Είναι κάθε μέρα πρωταπριλιά;

Η κυβέρνηση του κ. Χριστόφια υπέρ-επιβάρυνε τον προϋπολογισμό του κράτους κατά ένα δις ευρώ κατ’ έτος από το 2008, όπως είπε σήμερα ο πρώην υποικ κ. Σιαρλή. Και κατά την διάρκεια των 5 χρόνων της διακυβέρνησης, δεν αντιλήφτηκε κανείς - Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον./Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω. (*) -  ότι θα υπήρχαν ζημιές στο κράτος από την απομείωση των ελληνικών ομολόγων. Και άλλα πολλά.

Το ακέλ, παρόλο που όπως υπαινίσσεται, έχει πάντα τις γνώσεις και τις δυνατότητες, δεν παρενέβη συμβουλευτικά στην τότε κυβέρνηση για να ληφθούν οιαδήποτε μέτρα προς αποφυγή της χρεωκοπίας ή του επερχόμενου μνημονίου με την τρόικα.

Τώρα, το ακέλ πρόκειται να παραδώσει ολοκληρωμένο σχέδιο για την απεμπλοκή από το μνημόνιο - μετά από την ψήφισή του από την βουλή - και την αποφυγή της χρεωκοπίας. Ευτυχώς, θα σωθούμε!

Μα επιτέλους, είναι κάθε μέρα πρωταπριλιά;

(*) Τείχη 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


 

Σοφοί δε προσιόντων

Σοφοί δε προσιόντων

«Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων,
σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.»

Φιλόστρατος. Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιον, VIII, Ζ

Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοιχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή

αυτών κάποτ' εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

(χθες, 29 Απριλίου, ήταν η επέτειος της γέννησης και του θανάτου του ποιητή) 

Είναι η σιωπή χρυσός;

Η σιωπή είναι χρυσός. Τώρα όμως, που έχουμε μεγάλη πτώση στην τιμή του ευγενούς μετάλλου, καλύτερα είναι να φωνάζουμε.

Πολλοί είναι που μας έχουν προειδοποιήσει, που έχουν φωνάξει και μας έχουν δείξει πράγματα και καταστάσεις, που μας έχουν υποδείξει τρόπους να επανεύρουμε τον εαυτό μας και τις αξίες πους χάσαμε, και που συνεχίζουν ακόμα να μας τα λένε και να μας τα δείχνουν. Έχουμε, άραγε, αυτιά για να ακούσουμε και μάτια για να δούμε;

