Κυβέρνηση και ΔΚΤ

Σχόλιο μας στο μπλοκ Stockwatch με αφορμή την ατελείωτη διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και του διοικητή της κεντρικής τράπεζας:

Το μόνο αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η, ανόητη κατ’ εμένα, διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και άλλων πολιτικών δυνάμεων και του ΔΚΤ μόνο κακό μας κάμνει. Και φαινόμαστε στα μάτια των τρίτων και πολύ περισσότερο των δανειστών μας (που από την μια τους προσκαλούμε και παρακαλούμε να μας βοηθήσουν και από την άλλη τους βρίζουμε χυδαία) ανόητοι και ανίκανοι να αυτοκυβερνόμαστε.

Εμφανώς, ο ΔΚΤ έχει διαπράξει λάθη, τόσον ουσιαστικά όσον και επικοινωνιακά (προ παντός επικοινωνιακά). Επί προηγουμένης κυβερνήσεως, είχε επιτρέψει στον εαυτό του να αναμιχθεί σε πολιτικά παιγνίδια ανεπίτρεπτα για τον θεσμό που ετάχθη να υπηρετήσει. Και τα τερτίπια που διέπονται από προσωπικά «ελαττώματα» όπως το αχρείαστα άκαμπτο πείσμα του και η «αναίδεια» που πολλές φορές οι πράξεις του δείχνουν, είναι επίσης ανεπίτρεπτα.

Όπως ανεπίτρεπτη είναι και η πολεμική που η κυβέρνηση εξαπόλυσε εναντίον του. Καθήκον του ΠτΔ και της κυβέρνησής του ήταν και είναι να βρει τον τρόπο τα θεσμικά όργανα να επικοινωνούν μεταξύ των τόσον ικανοποιητικά ώστε να εξυπηρετείται κατ’ άπαντα χρόνο το συμφέρον του κράτους και των πολιτών του.

Δυστυχώς, για πολλοστή φορά, και μετά από πενήντα τρία χρόνια αυτοκυβέρνησης, γίνεται σε όλους αντιληπτό ότι τόσον οι περισσότεροι πολιτικοί όπως και οι περισσότεροι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, πλην ηχηρών εξαιρέσεων, είναι ερασιτέχνες που δεν μπορούν, ή μάλλον δεν θέλουν, να βλέπουν τίποτα άλλο από το προσωπικό τους συμφέρον. Ελπίζω πως με τον καιρό, με την «ενηλικίωση» ίσως καταφέρουμε να έχουμε περισσότερους ικανούς παρά ανίκανους πολιτικούς και αξιωματούχους.

Μέσα από ένα σύντομο αλλά πολύ περιεκτικό ποίημα του Κ. Καβάφη, του προτιμητέου ποιητή αυτού του μπλοκ, ίσως αντλήσουμε κάποιο καλό παράδειγμα.

Άννα Δαλασσηνή

Εις το χρυσόβουλλον που έβγαλ’ ο Aλέξιος Κομνηνός για να τιμήσει την μητέρα του επιφανώς, την λίαν νοήμονα Κυρίαν Άννα Δαλασσηνή — την αξιόλογη στα έργα της, στα ήθη — υπάρχουν διάφορα εγκωμιαστικά: εδώ ας μεταφέρουμε από αυτά μια φράσιν έμορφην, ευγενική «Ου το εμόν ή το σον, το ψυχρόν τούτο ρήμα, ερρήθη».