Κρίμα

Έφυγε κι ο Ιούνιος. Κρίμα, γιατί δεν τον απόλαυσα όσο ήθελα. Μ’ αρέσει πολύ ο Ιούνιος, περιέχει τις μεγαλύτερες σε διάρκεια ημέρες του χρόνου, αρχίζουν τα καλοκαιρινά ψαρέματα με καλάμι, είναι ζεστός αλλά και δροσερός, με δυνατούς ανέμους ή και άπνοια, με φωτεινούς ουρανούς αλλά και με ομίχλή, με λίγα λόγια, απρόβλεπτος.  Μ’ αρέσουν τα απρόβλεπτα, ειδικά αυτά που σε ξαφνιάζουν ευχάριστα. Τα προβλέψιμα είναι ανούσια, καθόλου δεν μεν ενθουσιάζουν. Όπως, ας πούμε, η οικονομική κατάρρευση της Ελλάδος και αυτή της Κύπρου που έπεται. Ποσώς με συγκινούν.  

Είναι όμως και απρόβλεπτα που με συγχύζουν. Όπως η απόφαση του διευθυντή του τμήματος αλιείας που απαγόρευσε το ψάρεμα με καλάμι στο νεότευκτο ψαρολίμανο Ζυγίου. (Τζυνούρκο μου είσαι κόσσινον τζαι πού να σε κρεμμάσω) με την δικαιολογία ότι οι ψαροκαλαμάδες λερώνουν το λιμανάκι. (όπως, ας πούμε, κάποια πλεούμενα, μικρά και μεγάλα, που αμολούνε σαβούρες, λάδια και βρομόνερα παραδίπλα και εκβράζονται στις εκεί παραλίες με τις μπλε σημαίες). Πολύ θα ήθελα να τον επισκεφθώ στο γραφείο του, να συζητήσουμε το θέμα, να δούμε από το παράθυρό του την θάλασσα και τους ψαράδες να πηγαινοέρχονται με βάρκες ή πεζή, με τα καλάμια τους στον ώμο, να πιούμε μαζί ένα ουζάκι στο διπλανό καφενείο με το φρέσκο αεράκι που μυρίζει αρμύρα και ψαρίλα. Βέβαια, θα με διορθώσουν κάποιοι που ξέρουν περισσότερα λέγοντάς μου πως αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει αφού το γραφείο του κυρίου διευθυντή βρίσκεται στη Λευκωσία, στα κεντρικά γραφεία  του τμήματος αλιείας, εκεί όπου βεβαίως και προβλέψιμα ευρίσκονται και τα γραφεία της αρχής λιμένων κύπρου. Πού αλλού θα μπορούσαν, εξ’ άλλου να βρίσκονται παρά εκεί που βρίσκεται η πλοιονότης των χαραμοφάηδων, δημοσίων και ημηκρατικών οργανισμών λειτουργών. Ζητώ συγχώρεση από τους σκυλλοδουλεύοντες δημόσιους υπαλλήλους που τυχόν θίγω, αλλά όταν με εκνευρίζουν με τέτοια ανόητα, τους παίρνει όλους η μπάλα.