Βροντοφωνάζω

Εμείς οι Κύπριοι, έχουμε ένα μεγάλο προσόν, ένα χαρακτηριστικό στο DNA μας που στην μακραίωνη ιστορία μας φάνηκε, όποτε τούτο χρειάστηκε, εξαιρετικά βοηθητικό. Είμαστε ευέλικτοι και ευπροσάρμοστοι. Γι αυτό και επιβιώσαμε ανά τους αιώνες. Στα καλά και στα κακά, στα πολλά και στα λίγα, τα καταφέρνουμε. Είναι για τούτο που δεν έχω καμία αμφιβολία πως και αυτή την φορά θα τα καταφέρουμε. Τούτο  όμως, το μεγάλο προσόν, είναι συγχρόνως και δείκτης ενός άλλου μας χαρακτηριστικού, ενός που μας έβαζε πάντα και εξακολουθεί να μας βάζει σε μεγάλους μπελάδες. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την αδυναμία μας, πάλιν ανά τους αιώνες, να αυτοκυβερνηθούμε. Εκτός από την εποχή του βασιλιά Ευαγόρα της Σαλαμίνας, ποτέ άλλοτε δεν τα καταφέραμε. Τα καταφέρνουμε σαν μισταρκοί αλλά αποτυγχάνουμε σαν αφέντες. Έτσι και τώρα, μετά την πεντηκονταετή προσπάθεια αυτοκυβέρνησης, έχουμε αποτύχει οικτρά. Αυτό, ποσώς δεν σημαίνει πως δεν θα έπρεπε να έχουμε κράτος και να αυτοδιοικούμαστε. Θα έπρεπε όμως να έχουμε και την θέληση να υπακούουμεν και στα όσα εμείς αποφασίζουμε ότι θα πρέπει να εφαρμόσουμε, όπως για παράδειγμα στους δικούς μας νόμους και κανονισμούς, στα δικά μας πλάνα διαχείρισης των δικών μας πραγμάτων. Για να μην χρειάζεται να υποκύπτομε στην ανάγκη να υπακούουμεν σε πράγματα που άλλοι μας επιβάλλουν, σαν αποτέλεσμα της δικής μας ανικανότητας. Ικανούς ανθρώπους, άξιους και νούσιμους έχουμε πάρα πολλούς. Οι οποίοι όμως, δεν δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βοηθήσουν στην αλλαγή των κακώς εχόντων, εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις. Και αφού έτσι είμαστε, αφού αποδεδειγμένα πλέον, δεν τα καταφέρνουμε μόνοι μας, ας ακολουθήσουμε, και πάλιν, την παλιά και επιτυχημένη συνταγή του να υπακούουμε στους αφέντες μας.  Είπα πιο πάνω ότι πιστεύω πως κι αυτή την φορά θα τα καταφέρουμε. Εκτός και αν διαλέξουμε την αυτοχειρία. Γι αυτό και δεν πρέπει να διανοηθούν οι βουλευτές μας να απορρίψουν τον μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση. Γιατί οι βουλευτές μας είναι κλασσικό παράδειγμα ανικανότητας. Ας βροντοφωνάξουν(*) κάτι άλλο αυτή την φορά από το όχι, που όποτε το είπαν, και αυτοί αλλά και οι περισσότεροι από εμάς, μας έχει βάλει σε μεγαλύτερους μπελάδες.

(*) Βροντοφωνάζω: -  αναβοώ · αναφωνώ · ζητωκραυγάζω · κράζω · κραυγάζω · ξεφωνίζω · ουρλιάζω · σκούζω · τσιρίζω · φωνάζω · φωνασκώ · χουγιάζω  

- φωνάζω δυνατά για να διεκδικήσω κάτι που θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμά μου, για να διατρανώσω γνώμη ή απαίτηση

- φωνάζω όσο γίνεται πιο δυνατά

- λέω κάτι με βροντερή φωνή / διακηρύσσω κάτι