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης – "Τείχη" 1897

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης - "Τα παράθυρα" 1903

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης - "Κεριά" 1899

Βροντοφωνάζω

Εμείς οι Κύπριοι, έχουμε ένα μεγάλο προσόν, ένα χαρακτηριστικό στο DNA μας που στην μακραίωνη ιστορία μας φάνηκε, όποτε τούτο χρειάστηκε, εξαιρετικά βοηθητικό. Είμαστε ευέλικτοι και ευπροσάρμοστοι. Γι αυτό και επιβιώσαμε ανά τους αιώνες. Στα καλά και στα κακά, στα πολλά και στα λίγα, τα καταφέρνουμε. Είναι για τούτο που δεν έχω καμία αμφιβολία πως και αυτή την φορά θα τα καταφέρουμε. Τούτο  όμως, το μεγάλο προσόν, είναι συγχρόνως και δείκτης ενός άλλου μας χαρακτηριστικού, ενός που μας έβαζε πάντα και εξακολουθεί να μας βάζει σε μεγάλους μπελάδες. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την αδυναμία μας, πάλιν ανά τους αιώνες, να αυτοκυβερνηθούμε. Εκτός από την εποχή του βασιλιά Ευαγόρα της Σαλαμίνας, ποτέ άλλοτε δεν τα καταφέραμε. Τα καταφέρνουμε σαν μισταρκοί αλλά αποτυγχάνουμε σαν αφέντες. Έτσι και τώρα, μετά την πεντηκονταετή προσπάθεια αυτοκυβέρνησης, έχουμε αποτύχει οικτρά. Αυτό, ποσώς δεν σημαίνει πως δεν θα έπρεπε να έχουμε κράτος και να αυτοδιοικούμαστε. Θα έπρεπε όμως να έχουμε και την θέληση να υπακούουμεν και στα όσα εμείς αποφασίζουμε ότι θα πρέπει να εφαρμόσουμε, όπως για παράδειγμα στους δικούς μας νόμους και κανονισμούς, στα δικά μας πλάνα διαχείρισης των δικών μας πραγμάτων. Για να μην χρειάζεται να υποκύπτομε στην ανάγκη να υπακούουμεν σε πράγματα που άλλοι μας επιβάλλουν, σαν αποτέλεσμα της δικής μας ανικανότητας. Ικανούς ανθρώπους, άξιους και νούσιμους έχουμε πάρα πολλούς. Οι οποίοι όμως, δεν δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βοηθήσουν στην αλλαγή των κακώς εχόντων, εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις. Και αφού έτσι είμαστε, αφού αποδεδειγμένα πλέον, δεν τα καταφέρνουμε μόνοι μας, ας ακολουθήσουμε, και πάλιν, την παλιά και επιτυχημένη συνταγή του να υπακούουμε στους αφέντες μας.  Είπα πιο πάνω ότι πιστεύω πως κι αυτή την φορά θα τα καταφέρουμε. Εκτός και αν διαλέξουμε την αυτοχειρία. Γι αυτό και δεν πρέπει να διανοηθούν οι βουλευτές μας να απορρίψουν τον μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση. Γιατί οι βουλευτές μας είναι κλασσικό παράδειγμα ανικανότητας. Ας βροντοφωνάξουν(*) κάτι άλλο αυτή την φορά από το όχι, που όποτε το είπαν, και αυτοί αλλά και οι περισσότεροι από εμάς, μας έχει βάλει σε μεγαλύτερους μπελάδες.

(*) Βροντοφωνάζω: -  αναβοώ · αναφωνώ · ζητωκραυγάζω · κράζω · κραυγάζω · ξεφωνίζω · ουρλιάζω · σκούζω · τσιρίζω · φωνάζω · φωνασκώ · χουγιάζω  

- φωνάζω δυνατά για να διεκδικήσω κάτι που θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμά μου, για να διατρανώσω γνώμη ή απαίτηση

- φωνάζω όσο γίνεται πιο δυνατά

- λέω κάτι με βροντερή φωνή / διακηρύσσω κάτι

Έγκλημα Διαρκείας

Θα πρέπει κάποιος να είναι πολύ αφελής για να μην καταλαβαίνει ότι υπάρχουν προσωπικά συμφέροντα και από τις δύο πλευρές στη αχρείαστη και εγκληματική διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και διοικητή της κεντρικής τράπεζας.

«Θα σεβασθούμε τους θεσμούς», λέει από την μια πλευρά η κυβέρνηση. Λες και είναι επιλογή ο μη σεβασμός των θεσμών.

«Θα μπορούσα να συνεργαστώ με την κυβέρνηση», λέει από την άλλη ο διοικητής. Λες και είναι επιλογή η μη συνεργασία με την κυβέρνηση.

Ξυπνάτε, επιτέλους! Μας παίρνουν όλοι περίπατο με συνοδεία μουσικής ορχήστρας αποτελούμενης από σολίστες προερχόμενους από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και εναλλασσόμενους μαέστρους ανάλογα με το κομμάτι που θέλουν να παίξουν κάθε μέρα.

Πρέπει να συνάξουν τον νου τους όλοι τέλος πάντων, όπου τον έχουν και να κάτσουν ΜΑΖΙ να δουν τι μπορεί να γίνει για να αποφευχθούν και άλλα, χειρότερα, σ’ αυτό τον τόπο. Και αφού βάλουν τα πράγματα σε μια σειρά που να εμπνέει κάποια σιγουριά, αν τούτο είναι ποτέ δυνατόν, τότε να ασχοληθούν και με άλλα. Αλλά, συγχρόνως, να γίνουν και διερευνήσεις για το ποιος και πόσο φταίει για όσα έγιναν, για όσα γίνονται και για όσα πρόκειται να γίνουν. Επειδή το Έγκλημα είναι σε συνέχειες και μεγάλης διάρκειας.