ατζέντα;
- Εν δίπλα που τα χάπια σου, πρόεδρε, μες τον δίσκο.
- Ήντα, ήπια τον καφέ χωρίς τα χάπια μου;
- Μα ξέρω, πρόεδρε, εν εθώρουν.
- Πάλε ετζοιμάσουν ρε Γιώρκο;
- Μα εν τζαι φταίω, πρόεδρε, ενεκάτωσα τα χάπια της πίεσης με τζείνα του ύπνου.
- Είπα σας ούλλους δαμέ πως δεν ανέχομαι πιέσεις, είμαι ανένδοτος ότι τζ αν πείτε.
- Μα εν εμίλησεν κανένας, πρόεδρε.
- Γιατί εν να αρκέψουν να μιλούν τζιόλας τωρά; Τούτον έλειψεν.
- Είπες τους να σου πούν ότι ξέρουν.
- Τζαι ξέρει κανένας τίποτε; Εγιώ που ‘μαι μάστρος τους τζ’ εν ηξέρω. Ρε Χαριλλή, πού είσαι;
- Έφυεν τούτος πρόεδρε, θέλεις τον τζυνούρκον;
- Όι, εν θέλω κανένα, αφού κανένας εν ηξέρει να μου πεί τίποτε.
- Ν’ αρκέψω να γράφω, πρόεδρε;
- Εν ηξέρω ήντα που να κάμεις εσύ, εγιώ ετέλειωσα τζαι πάω πάρα τζει.
- Σσιύψε που ννα περνάς την πόρτα, πρόεδρε.
(*) Πρακτικά Υπνώττωντος Συμβουλίου
Πρωινός καφές
- Ρε Νικόλα, τον καφέ μου.
- Μα, πρόεδρε, έφερα τον τζ’ είπιες τον.
- Είπα σου, άμα τον φέρνεις να μου το λαλείς.
- Μα αφού τον είπιες, πρόεδρε.
- Τζαι πού θέλεις να το ξέρω ρε Γιαννή; Είπες μου το;
- Νικόλας, πρόεδρε, όι Γιαννής.
- Δηλαδή, είπιε τον καφέ μου ο Νικόλας;
- Όι, πρόεδρε, λαλούν με εμένα Νικόλα, όι Γιαννή.
- Τζαι τι με κόφτει πως σε λαλούν; Εγιώ εν τον καφέ μου που θέλω.
- Να σου κάμω άλλον πρόεδρε, δκυό λεπτά.
- Πασσιά, όι λεπτά. Να βάλεις φετζάνι με πασσιά σιείλει.
- Τα φετζάνια μας εν του λαϊκού, πρόεδρε, κάμνουσιν;
- Τα λαικά μόνο ζημιάν κάμνουσι, λάωσε ποτζεί, λάωσε ποδά, εν έμεινεν λάιν να ‘ψουμεν καντήλι.
- Ε, κάμε νάκκον κράτει, πρόεδρε, άηκε τζαι τίποτις για λλόου μας.
- Ήντα που ‘μεινε ν’ αήκουμεν, ρε Γιαννή, άφηκεν μας τίποτε ο πίσκοπος; Εσήκωσεν τζαι τα καντήλια.
- Νικόλας, πρόεδρε, όι Γιαννής.
- Τζ’ ο Νικόλας, γιατί τζείνος εν καλλύτερος;
- Όι, πρόεδρε, εγιώ είμαι ο Νικόλας.
- Ναι, ε ννα μου γελάσεις πάλε πως είπιεν το καφέ μου ο Νικόλας.
- Πρόεδρε, πάω να φέρω τα φυστούτζια που σ’ αρέσκουν.
- Πήαιννε, τζαι φέρμου τζαι τον καφέ μου σαν έρκεσε. Πέρκει έβρεις τον δρόμο τούντη στράτα.
- Πρόεδρε, σφύρα τζ’ έρκουμε.
Tuesday, 6 September 2011
Κατάντια.
Εδώ που φτάσαμε, για να επιβιώσουμε, πρέπει να μπούμε σε χειμερία νάρκη. Μακρόχρονη και αδιάλειπτη. Και μόλις πάει να ανοίξει το βλέφαρο, να κατεβάζουμε μερικά βάλλιουμ για να ξαναπηγαίνουμε στις αγκάλες του Μορφέα. Με τα όνειρα να ζούμε, σε κόσμους μαγικούς, με μυθικά πρόσωπα και άλλα όντα. Οι ξύπνιοι, ας λένε ότι θέλουν. Εμείς, μόκο! Τι, άλλωστε, να πει κανείς και ποιός ν’ ακούσει; Ότι πεις, υπόκειται σε ερμηνεία κατά το δοκούν. Σκάσε ρεεεεεεε!
Το τζαίρατον του το ζαβρί τζαι το βερνικωμένο.
Τα τζαίρατα στην πόρτα του κάμνουν περικοκλάδες.
Αχ, ρε Βρούτοι, πως τον καταντήσατε.
Η μεγάλη μας ΚΑΤΑΝΤΙΑ!
Ωιμέ!
Monday, 5 September 2011
Σοβαρή δήλωση
Απομονώνω την ακόλουθη φράση από την πρωινή δήλωση του προέδρου ενώπιον της διερευνητικής επιτροπής για την έκρηξη και σας αφήνω να σκεφτείτε:-
«Εάν όμως γινόμουν γνώστης του κινδύνου από τους αρμόδιους για τη φύλαξη του φορτίου, ειδικά μετά το περιστατικό της 4ης Ιουλίου, όταν διαπιστώθηκε η ύπαρξη του προβλήματος, σας διαβεβαιώ ότι θα λαμβάνονταν όλα τα απαραίτητα μέτρα.»
Αναγνωρίζω ότι απομονώνοντας μια φράση, είναι δυνατόν να αλλοιωθούν τα όσα ήθελε να πει ο πρόεδρος, γι’ αυτό σας καλώ να διαβάσετε το πλήρες κείμενο της δήλωσης, αν θέλετε και έχετε τον χρόνο. Θα την βρείτε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
Επιμύθιο: Ο Σώζων Εαυτόν, Σωθείτω!
Subscribe to:
Posts (Atom)