Το Κούρεμα

- Καλημέρα Βαγγέλη, τι μου κάνεις;

- Καλά είμαι ρε Δημητρό, να με την πίεση, το ζάχαρο, ξέρεις εσύ. Είναι κι’ η Μαιρούλα στο χωριό, πήγε να δει την μάνα της που είχε ένα εγκεφαλικό την περασμένη βδομάδα, έτσι έμεινα μόνος. Ε, να μην ερχόμουνα στο καφενείο να δω κάνα φίλο;

- Άμα δεν ήταν να λείπει η Μαιρούλα δεν θα σε βλέπαμε δηλαδή. Ούτε και στο κουρείο δεν έρχεσαι πια, καλόγερος έχεις γίνει μ’ αυτό το μαλλί.

- Θα ‘ρχόμουνα να μου κάνεις ένα περιποιημένο κούρεμα προχθές αλλά με φώναξε η μεγάλη μου η κόρη να προσέχω τον μικρό, τον Βαγγελάκη βρε, έτσι πάλι έχασα το κούρεμα. Σήμερα που έχω όλο το χρόνο είναι αργία, δεν κουρεύεις.

- Για σένα βρε και το άγιο Πάσχα πιάνω το ψαλίδι, εδώ έχω την τσάντα μου, σαν γιατρός ένα πράμα. Άμα θες, πάμε να σου ρίξω ένα περιποιημένο κουρεματάκι.

- Να πάμε, αλλά πού;

- Σπίτι σου ή στο δικό μου. Ποιανού είναι πιο κοντά;

- Πού να ξέρω, το δικό μου είν’ από τούτη την μεριά.

- Και το δικό μου απ’ εδώ είναι, δεν παίρνουμε τον δρόμο και όποιο βρούμε πρώτα να κάνουμε και το κούρεμα;

-Και δεν τον παίρνουμε, θα πούμε και τα δικά μας στο δρόμο.

- Ωραίο κηπάκο έχει τούτο το σπίτι.

- Ναι, όλα σε τούτη τη γειτονιά έχουν περιποιημένους κήπους. Να, δες εδώ, αυτό με την χουρμαδιά, σαν τις μικρές Βερσαλλίες είναι.

- Και τούτο, με τις νεραντζιές, όμορφο είναι. Είδες τέχνη ο δικός σου;

- Ά, τώρα κατάλαβα, είσαι ένας μάστορας εσύ!

- Και τούτο το κάγκελο, σωστό καλλιτέχνημα δεν είναι;

- Βέβαια, και ούτε τρίζει άμα ανοίγει.

- Για σπρώξε να δούμε.

- Εντελώς αθόρυβο, ε;

- Μπράβο, μάστορας είσαι.

- Να, ρε Βαγγέλη, σε τούτη την καρέκλα στο χώλ, μια χαρά είναι να σε κουρέψω.

- Καλά λες, κάτσε να ξεκουμπώσω λιγάκι το πουκάμισο μέχρι να βγάλεις τα ψαλίδια σου.

- Θα σου κάνω ένα κούρεμα εγώ!

-Έτσι μπράβο, κόψε και τις φαβορίτες. Και να μην βγαίνει το μαλλί πάνω από τ’ αυτί.

- Καλά, ε; Κούκλο σ’ έκανα.

- Ρε συ, Βαγγέλη, δεν είπες πως είναι στο χωριό η γυναίκα σου;

- Ναι, έτσι είπα.

- Ε, τότες ποιανή είναι η κυρία που έρχεται απ τον διάδρομο;

- Ξέρω γω; Σπίτι σου είμαστε, η γυναίκα σου θα ‘ναι.

- Πιο σπίτι μου, ρε Βαγγέλη, στο δικό σου είμαστε!

- Τι λες, μωρέ, λωλάθηκες;

- Ρε, συ, στο σπίτι σου δεν είμαστε;

- Όχι!

- Και σε ποιανού το σπίτι είμαστε τότε, ρε;

- Που να ξέρω.

- Ρε, συ, σε ξένο σπίτι κουρευτήκαμε!