Ἡ Ψῆφος τῆς Ἀθηνᾶς
Ὅτε τὸ δίκαιον λύσεως ἀμοιρεῖ,
ὅτε ἡ κρίσις τῶν ἀνθρώπων ἀπορεῖ
καὶ ἀνωτέρας ἀρωγῆς καὶ φώτων χρήζει,
οἱ δικασταὶ σιγῶσιν ἀσθενεῖς, μικροί,
κ’ ἡ εὐσπλαγχνία τῶν Θεῶν ἀποφασίζει.
Εἰς τοὺς δημότας Ἀθηνῶν εἲπ’ ἡ Παλλάς·
«Τὸ δικαστήριόν σας ἵδρυσα. Ἑλλὰς
ἢ ἄλλη πόλις ἐνδοξότερον ποτὲ
δὲν θέλει ἀποκτήσει. Ἄνδρες δικασταί,
φανείτ’ ἀντάξιοι αὐτοῦ. Ἀνοίκεια
πάθη ἀπαρνηθεῖτε. Ἐπιείκεια
τὸ δίκαιον νὰ συνοδεύη. Αὐστηρὰ
ἂν ἠν’ ἡ κρίσις σας, ἂς ἦναι καθαρὰ
ἐπίσης — ὡς ἀδάμας ἄσπιλος, ἁγνή.
Τὸ ἔργον σας εἰς τ’ ἀγαθὰ καὶ εὐγενῆ
νὰ ἦναι ὁδηγία, καὶ διοίκησις
σώφρων. Οὐδέποτε μωρὰ ἐκδίκησις.»
Ἀπήντησαν ἐν συγκινήσει οἱ ἀστοί·
«Ὢ δέσποινα, ὁ νοῦς ἡμῶν ἀδυνατεῖ
εὐγνωμοσύνης φόρον ν’ εὔρη ἐπαρκῆ
εἰς τὴν λαμπρᾶν εὐεργεσίαν.»
Ἡ γλαυκὴ
τοὺς ὀφθαλμοὺς θεὰ ἀπήντησε· «Θνητοί,
τὸ Θεῖον ἐξ ὑμῶν μισθὸν δὲν ἀπαιτεῖ.
Ἐνάρετοι καὶ ἀμερόληπτοι ἐστέ·
τοῦτο μ’ ἀρκεῖ. Ἐξ ἄλλου, ἄνδρες δικασταί,
ψήφου μίας ἐφύλαξα δικαίωμα.»
Εἶπον οἱ δικασταί· «Εἰς τὸ στερέωμα
τὸ ἀστερόεν ζῶσα, παρ’ ἡμίν, Θεά,
ἐνταύθα πῶς ψηφίσεις;»
«Μὴ σᾶς ἀνιὰ
ἡ ἀπορία αὔτη. Ἐγκρατὴς εἰμὶ
ἐν τῷ ψηφίζειν. Ἀλλ’ ἂν εὑρεθῆ στιγμὴ
καθ’ ἢν διαιρεθήτ’ εἰς δύο σώματα,
οἱ μὲν ὑπέρ, οἱ δὲ κατά, τὰ δώματα
χωρὶς ν’ ἀφίσω τ’ οὐρανοῦ, ὑμεῖς αὐτοὶ
τὴν ψῆφον μου θὰ χρησιμεύετε. Ἀστοί,
εἰς τὸν κατηγορούμενον ἐπιθυμῶ
πάντοτε νὰ χαρίζηται. Ἐν τῷ θυμῶ
τῆς Ἀθηνᾶς σας ἡ συγχώρησις οἰκεῖ
μεγάλη, ἀτερμάτιστος, προγονική,
ἔνστικτον ἐκ τῆς Μήτιδος, ἡ κορωνὶς
σοφίας ὑπερτάτης ἐν τοῖς οὐρανοῖς.»