Ένας πολύ καλός φίλος από το διαδίκτυο παρατήρησε ορθώς ότι δεν έχω γράψει οτιδήποτε για αρκετό καιρό και με προέτρεψε να γράψω κάτι. Φίλε, τι να σου πω; Το μυαλό μου έχει γίνει κουρκούτι, πώς να δουλέψει επιτελώντας την ευγενή λειτουργία του γράφειν; Οι λόγοι πολλοί και επί διαφόρων επιπέδων, εντός, εκτός αλλά πάντοτε επί τα αυτά. Και όχι μόνο το γράψιμο παραμέλησα, έχω «γράψει» δεόντως και πολλά άλλα που με ευχαριστούν. Κακώς, βέβαια. Τι  σας τα λέω όμως αυτά;  Η οκκά εν τετρακόσια: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΝΕΑ! Ναι, καλά ακούσατε, δεν υπάρχουν νέα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μην βλέπεις την αδικία, μην προσπαθείς να δημιουργήσεις άμα χρειάζεται να αποταθείς σε κυβερνητικές υπηρεσίες, μην βλέπεις το περιβάλλον γύρω σου, μην ακούς τους ανθρώπους που όλο παράπονα έχουν, δίκαια πολλές φορές αλλά και άδικα άλλες, που αν και βγάζει μάτι η αδικία, φωνάζουν τόσο δυνατά για να πετύχουν το σκοπό τους που τους βαρέθηκαν οι ακροατές των ραδιοφώνων, οι τηλεθεατές, (αναγνώστες εφημερίδων δεν υπάρχουν πια), ακόμα και τα κατοικίδια ζώα που καταλαβαίνουν από την χροιά και την ένταση της φωνής ποιος έχει άδικο και ποιος δίκαιο, ποιος προσπαθεί να κάνει κάτι καλό και από ποιόν απειλούνται. Ευτυχώς που υπάρχει και η θάλασσα - αυτήν προσπαθώ να μην την παραμελώ -  και κάποιοι πολύ καλοί φίλοι που με την κουβέντα και την κατανόηση που δείχνουν μου ανεβάζουν την διάθεση και με σπρώχνουν πάρα κάτω. Προς θεού, μην παρεξηγηθώ, καλά είμαι και ευχαριστιέμαι ότι και όσο μπορώ. Και από υγεία, σκίζω. Έκοψα τις αναλύσεις και βρήκα την ησυχία μου.  Καλά μπάνια.