Το Καΐκι

Μεγαλώνοντας, θυμάμαι τα παλιά. Αυτά που κέντριζαν την περιέργειά μου όταν ήμουν οκτώ, δέκα χρονών, αυτά που με ενθουσίαζαν και που έρχονται συχνά-πυκνά στη μνήμη μου αναπάντεχα, έτσι απλά με κάθε αφορμή. Άμα δω  για παράδειγμα, μια βάρκα, αμέσως σκέφτομαι πως θα ήθελα να είμαι μέσα σ’ αυτήν και να σεργιανίζω. Και σχεδόν πάντα, θυμάμαι το καΐκι. Ήταν ένα παλιό, γερό σκαρί που στα νιάτα του, στη δεκαετία του σαράντα-πενήντα όταν πρωτοκτίστηκε, θα έκανε πολλά ταξίδια κουβαλώντας πραμάτειες στα παράλια των γειτονικών χωρών, κυρίως στο Ταρτούς και το Βερούτι. Παροπλίστηκε κάποτε, γύρω στο εξήντα και πέρασε, σχεδόν σαραβαλιασμένο, στα χέρια δυο παθιασμένων με την θάλασσα και τα πλεούμενα της, του θείου και του πατέρα μου. Για χρόνια το φτιάχνανε προσπαθώντας να το καταστήσουν ξανά αξιόπλοον. Άμα χανόταν ο πατέρας και δεν ήταν στο ψάρεμα, ήταν στο καΐκι. Έφτιαχναν τα μαδέρια, καλαφάτιζαν, επισκεύαζαν τις μηχανές, βάφανε. Και μια μέρα του Ιούνη, θα ήταν μου φαίνεται το 62 ή 63, το καΐκι έπεσε στη θάλασσα. Είμαστε όλο το τσούρμο επάνω, οι πλείστοι κάτω των δώδεκα χρονών και ζητωκραυγάζαμε κατενθουσιασμένοι. Και τότε άρχισαν τα μικρά μας ταξίδια, για την ημέρα στον Πρωταρά, την Περνέρα ή το Κάβο Γκρέκο ή ακόμα και αυτά με διανυκτέρευση όταν πηγαίναμε στη Κώμα του Γιαλού ή τον Απόστολο Αντρέα. Τέτοια θυμάμαι και άλλα πολλά ακόμα. Όταν βλέπω την θάλασσα.