Έγκλημα Διαρκείας

Ό τρόπος που γράφεται ένα αστυνομικό ή εγκληματικό μυθιστόρημα διέπεται από κάποιους κανόνες που κάθε πετυχημένος συγγραφέας, συνήθως, ακολουθεί. Όπως για παράδειγμα την ανάγκη να παρουσιασθεί στα αρχικά στάδια της ιστορίας το έγκλημα, το πτώμα, αν πούμε ότι περιλαμβάνει ένα θάνατο, τον εγκληματία,  που μπορεί να γίνεται γνωστός από την αρχή στον αναγνώστη ή να αποκρύβεται ως  μυστικό από τον συγγραφέα κρατώντας την αγωνία σε έξαρση. Είπα συνήθως, γιατί υπάρχουν και πετυχημένοι συγγραφείς που δεν τηρούν απόλυτα αυτούς τους κανόνες και  που είναι δυνατό να σε κρατούν σε συνεχή αγωνία χωρίς να σου παρουσιάσουν κανένα έγκλημα ή εγκληματία. Ένας κανόνας όμως που δεν μπορεί να αγνοηθεί σήμερα από κανένα συγγραφέα του είδους, όσο πετυχημένος και όσο ανατρεπτικός και αν γίνεται, είναι ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει στην ιστορία του ένα από μηχανής θεό που θα του λύσει τους γρίφους που περιβάλλουν την εγκληματική ιστορία που περιγράφει.  Και αυτό γιατί δεν είναι πλέον αποδεκτός αυτός ο τρόπος επίλυσης μυστηρίων από τον άνθρωπο. Η σημερινή κοινωνία κατέστησε τους ανθρώπους περισσότερο πραγματιστές από ότι πιθανόν να ήσαν στα πολύ παλαιότερα χρόνια, ας πούμε, στον καιρό που γράφονταν οι γνωστές μας ελληνικές τραγωδίες από τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη και από άλλους.

Βρισκόμαστε τώρα, εμείς στην Κύπρο τουλάχιστο, μπροστά από μια τραγωδία η ιστορία της οποίας εξελίσσεται συνεχώς μπροστά στα μάτια μας και προ πάντων στα αυτιά μας, από το πρωί που ξυπνούμε μέχρις ότου πάμε για ύπνο και ξανά πάλιν, το άλλο πρωί και ούτω καθ’ εξής. Ζούμε την τραγωδία «ον λάιν», αν μου επιτρέπεται ο όρος, όπου παρακολουθούμε απλά τους πρωταγωνιστές και πού-και-πού, εν χωρώ, ρίχνουμε και κανένα θρήνο, οδυρμό, ένα ολολυγμό. Ως επί το πλείστον όμως είτε συμμετέχουμε στο χορό είτε είμαστε ανάμεσα στους θεατές στις εξέδρες, μένουμε, απλώς, θεατές. Οργισμένοι κατά τα άλλα θεατές, πλην όμως απλοί θεατές. Και αναμένουμε κάποιον, κάποιους, ίσως τον από μηχανής θεό να μας λύσει το μυστήριο, να μας βγάλει από την δεινή θέση στην οποία έχουμε περιέλθει εξ αιτίας της διαρκούς μας απάθειας και απερισκεψίας εδώ και πολλά χρόνια.

Έχουμε ήδη αναφέρει ότι ο σημερινός αναγνώστης δεν αποδέχεται λύσεις προερχόμενες από ένα από μηχανής θεό, πολύ περισσότερο όμως, πρέπει να αντιληφθούμε πως δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί. Αν ζητούμε κάτι, πρέπει να το κυνηγήσουμε και να το πετύχουμε από μόνοι μας. Δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να μας βοηθήσει σ’ αυτό, μόνο εμείς μπορούμε. Και όσο περισσότεροι είμαστε που το κυνηγούμε, τόσο ευκολότερος γίνεται ο σκοπός μας.

Μπουχτίσαμε από ανάξιους πολιτικούς, τραπεζίτες, ανώτερους και κατώτερους αξιωματούχους, κλέφτες και απατεώνες αλλά πάνω από όλα, μπουχτίσαμε από απαθείς πολίτες. Είμαστε όλοι υπαίτιοι των δεινών που αντιμετωπίζουμε και μόνο αν το εμπεδώσουμε θα καταφέρουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα που θα κάνει την αρχή για μια υγιέστερη κοινωνία. Χωρίς υπεροψίες και ακροβατισμούς αλλά με γήινες απαιτήσεις, χωρίς να αιθεροβατούμε. ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ  ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΜΟΥΤΣΟΥΝΟΥΣ. Για να υπάρξει, επιτέλους, η απαιτούμενη κάθαρση που κάθε τραγωδία προϋποθέτει.